ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΘΕΙ..

Στο Κατώφλι του Καινούργιου Χρόνου θέλω να κάνω μαζί σας μιαν ευχή, Ο χρόνος που μας έρχεται να έρθει με το καλό, να ξεπεράσουμε όλα τα εμπόδια και τα προβλήματα με αγάπη, υπομονή και ειρήνη. ΄Εχουμε περάσει και χειρότερα, στο τέλος της καταιγίδας πάντα βγαίνει το ουράνιο τόξο, ας το περιμένουμε θα φανεί κάποτε.

XΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ

Να άλλο ένα κείμενο της φίλης Νοέλ Μπάξερ

Οι Τρεις Μάγοι με τα δωράκια

Η λύπη έχει κρυφτεί καλά πίσω από την λάμψη. Άμα φανεί, υποσχέθηκε, θα παριστάνει την χαρούμενη. Τα φωτεινά λαμπιόνια στα μπαλκόνια κρύβουν πίσω τους την σκοτεινή διάθεση του κόσμου. Αναβοσβήνουν για να τραβήξουν την προσοχή, όπως κάνουμε όταν στέλνουμε μήνυμα sos. Και ο Άη Βασίλης που σκαρφαλώνει στον εξωτερικό τοίχο σαν διαρρήκτης, για καλή του τύχη είναι ψεύτικος (ούτε αυτός ο Άγιος Βασίλης, μάτια μου, είναι αληθινός) και θα σταματήσει εκεί, στο άνοιγμα της γρίλιας. Ευτυχώς γι’ αυτόν, γιατί μέσα στο σπίτι πιθανόν να τον περίμενε μια ψυχή μαύρη.

Άνθρωποι που ασφυκτιούμε, άρα γνωρίζουμε καλά από ασφυξία, και παρ’ όλα αυτά τυλίγουμε σφιχτά διάφορα κορδόνια με λαμπιόνια γύρω από κολόνες της ΔΕΗ, λερωμένους στύλους και μισοξεραμένα δεντράκια που περιμένουν να βρέξει ο ουρανός να ποτιστούν, τόσο αγνοημένα είναι όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Το σχοινί με τα λαμπάκια σφίγγει το δεντράκι σαν εφαρμοστό πουλόβερ με γυριστό γιακά. «Ασφυκτιώ!» θέλει το δέντρο να φωνάξει, όπως μάταια φώναζε «Διψώ!» το καλοκαίρι. «Υπομονή! Γίνεται για χάρη των παιδιών», το πείθουμε.

Στην εορταστική ατμόσφαιρα που δέχτηκε και πρόσθεσε η Γη στις ατμόσφαιρές της, προγραμματισμένη όμως αυτή να εξατμιστεί την επόμενη των Φώτων, το Άστρο της Βηθλεέμ αναβοσβήνει κι αυτό σαν παλιός λαμπτήρας που πάει να καεί. Μπερδεύεται η λάμψη του με τα φώτα στα μπαλκόνια μας. Δυσκολεύεται να βρει το δρόμο του να ενωθεί με το αστεράκι στην κορυφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου μας, να το ακουμπήσει και να του δώσει φως από το φως του, όπως στην Ανάσταση. Ξεγελιούνται και οι Μάγοι από το δυνατό φως, δεν ξέρουν προς τα πού να πάνε τα δώρα τους, το χρυσό, το λιβάνι και την σμύρνα. Α, την σμύρνα. Εσπευσμένα χρειαζόμαστε λίγη σμύρνα. Κάτι έχει χαλάσει. Τον τελευταίο καιρό δεν μυρίζει ωραία. Τα αδέσποτα λαγωνικά έχουν φύγει. Αλυχτούν αλλού. Ψάχνουν κι αυτά ένα σπήλαιο.

Οι Τρεις Μάγοι περιπλανιώνται χαμένοι στις γειτονιές μας και τα προάστεια. Οι απόγονοι του προφήτη Βαλαάμ, στην έρημο της πόλης μας. Βαδίζουν ένας ένας στην σειρά, έτσι όπως τους τοποθετούμε πλάι στην φάτνη, σπίτι μας. Ώσπου διασταυρώνονται με την Κάθοδο των Μυρίων της εποχής μας, τους ανέργους. Απόγονοι άλλου ένδοξου παρελθόντος αυτοί. Όντας μόνο τρεις, οι Μάγοι κάνουν στην άκρη να περάσει το πλήθος των ανθρώπων που δεν έχουν δουλειά κι ως εκ τούτου δεν έχουν να προσκομίσουν δώρα. Οι Μάγοι τούς παρατηρούν, μαθημένοι να διαβάζουν τ’ άστρα. Κάνουν στροφή και τους ακολουθούν. Βαδίζουν πίσω από τους ανέργους μας πατώντας προσεκτικά στο χνάρι της πατημασιάς τους ώστε να μην μείνει ίχνος από τον μύθο στο πέρασμά του. Μια αχνή στοργή μόνο νιώθουμε όταν οι Μάγοι μάς προσπερνάνε, σαν χάδι του νοτιά, και αναρωτιόμαστε στο καταχείμωνο από πού ήρθε. Κοιτάμε ψηλά. Οι Μάγοι μάς έκαναν και κοιτάμε αισιόδοξα. «Καλά Χριστούγεννα!», ευχόμαστε στον διπλανό μας. Μαγικά νιώθουμε ότι η ευχή μας θα πιάσει, γι’ αυτό την επαναλαμβάνουμε δεξιά κι αριστερά. Λέγοντάς την συνειδητοποιούμε ότι δεν χρειάζεται πολλά, μια πνοή του νοτιά αρκεί, για να ξανααισθανθούμε ευτυχισμένοι.

Χωρίς φέτος ευδιάκριτο Άστρο της Βηθλεέμ να τους οδηγεί, οι Τρεις Μάγοι τείνουν το αυτί να πιάσουν βρεφικό κλάμα, να οδηγηθούν σαν μάνες προς το νεογέννητο. Έστω να βρουν έτσι το Θείο Βρέφος. Όμως κλάματα ακούν όπου κι αν στραφούν. Με τους χιτώνες και τις κάπες τους περιστρέφονται γύρω γύρω, σαν να τυλίγουν γύρω από το σώμα τους κι αυτοί μια μη ορατή αλυσίδα από λαμπιόνια. Ασφυκτιούν! Έως και οι Μάγοι ασφυκτιούν! (Χαίρεται το δέντρο.) Ο γέροντας Μελχιόρ, ο νεαρός Γάσπαρ και ο μελαψός Βαλτάσαρ περιστρέφονται ανεμίζοντας τα δώρα τους στον αέρα για να μην χαλάσουν, μην και τα καταπιεί η δίνη της περιστροφής και των καιρών, και σαρώνουν ήχους, όμως από παντού φτάνει ως αυτούς ήχος από κλάμα. Το βουβό, συμφωνούν, είναι το πιο εκκωφαντικό. Αφήνουν τα δώρα κάτω και με τις παλάμες τους κλείνουν τα αυτιά τους. Φέτος δεν θα έχει ο Χριστούλης δώρα.

Ούτε ο Βασιλάκης ούτε ο Κωστάκης ούτε το Κατερινάκι θα έχουν δώρα, Μάγε.

Ο Βαλτάσαρ μάς τείνει την σμύρνα.
(Το δώρο του να πιάσει τόπο.)
Σπρώχνουμε μαλακά τα βρέφη μας προς τα εκεί.

Το φως δεν κατάφερε να κρύψει την τόσο μεγάλη, μαζεμένη λύπη! Όπως το υποσχέθηκε, η λύπη θα παριστάνει την χαρούμενη. Σε πολλά σπίτια, φέτος, ο σάκος του Άη Βασίλη είναι ένας πεταμένος μαύρος πλαστικός των σκουπιδιών.

Σκέψη στο περιθώριο
Να ευχηθώ Καλά Χριστούγεννα!

Νοέλ Μπάξερ
Ένα χριστουγεννιάτικο κείμενό μου για την ανεργία

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΦΑΡΟΥ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΦΑΡΟΥ

Η Πασχαλία Τραυλού είναι μια προικισμένη συγγραφέας που μας έχει δώσει μέχρι τώρα έξη βιβλία. Τα μυθιστορήματά της «Με Μπαλαντέρ τη μοναξιά», «Ήθελα μόνο ένα αντίο», « Η Ματζίκα της αγάπης», «Κλειδωμένο συρτάρι», «Φτερά από μετάξι», «Έστω μια φορά» έχουν αγαπηθεί από τους αναγνώστες όπως μαρτυρούν οι αλλεπάλληλες ανατυπώσεις τους. Σε κάθε βιβλίο της η Πασχαλία Τραυλού δε δίνει απλώς μια καλοστημένη ιστορία που ναι μεν θα μας τέρψει, αλλά που θα ξεχάσουμε αμέσως μόλις κλείσουμε το βιβλίο. Κάθε άλλο. Η Πασχαλία Τραυλού σε κάθε μυθιστόρημά της φωτίζει και μια πλευρά ενός κοινωνικού θέματος δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον αναγνώστη να προβληματιστεί και να γίνει κοινωνός των δικών της σκέψεων και προβληματισμών. Τα αίτια της γυναικείας απιστίας, η κακοποίηση των παιδιών, η γονική καταπίεση, η αρρωστημένη ζήλεια μεταξύ αδελφών, τα προβλήματα των ατόμων με ειδικές ανάγκες είναι κάποια από τα θέματα με τα οποία έχει καταπιαστεί η Πασχαλία Τραυλού και ο αναγνώστης δένεται με το βιβλίο, οι ήρωες και τα πάθη τους συνεχίζουν να τον απασχολούν και μετά αφού έχει τελειώσει την ανάγνωση.

Στο έβδομο βιβλίο της τη «ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΦΑΡΟΥ» η Πασχαλία Τραυλού οδηγεί για άλλη μια φορά τον αναγνώστη σε καινούργια αλλά και δύσβατα, τολμώ να πω, μονοπάτια. Ο κεντρικός άξονας του βιβλίου είναι αυτή τη φορά φιλοσοφικός και μεταφυσικός.

Μέσα από ένα γοητευτικό και ρομαντικό παραμύθι ο αναγνώστης παρακολουθεί την περιπέτεια της ζωής των ηρώων και τους αέναους κύκλους της ζωής που κάνουν οι ψυχές τους στο χρόνο. Άλλοτε στο κοντινό χθες, και άλλοτε στο πιο μακρινό την εποχή της τουρκοκρατίας, τότε που πειρατές αλώνιζαν το Αιγαίο και έρχονταν σε σύγκρουση με τους Τούρκους. Τα πάθη των ανθρώπων, ο έρωτας, το μίσος, η ζήλεια είναι αυτά που καθορίζουν τη ζωή τους κάθε φορά. Κάθε φορά μέσα από τους κύκλους των μετενσαρκώσεων οι ήρωες, οι ίδιοι πάντα, έρχονται αντιμέτωποι με διλήμματα και πρέπει να πάρουν αποφάσεις που θα τους οδηγήσουν είτε στο φώς είτε στο σκοτάδι.
Η συγγραφέας κατάφερε να συμπυκνώσει μέσα σε μια ρομαντική ερωτική ιστορία αποστάγματα φιλοσοφίας και μυστικισμού και παράλληλα να μεταφέρει τον αναγνώστη σε κάποιες ιστορικές στιγμές λιγότερο γνωστές. Το γεγονός ότι έχει σπουδάσει φιλολογία είναι ίσως μια εξήγηση, όμως αυτό δε φτάνει. Πρέπει να έχει περάσει πολλές ώρες, να έχει ερευνήσει και μελετήσει την Αποκάλυψη του Ιωάννη αλλά και τους Πλατωνικούς διαλόγους, ιδιαίτερα την «Πολιτεία», όπου μιλάει για τους ανθρώπους που είναι αλυσοδεμένοι στη σπηλιά και βλέπουν τις σκιές των πραγμάτων, το φως και η σκιά του φωτός… Για αυτό και καταφέρνει να δώσει στους αναγνώστες αυτά που εκείνη αποκόμισε αλλά και να παντρέψει αρμονικά τον Πλάτωνα με την Αποκάλυψη του Ιωάννη.

Τίποτε δεν είναι τυχαίο στο βιβλίο της Πασχαλίας Τραυλού. Το βιβλίο είναι γεμάτο σύμβολα, το φως, ο άνδρας φως, η σκιά, η γυναίκα σκιά, τα ονόματα των ηρώων.. Της αρέσει να παίζει με τις σημασίες των ονομάτων της Πασχαλίας Τραυλού.. Ο χώρος που στήνει την ιστορία της, το νησί της Φολεγάνδρου. Η περίφημη Χρυσοσπηλία που το μυστήριο της δεν έχουν ακόμη καταφέρει να ξεδιαλύνουν οι αρχαιολόγοι. Μια σπηλιά, ανάμεσα στη γη και τον ουρανό, κρεμασμένη σε ένα κάθετο βράχο και όπου η πρόσβαση μπορεί να γίνει μόνο από τη θάλασσα. Εδώ στα τοιχώματά της υπάρχουν χαραγμένα από την αρχαιότητα ονόματα ανδρών και γυναικών. Κάποιοι λένε πως ίσως εκεί να γίνονταν εκεί τελετές που δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να μάθουμε τι αντιπροσώπευαν. Ίσως το πέρασμα στην ενηλικίωση. ΄Ισως το πέρασμα στην άλλη διάσταση πέρα από το θάνατο. Η σπηλιά αυτή για την Πασχαλία Τραυλού σημειολογικά ταυτίζεται με δύο άλλες σπηλιές, τη σπηλιά του Πλάτωνα και τη σπηλιά του Ιωάννη στην αποκάλυψη. Αυτός κατά τη γνώμη μου είναι ο ομφαλός της ιστορίας, ή μάλλον των ιστοριών που διηγείται στο βιβλίο της η Πασχαλία Τραυλού.
Με το βιβλίο της αυτό η Πασχαλία Τραυλού έκανε ένα τεράστιο και τολμώ να πω επικίνδυνο άλμα και κατάφερε να δώσει ένα ωραίο και ολοκληρωμένο βιβλίο. Χωρίς να εγκαταλείψει τη γνώριμη από τα προηγούμενα βιβλία της χειμαρρώδη ποιητική γραφή της βάζει μεταφυσικά ερωτήματα αναζητώντας το νόημα της ζωής και το τι γίνεται όταν η ζωή όπως την ξέρουμε παύει να υπάρχει. Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο; Υπάρχει έρωτας τόσο δυνατός που να υπάρχει πέρα από τη ζωή;
Ερωτήματα πανάρχαια που έχουν απασχολήσει τον άνθρωπο θα μπορούσε να πει κανείς από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του στη γη, όταν είδε για πρώτη φορά το σύντροφό του στο κυνήγι να πέφτει νεκρός. Ο φόβος του θανάτου είναι πανάρχαιος, το ίδιο και η πίστη πως όλα δεν τελειώνουν μαζί του. Η Θρησκεία και η φιλοσοφία έρχονται να δώσουν απαντήσεις, να καθησυχάσουν τους θνητούς. Το σώμα μόνον φθείρεται λένε. Η ύλη, αλλάζει μορφή, η ψυχή όμως τι γίνεται; Χάνεται; Που πάει; Απαντήσεις πολλές, πάμπολλες όλες όμως οδηγούν στο ίδιο τελικό συμπέρασμα. Η ψυχή είναι αθάνατη, γυρίζει πίσω, κάποιοι λένε πως μέσα από άλλα σώματα, άλλες ζωές, αγωνίζεται να διορθώσει τα λάθη της προηγούμενης ζωής. Να ξεπληρώσει χρέη, να τελειωθεί. Να ενωθεί στο τέλος με το φως. Με αυτά λοιπόν τα πανάρχαια ερωτήματα υφασμένα με δεξιοτεχνία σε ένα γοητευτικό ερωτικό παραμύθι μας κατέπληξε και πάλι η Πασχαλία Τραυλού. Της εύχομαι να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο της.

Γιατί κλαίει ο μπαμπάς, μαμά; - TheSeaNation.gr

Όπως σας υποσχέθηκα σας έχω άλλο ένα άρθρο της Νοέλ Μπάξερ. Πως σας φαίνεται; Εγώ το βρίσκω τρομερά επίκαιρο και οδυνηρά αληθινό.
Για να το διαβάσετε δεν έχετε παρά να κάνετε κλίκ στον σύνδεσμο.


Γιατί κλαίει ο μπαμπάς, μαμά; - TheSeaNation.gr

Διαβάζετε βιβλία;

Xθες το μεσημεράκι πέρασα κάποιες ώρες στο ωραίο βιβλιοπωλείο «Παπασωτηρίου» στο Mall και είχα την ευκαιρία, άλλη μια φορά, όχι μόνο να γνωρίσω και να συνομιλήσω με αρκετές αναγνώστριες, αλλά και να κάνω κάποιες παρατηρήσεις που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

Πρώτα πρώτα σχετικά με το κοινό που μπαίνει στα βιβλιοπωλεία και ειδικά στα μεγάλα βιβλιοπωλεία. Η πλειονότητα λοιπόν των επισκεπτών είναι γυναίκες, Ελάχιστοι άντρες έρχονται μόνοι τους και έρχονται για να αγοράσουν ένα βιβλίο «επιστημονικό» ή «χρήσιμο» ενώ σπάνια έως καθόλου αγοράζουν λογοτεχνία. Συνήθως συνοδεύουν κάποια γυναίκα . Άλλοι βιαστικοί και με ύφος βαριεστημένο, άλλοι υπομονετικοί , όλοι πάντως εμφανώς αποστασιοποιημένοι περιμένουν τη γυναίκα να κάνει την επιλογή της να πληρώσουν και να φύγουν. Όταν ρώτησα ένα κύριο που κοίταζε τα βιβλία μου αν διαβάζει γυναίκες συγγραφείς μου απάντησε με μεγάλη απαξία « Όχι βέβαια» και έφυγε γρήγορα γρήγορα….
Οι γυναίκες στέκονται στους πάγκους και εξετάζουν τα βιβλία που είναι αραδιασμένα. Οι περισσότερες παρατηρούν με προσοχή το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο. Προσπαθούν ανάμεσα από τις πέντε δέκα αράδες της περίληψης να καταλάβουν αν το βιβλίο θα τους αρέσει ή όχι. Κάποιες, ελάχιστες ανοίγουν το βιβλίο και διαβάζουν το βιογραφικό του συγγραφέα, αν υπάρχει. Κάποιες άλλες, πιο λίγες ακόμη, ξεφυλλίζουν και διαβάζουν στα πεταχτά μια δύο παραγράφους και στην καλύτερη περίπτωση μια σελίδα. Αυτή είναι η μία κατηγορία των αναγνωστριών, των εν δυνάμει αναγνωστριών, που δεν γνωρίζουν το συγγραφέα, εκτός και αν έχουν διαβάσει πολλά βιβλία του. Υπάρχει μια δεύτερη κατηγορία αναγνωστριών, αυτές ψάχνουν τα ράφια, πίσω από τους πάγκους στέκουν στις κατηγορίες που τους ενδιαφέρουν. Δεν ψάχνουν να βρουν βιβλία από την περίληψη του οπισθόφυλλου, οι περισσότερες γνωρίζουν τους συγγραφείς και τους αναζητούν ή αν πρόκειται για συγκεκριμένη θεματολογία που τις ενδιαφέρει ψάχνουν στο αντίστοιχο ράφι. Υπάρχει και μια κατηγορία που δεν ψάχνει καθόλου, ξέρει τι θέλει, συνήθως έχει συμβουλευτεί κάποια λίστα «ευπώλητων» και ζητά το βιβλίο από τον πωλητή ή το βρίσκει μόνη της με ευκολία στον πάγκο των «ευπώλητων».

Παρατηρούσα λοιπόν της γυναίκες και σε όσες στέκονταν στον πάγκο μου τους έκανα ερωτήσεις. Αν διαβάζουν γενικά. Τι τους αρέσει να διαβάζουν. Αν είχαν διαβάσει κάποιο δικό μου και τι εντύπωση τους έκανε. Αν κρίνω από τις απαντήσεις που πήρα όλες οι γυναίκες αγαπούν να διαβάζουν. Κάποιες είχαν διαβάσει βιβλία μου, κάποιες άλλες μου απάντησαν με ειλικρίνεια πως δε θυμόντουσαν, «διαβάζω πολλά, αλλά δε θυμάμαι το συγγραφέα ούτε τον τίτλο του βιβλίου» ήταν η απάντηση τους .Υπήρξαν όμως και κάποιες άλλες που βλέποντας τα εξώφυλλα αναφωνούσαν « Α, ναι, ναι το έχω διαβάσει..»


Και τώρα γεννιέται το ερώτημα γιατί διαβάζουμε; Όπως σας είπα έκανα την ερώτηση σχεδόν σε όλες τις αναγνώστριες που μίλησα μαζί τους. Πήρα την ίδια απάντηση με μικρές παραλλαγές. «Θέλουμε να χαλαρώνουμε, να ξεφεύγουμε». Οι άντρες δεν νιώθουν την ίδια ανάγκη; Φυσικά και νιώθουν, έχουν όμως άλλους τρόπους να εκτονώνονται . Το ποδόσφαιρο, την αντροπαρέα, το καφενείο.. Η γυναίκα συνήθως σε κάθε περίπτωση είτε δουλεύει έξω από σπίτι είτε όχι έχει και τη φροντίδα του νοικοκυριού και των παιδιών. Οι δουλειές δεν τελειώνουν. Το βράδυ εξουθενωμένη θέλει κάτι που θα της δώσει λίγη χαρά, ελπίδα, ακόμη και δάκρυα…αρκεί να ξεχάσει τα δικά της προβλήματα. Δεν εκτονώνεται βλέποντας ποδόσφαιρο στην τηλεόραση ή πίνοντας «φραπεδιές» στις καφετέριες. Μπορεί να την κατηγορούν πως διαβάζει ελαφριά λογοτεχνία, παραλογοτεχνία, ρόζ λογοτεχνία, όπως θέλετε πες τη, αλλά η γυναίκα διαβάζει και ο άνθρωπος που διαβάζει ασκεί τα μάτια και το μυαλό του, σιγά σιγά αρχίζει να αποκτά κρίση και να προχωρεί από το εξώφυλλο και την περίληψη στο εσωτερικό, να αναγνωρίζει συγγραφείς να αναζητά όχι μόνο χαλάρωση.

Άφησα τελευταία τα παιδιά. Εδώ με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Δύο αγοράκια γύρω στα δώδεκα είχαν σταθεί στον πάγκο μου. Ο ένας έλεγε «Να ξέρεις αποσπάσματα από τα βιβλία μπαίνουν στα σχολικά..» Μπήκα στον πειρασμό να ρωτήσω αν διαβάζουν βιβλία και οι δύο με ενθουσιασμό απάντησαν «βέβαια!» Τους άρεσε; «Πάρα πολύ» Στο σχολείο τους μου είπαν τους είχαν ζητήσει να διαβάσουν ελληνικά και μεταφρασμένα βιβλία και να γράψουν κριτική. Ο ένας είχε διαβάσει το «Μόμπυ Ντίκ» και την «Αννα Φράνκ» και από ελληνικά τα « Ματωμένα χώματα» και διηγήματα του Παπαδιαμάντη, ο άλλος την «Ασπίδα της Σπάρτης» και τα «Ματωμένα Χώματα». Τους έδωσα συγχαρητήρια για τις επιλογές τους και τους ευχήθηκα καλή πρόοδο, μακάρι να συνεχίσουν έτσι να αγαπούν και να διαβάζουν βιβλία.
Δεν χάθηκε η ελπίδα λοιπόν. Η τηλεόραση δεν κατάπιε το βιβλίο. Διαβάζουν οι γυναίκες, διαβάζουν τα παιδιά, όχι μόνο Χάρυ Πότερ, και αυτός χρειάζεται, αλλά κάτι περισσότερο και εδώ είναι ο ρόλος του σχολείου να κατευθύνει σωστά. Και οι άντρες θα μάθουν να διαβάζουν. Αν αρχίσουν από παιδιά στο σχολείο, αν βοηθήσουμε και εμείς οι γυναίκες δίνοντάς τους πότε πότε κάτι που μας άρεσε, συζητώντας μαζί τους πάνω στο βιβλίο..΄Όλα γίνονται πιστέψτε με.

Aνεργία

H φίλη και ομότεχνη Νοέλ Μπάξερ δημοσίευσε ένα πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο αρθράκι στο http://www.skai.gr/news/opinions/article/156899/otan-to-epaggelmatiko-kostoymi-kremietai-sti-doylapa-/
Mε την ευαισθησία και το λεπτό χιούμορ που τη διακρίνει, απόρροια ίσως των βρεττανικών γονιδίων της,περιγράφει μια εικόνα, την πρώτη από μια σειρά άλλες που θα ακολουθήσουν στον ίδιο διαδυκτιακό τόπο, του αντίκτυπου της κρίσης στην καθημερινότητά μας. Αξίζει να το διαβάσετε.

Γιάννης Σακελλαράκης

Το ρόδι λένε, συμβολίζει τον πλούτο για αυτό και συνηθίζουμε να σπάμε ένα τη πρωτοχρονιά. Για τους αρχαίους ΄Ελληνες όμως, το ρόδι ήταν το φρρούτο της Περσεφόνης. Με το ρόδι την έδεσε για πάντα κοντά του ο Πλούτων, δίνοντας της να φάει λίγους σπόρους του πριν την παραδώσει στον Ερμή για να την φέρει πίσω στον επάνω κόσμο όπως τον πρόσταζε ο αδελφός του ο Δίας. ΄Εκτοτε,λέει ο μύθος, η Περσεφόνη είναι αναγκασμένη να περνάει τους έξη μήνες κάθε χρόνου στον κάτω κόσμο. Με εικόνες ροδιού οι αρχαίοι ΄Ελληνες στόλιζαν τους τάφους των αγαπημένων νεκρών όπως μαρτυρούν οι ωραίες ταφικές τοιχογραφίες στη Βεργίνα. Και εμείς όμως, στα κόλυβα, εκτός από το σιτάρι και τους ξηρούς καρπούς, συνηθίζουμε να βάζουμε και σπόρους ροδιού, διασώζοντας έτσι μέσα από τη συλλογική μνήμη τα πανάρχαια νεκρικά έθιμα.

Με την εικόνα αυτή του ροδιού θέλω και εγώ να αποτίσω σήμερα φόρο τιμής στο Γιάννη Σακελλαράκη, το μεγάλο αρχαιολόγο, τον ερευνητή των Αρχανών, του Ιδαίου ΄Αντρου, των Κηθύρων και της Ζωμίνθου, που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι στις 29 Οκτωβρίου. Τον θυμήθηκα χθές βράδυ. Την ώρα που η πλειονότητα των τηλεοπτικών σταθμών αναλισκόταν σε ανούσιους διαπληκτισμούς πολιτικών και δημοσιογράφων, εκτιμήσεις εκλογολόγων, αναλύσεις δημοσκοπήσεων, καρτέλλες αποτελεσμάτων..η ΕΤ έδειχνε σε επανάληψη τη θαυμάσια εκμπομπή της Εύης Κυριακοπούλου " Η ζωή είναι άλλου". Χάρη στην εκπομπή αυτή είδαμε το Γιάννη Σακελλαράκη να δίνει την τελευταία συνέντευξη της ζωής του. Τον άκουσαμε να μιλάει για το έργο του και τη συμβολή σε αυτό της γυναίκας του επίσης αρχαιολόγου ΄Εφης Σαπουνά-Σακελλαράκη. Μιλούσε με άνεση και γλαφυρότητα για τις συγκινήσεις που του έδωσε η ανασκαφή και η έρευνα και πως η ποίηση και η φαντασία είναι τα απαραίτητα συμπληρώματά της. Μίλησε για τη συνέχεια της ζωής, τη σημασία των δέντρων και των ζώων και ιδίως των προβάτων που δείχνουν τα αρχαία ξεχασμένα μονοπάτια. Εξηγούσε γιατί δεν πίστευε στις συμπτώσεις,αλλά στη μελέτη και την έρευνα, αναφέρθηκε όμως σε ένα περιστατικό με ένα περιστέρι που επί μέρες συνόδευε τις ανασκαφές καθισμένο στο ίδιο πάντα σημείο. Ο αρχαιολόγος, ο ερευνητής, κατά το Σακελλαράκη, όλη τη ζωή του βάζει ερωτήσεις που δεν έχουν απαντήσεις. Τέλος τον ακούσαμε να λέει πως οι μεγαλύτερες χαρές της ζωής του ήταν όταν έφερνε στον απάνω κόσμο τις μαρτυρίες του κάτω.
Ακούγοντάς τον θυμήθηκα την πρώτη φορά που τον γνώρισα, έφηβο, φοιτητή της φιλοσοφικής, στο σπίτι μιας εξαδέλφης μου. Είχα αναγνωρίσει από τότε, μαθήτρια ακόμη του γυμνασίου, όπως και όλη παρέα, αυτό που τον διέκρινε. Την ένταση της ιερής φλόγας που έκαιε εντός του και που θα τον έκανε να διαπρέψει αργότερα.
Χρόνια πολλά μετά, στο δεύτερο βιβλίο μου την "Εταίρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου" έδωσα στον αρχαιολόγο Κωνσταντίνο, κάποια από τα χαρακτηριστικά του νέου Γιάννη Σακελλαράκη. Η φλόγα αυτή ποτέ δεν έπαψε να καίει και να φωτίζει τη ζωή του Γιάννη Σακελλαράκη και της αγαπημένης συντρόφου του ΄Εφης Σαπουνά όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πριν λίγα χρόνια όταν τους ξαναείδα στο σπίτι κοινού φίλου. Η ζωή συνήθως μας πληγώνει μας κάνει να χάνουμε την ορμή της νιότης, να ξεστρατίζουμε από τους στόχους που είχαμε βάλει στα νιάτα μας. Δεν συνέβη αυτό στον Γιάννη και στην ΄Εφη Σακελλαράκη, κράτησαν άσβεστη την ιερή φλόγα για να την παραδώσουν στους επιγενόμενους.
Τον αγάπησαν οι Θεοί, το Γιάννη Σακελλαράκη, αντάμειψαν τους κόπους και την εργασία του με εκπληκτικές ανακαλύψεις. Τι κι΄αν κάποιοι, συμπατριώτες μας, του αρνήθηκαν την αναγνώριση. Το συγκλονιστικό εύρημα της ανθρωποθυσίας την ώρα του σεισμού ήταν κάτι που κάποιοι δεν μπόρεσαν να αποδεχτούν και να του συγχωρήσουν. Το έργο του όμως μαρτυρεί για αυτόν. Οι Αρχάνες, τα Κήθυρα, το "Ιδαίον άντρον", και η ανακάλυψη της Ζωμίνθου, ένα παράδειγμα πως η γνώση, περπατώντας χέρι χέρι με τη φαντασία έφεραν στο φως έναν τόπο ξεχασμένο από τους ανθρώπους αιώνες τώρα. Ναι, οι Θεοί τον αγάπησαν το Γιάννη Σακελλαράκη, τον αγάπησαν γιατί σεβάστηκε τον ιερό ύπνο τους, κλείνοντας την ανασκαφή στο "Ιδαίον" και του χάρησαν το τελευταίο δώρο, να μη χάσει αυτό που φοβόταν, την όρασή του.
Φόρο τιμής στη μνήμη του, για όσους δεν τον γνώρισαν από κοντά,απέτισε χθες η Εύη Κυριακοπούλου, με τη μοναδική ευαισθησία που τη διακρίνει ξεδιπλώνοντας για χάρη μας πτυχές της προσωπικότητας του προικισμένου αυτού ΄Ελληνα.

Λίγα λόγια για τη ζωή και το έργο του Γιάννη Σακελλαράκη.
Αν και μη Κρητικός, παρά την κρητική κατάληξη του επωνύμου του, είχε συνδέσει την επιστημονική του και όχι μόνο ζωή με τις ανασκαφές στην Κρήτη ενώ υπήρξε και διευθυντής του αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου.

Ο Γιάννης Σακελλαράκης υπήρξε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης και μέλος της ελληνικής αρχαιολογικής υπηρεσίας από το 1963. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Πήρε πτυχίο από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε σε πολλά μέρη της Ελλάδας, στην Κρήτη, στο Μουσείο Ηρακλείου, αρχικά ως επιμελητής (1963-1968) κι αργότερα ως διευθυντής του (1980-1987) και στην Αθήνα ως επιμελητής και έφορος των Προϊστορικών Συλλόγων (1970-1980) και υποδιευθυντής (1987-1994) του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.

Ανέσκαψε στις Αρχάνες, μαζί με τη σύζυγο του Έφη Σαπουνά- Σακελλαράκη, καθώς και στο Ιδαίο Άντρο και τελευταία στα Κύθηρα και ανακάλυψε την Ζώμινθο.

Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Αμβούργου και Χαϊδελβέργης και δημοσίευσε πολλά βιβλία και άρθρα, κυρίως για τους πρώιμους πολιτισμούς του Αιγαίου. Έδωσε πολλές δεκάδες διαλέξεις σ' όλο τον κόσμο και έλαβε μέρος σε πλήθος συνέδρια και συμπόσια. Υπήρξε μέλος πολλών ελληνικών και ξένων επιστημονικών σωματείων.

Βραβεύθηκε μαζί με την Έφη Σακελλαράκη από την Ακαδημία Αθηνών και τιμήθηκε με το χρυσό μετάλλιο του Πανεπιστημίου Κρήτης. Τον Ιανουάριο του 2004 τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το χρυσό σταυρό του Τάγματος της Τιμής.

Νέα αλλαγή;

Είπα λίγο να το αλλάξω να βάλω και τον εαυτό μου στο πλάνο, βέβαια έχουν βγεί και τα χέρια από φίλες, αλλά δεν ξέρω πως να τα βγάλω, ξέρει μήπως κανείς;

Αλλάζουμε;

Όλοι και όλα αλλάζουν. Γιατί όχι και το blog; Πως σας φαίνεται η καινούργια μας φορεσιά; Σας αρέσει να την κρατήσω; Παρακαλώ απαντήστε μου θα αποφασίσω μόνον αφού θα έχω πάρει και τη δική σας γνώμη. Ευχαριστώ.

Ο " Επισκέπτης" στον Ιανό

Μερικές επί πλέον φωτογραφίες από την παρουσίαση του "Επισκέπτη" στον Ιανό.

Από αριστερά προς τα δεξιά,η κ.Νοέλ Μπάξερ, ο καθ.Γ.Στουρνάρας, η κ. Αθηνά Κακούρη, η κ. Ειρήνη Χατζηκωσταντή

Το πάνελ: Από δεξιά προς αριστερά, η κ.Ειρήνη Χατζηκωσταντή,κ.Αθηνά Κακούρη,καθ.Γιάννης Στουρνάρας,κ Νοέλ Μπάξερ, ΕΤ στην οθόνη ο κ. Φοίβος Καρζής,η κ. Ζαχ.Οικονόμου και στο πιάνο η κ.Αθ.Νάσιου

Μια χαρακτηριστική εικόνα της χαρισματικής Ειρήνης Χατζηκωσταντή ενώ ερμηνεύει τη Σμυρνιά "Μαρίτσα".

Παρουσίαση του "Επισκέπτη" στον Ιανό Αθήνας

Να λοιπόν που κατάφερα να υπερπηδήσω τις τεχνικές δυσκολίες και να αναρτήσω τις φωτογραφίες που σας είχα υποσχεθεί από την παρουσίαση του "Επισκέπτη του Ονείρου" στον Ιανό στις 20 Οκτωβρίου.
Θα μου μείνει αξέχαστη η βραδιά αυτή. Μια βραδιά γεμάτη συγκίνηση και αγάπη. Συγκίνησης δικής μου που ένιωθα να με τυλίγει η αγάπη σας. Με τιμήσατε για άλλη μια φορά γεμίζοντας την αίθουσα του "Ιανού". Για άλλη μια φορά εσείς και εγώ αποδείξαμε πόσο σπουδαίο πράγμα είναι το βιβλίο. Πόσο μας φέρνει κόντα και μας ενώνει. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Ανάμεσα στους φίλους διέκρινα και πολλούς αγαπημένους ομότεχνους, τη Λένα Μαντά, την Πασχαλία Τραυλού, την Πέρσα Κουμούτση, τον Τηλέμαχο Κώτσια, την Αναστασία Καλλιοντζή, το Δημήτρη Μαμαλούκα, τον Ομηρο Αβραμίδη, τους ποιητές Πάρι Τακόπουλο και Νίκο Σαββάκη..φοβούμαι πως ξεχνώ κάποιους και ας με συγχωρήσουν. Χάρηκα που είδα ανάμεσα στο ακροατήριο τον κ. Μπασκόζο, του "Διαβάζω" καιτον κ. Τσίτα του "Ιndex". Ιδιαίτερα ευχαριστώ όσους ήρθατε μετά από μια κοπιαστική μέρα εργασίας. Τον εκδότη μου κ. Θάνο Ψυχογιό και την κυρία Νίνα Ψυχογιού, τους συνεργάτες τους, την Κλειώ Ζαχαριάδη, την Ευγενία Σουρλαντζή και τους άλλους τους αφανείς συντελεστές της έκδοσης,τον Ηλία, την Ελένη, ιδιαίτερα ευχαριστώ τη φίλη και επιμελήτρια μου η κ. Αρετή Κολλάτου.Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ακούραστη Πόπη Γαλάτουλα που είχε όλη την ευθύνη της άρτιας οργάνωσης και φυσικά ένα εξ ίσου μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Χατζηιακώβου και τους συνεργάτες του στον "Ιανό" που μας ανοίξαν τις πόρτες του πολιτιστικού κέντρου τους και έκαναν πραγματικότητα την πρώτη παρουσίαση του "Επισκέπτη"
Όπως σας είχα προαναγγείλει τη βραδιά στόλισαν με την παρουσία και τις ομιλίες τους, η μοναδική κυρία Αθηνά Κακούρη και η αγαπημένη Νοέλ Μπάξερ. Και οι δύο ανέλυσαν το βιβλίο με ευαισθησία και οξυδέρκεια. Ο καθηγητής κ. Γιάννης Στουρνάρας κάνοντας μια εντυπωσιακή αναδρομή στην οικονομική ιστορία του Μεσοπολέμου που τόσες ομοιότητες έχει με το σήμερα, έκλεισε ανοίγοντας ένα παράθυρο αισιοδοξίας για το μέλλον. Τέλος ο έξοχος δημοσιογράφος κ. Φοίβος Καρζής όχι μόνο συντόνιζε με μοναδικό τρόπο τους ομιλητές, αλλά και έκανε ο ίδιος μια ωραία παρουσίαση.
Να σας πω ότι ντρεπόμουνα για όσα άκουγα να λένε και να παινεύουν το παιδί μου, θα με πιστέψετε; Ετσι είναι. Όταν ακούς άλλους να αναλύουν αυτό που εσύ έγραψες αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν στ΄αλήθεια είναι δικό σου το έργο και αν το αξίζεις το παίνεμα.
Τη βραδιά λάμπρυνε η παρουσία της κ. Αθηνάς Νάσιου στο πιάνο μεταφέροντας μας έτσι στην ατμόσφαιρα του βιβλίου με τη μουσική του Μπετόβεν και του Σοπέν, ενώ οι υπέροχες ηθοποιοί κυρίες Ζαχαρούλα Οικονόμου και Ειρήνη Χατζηκωσταντή ζωντάνεψαν κάποια αποσπάσματα με τρόπο μοναδικό.
Σας ευχαριστώ και πάλι όλους για την αγάπη σας.

Mαραθώνιος 2010

Σας χρωστάω μια ανάρτηση, το ξέρω, περιμένετε να σας πω τις εντυπώσεις μου από την παρουσίαση στον "Ιανό" του "Επισκέπτη". Μην ανησχυχείτε όλα ήταν υπέροχα. Είχα όμως κάποια προβλήματα τεχνικής φύσεως που ελπίζω να έχω λύσει μέχρι αύριο, οπότε ελπίζω να γράψω και να σας έχω και φωτογραφίες...

Σήμερα όμως θέλω να γράψω για κάτι διαφορετικό. Θέλω να μιλήσω για το Μαραθώνιο που έγινε χθές και για τη σημασία του.

Από νωρίς το πρωί κόσμος είχε συγκεντρωθεί στο Καλλιμάρμαρο και στους δρόμους που θα περνούσαν οι μαραθωνοδρόμο. Κοντά σε αυτούς και εμείς χειροκροτούσαμε, όχι μόνο την κόρη μας που έτρεξε τα 10.000μ και τερμάτισε στο Καλλιμάρμαρο, αλλά όλους τους δρομείς. Καθε ένας από αυτούς, στο μέτρο των δυνατοτήτων του, απέδιδε φόρο τιμής στο μεγάλο γεγονός της Ιστορίας, της νίκης στο Μαραθώνα. Είδα νέους και παιδιά, γονείς με καροτσάκια με μωρά, ηλικιωμένους, αναπήρους, άτομα με ειδικές ανάγκες, ακόμη και με προβλήματα στην όραση να τρέχουν και να τερματίζουν. Είδα αθλητές γυμνασμένους να γονατίζουν και να φιλάνε το χώμα στο στάδιο και έκλαψα. Ναι, έκλαψα, είναι μεγάλη στιγμή αυτή για κάθε ένα που κάνει την προσπάθεια να υπερβεί τα όρια του, να φτάνει στο τέρμα και να ξέρει ότι νίκησε, νίκησε τον εαυτό του.

Ο Μαραθώνιος είναι ένας αγώνας με ιδιαίτερη σημασία, όχι μόνο για μας τους ΄Ελληνες, αλλά για όλο τον κόσμο νομίζω, γιαυτό και κάθε φορά βλέπουμε να τρέχουν αθλητές και μη από κάθε γωνιά της γης. Ο Μαραθώνιος θυμίζει σε όλους τον Αθηναίο Φειδιππίδη, που έτρεξε από το πεδίο της μάχης στο Μαραθώνα να φέρει το άγγελμα της νίκης στην Αθήνα και να πέσει αμέσως μετά νεκρός. "Νενικήκαμεν", είπε και ξεψύχησε. Ωραίος θάνατος. Επιστέγασμα της μεγάλης, της υπέρτατης νίκης.
Άς αναλογιστούμε για μια στιγμή, ποιά θα ήταν η τύχη της Ελλάδος, του κόσμου όλου αν είχε νικηθεί τότε η Αθήνα; Αν η Ελλάδα είχε γίνει άλλη μια υποτελής χώρα της Περσίας. Για σκεφθείτε. Ούτε η Ακρόπολη θα είχε γίνει, ούτε τα αριστουργήματα του Φειδία. Δε θα είχαμε την "Ιστορία" του Θουκυδίδη και φυσικά ο Περικλής δε θα είχε εκφωνήσει τον "Επιτάφιο". Ο Σωκράτης δε θα είχε κάνει τους περίφημους διαλόγους του, ούτε ο Πλάτων θα τους είχε σώσει για τους επερχόμενους. Δε θα είχαν ακουστεί στα θέατρα οι τραγωδίες του Αισχύλου και ιδιαίτερα " Οι Πέρσες", ούτε του Σοφοκλή η "Αντιγόνη" ούτε του Ευριπίδη " Η Ιφιγένεια". Δε θα είχαμε τα έργα του Πραξιτέλη, τον υπέροχο "Ερμή" και την "Κνιδία Αφροδίτη", δε θα είχαμε τα έργα του Αριστοτέλη που φώτισαν τους σκοτεινούς αιώνες.΄Ολα αυτά, τα άνθη του πολιτισμού θέλουν το χώμα της δημοκρατίας για να φυτρώσουν και φυσικά θέλουν το αίμα ελευθέρων πολιτών να τα ποτίσει. Χρειάζονται πολίτες με ελεύθερο πνεύμα να τα χαρούν και να τα εκτιμήσουν. Προσέξατε λέω "πολίτες", στους άλλους λαούς δεν υπάρχουν "πολίτες" η λέξη είναι δημιούργημα αποκλειστικά ελληνικό, ο άνθρωπος στους άλλους λαούς ήταν "υπήκοος" όχι "πολίτης".
Δεν παραγνωρίζω την συμβολή των άλλων λαών στην εξέλιξη του πολιτισμού. Ολοι όμως δεν ανέδειξαν, όπως οι ΄Ελληνες, το ατομικό πνεύμα. Δε μας σώθηκε το όνομα κανενός εργάτη της τέχνης. Oι αρχιτέκτονες που κατασκεύασαν τα ανάκτορα στην Περσέπολη μας είναι άγνωστοι, όπως άγνωστοι είναι και οι μαθηματικοί και οι αστρολόγοι της Βαβυλώνας ή οι κατασκευαστές των πυραμίδων. Το "έπος του Γιλγαμές" δεν ξέρουμε ποιός το συνέθεσε. Μόνο η Βίβλος μας διέσωσε τα ονόματα του Μωϋσή, του Σολωμόντος και των Προφητών. Αυτοί όμως μίλησαν εξ ονόματος του Θεού τους. δεν γέννησαν δικές τους ιδέες. Ας είναι.. Σκεφθείτε μόνο αν η Περσία είχε υποτάξει την Ελλάδα, θα είχε υπάρξει ο Αλέξανδρος; Θα είχε διαδοθεί ο ελληνικός πολιτισμός και η γλώσσα στα πέρατα της οικουμένης;
Eλλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι,
χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν.
΄Εγραψαν στον τύμβο των Μαραθωνομάχων. Το επίγραμμα, σε δύο φράσεις δίνει όλη τη σημασία της μάχης. Mιλάει λιτά για τη νίκη των Αθηναίων, χωρίς κοσμητικά επίθετα, δεν τους χρειάζεται ο προσδιορισμός της λάμψης του χρυσού, τους αρκεί ότι αυτοί πολέμησαν ως πρόμαχοι όλων των Ελλήνων.
Ας θυμόμαστε και ας τιμούμε τη μάχη του Μαραθώνα και ας μη σπεύδουμε, όπως κάναμε έξη χρόνια πριν στους Ολυμπιακούς αγώνες.να φτιάξουμε "κωπηλατοδρόμια" στον ιερό χώρο, με την αστεία δικαιολογία ότι δεν ξέρουμε που ακριβώς έγινε η μάχη, λες και λίγα μέτρα πιο εδώ ή πιο εκεί θα της στερούσαν τη σημάσία της. ΄Ολα στο όνομα της εφήμερης δόξας και αμφίβολης "ανάπτυξης"
Μακάρι να ζούμε και να γιορτάζουμε κάθε τόσο με σεμνότητα λαμπρές επετείους όπως αυτή της μάχης του Μαραθώνα.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΟΝΕΙΡΟΥ

Nα λοιπόν που όπου νά ναι φθάνει ο Επισκέπτης, μόνο δώδεκα ημέρες μας μείνανε. Σας περιμένω. Μη με ξεχάσετε!

Chopin και Επισκέπτης

Ίσως κάποιοι από σας έχουν παρατηρήσει ότι στη σελίδα αυτή υπάρχουν κάποια βιντεάκια του utube στα οποία διάσημοι πιανίστες εκτελούν ορισμένα από τα "Νυχτερινά" του Chopin.
Kάποιοι άλλοι ίσως έχουν προσέξει και το πιάνο στο εξώφυλλο του βιβλίου. Για να μην αναρωτιέστε σας λέω από τώρα πως η μουσική του Chopin και ιδιαίτερα τα "Νυχτερινά" συνδέονται αναπόσπαστα με μία από τις ηρωίδες και παίζουν κάποιο ρόλο στην υπόθεση του βιβλίου.

Περιμένοντας τον Επισκέπτη.

Ποιός από εμάς δεν έχει κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο; Κάποια έντονη επιθυμία που δεν πραγματοποιήθηκε, κάποια αγάπη που τελείωσε άδοξα, κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που χάθηκε; Ποιός μπορεί με το χέρι στην καρδιά να πει,"΄Οχι, εγώ ποτέ δεν ζήτησα κάτι και δεν το απέκτησα, δεν έχασα κάποιον και δεν τον αναζήτησα". ΄Ολοι κάτι ζητάμε. ΄Ολοι κάτι ονειρευόμαστε, είτε το ομολογούμε είτε όχι, είτε είναι φανερό είτε κρυφό μυστικό θαμένο στα βάθη της καρδιάς μας. Πόσο όμως αυτή έλλειψη μπορεί να μας οδηγήσει σε αυταπάτες, σε χίμαιρες; Πόσο μπορεί ένα ανεκπλήρωτο όνειρο να μας κάνει να χάσουμε το νόημα της ζωής; Της ζωής και της ευτυχίας που περνάμε δίπλα της και δεν το συνειδητοποιούμε... Πόσο η προβολή των επιθυμιών μας, η ψευδαίσθηση της εκπλήρωσης του ονείρου μπορεί να μας δώσει ικανοποίηση;
Στη μικρή κοινωνία της Πάτρας του μεσοπολέμου, μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από πολιτική αστάθεια και οινομική κρίση, με πολλές ομοιότητες με τη σημερινή, εμφανίζεται ξαφνικά ένας άντρας, νέος και ωραίος, σαν τον αρχάγγελο που έχει το όνομά του, ο Μιχαήλ, και ταράζει τη ζωή τριών γυναικών. Κάθε μια βλέπει στο πρόσωπό του ένα χαμένο όνειρο. Ποιός είναι όμως αυτός στ΄αλήθεια; ΄Εχει κάποια σχέση με τη μυστηριώδη δολοφονία που συγκλονίζει τη μικρή κοινωνία της Πάτρας;
Μια σκιά ονείρου η ζωή..."πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλώτερα.."

Κάτι λιγότερο από μήνας και ο "Επισκέπτης" θα έρθει στα βιβλιοπωλεια, να τον δείτε, να γυρίσετε τις σελίδες του, να τον γνωρίσετε και να αναρωτηθείτε μαζί με τις γυναίκες που μπήκε στη ζωή τους, ποιός ήταν στ΄αλήθεια ο Μιχαήλ;

Κιτριές, Πολιανή, επίσκεψη στο χώρο και την Ιστορία

Είναι γεγονός ότι κάθε τόπος κουβαλάει τις δικές του μνήμες, εδώ όμως στη Μεσσηνία νιώθω πιο κοντά την Ιστορία από πουθενά αλλου. Μπορεί να φταίει το ότι είναι ο τόπος μου, αλλά κάθε φορά που βρίσκομαι εδώ νιώθω κοντά μου τους ίσκιους των ανθρώπων που έζησαν, μόχθησαν και πολέμησαν για να ξαναγεννηθεί η Ελλάδα. Κάθε φορά που επισκέπτομαι την Καλαμάτα συγκινούμαι όταν βλέπω την εκκλησίτσα των Αγίων Αποστόλων και θυμάμαι πως εδώ στην Καλαμάτα στις 23 Μαρτιου του 1821 έπεσε η πρώτη ντουφεκιά της επανάστασης και στην εκκλησία έγινε η πρώτη δοξολογία, για την απελευθέρωση της πόλης..Κάθε φορά που πάω στην Πύλο και πίνουμε τα ούζα μας στο όμορφο λιμάνι της,δε γίνεται να μη θυμηθούμε πως εδώ παίχτηκε η τελευταία πράξη που σφράγισε την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Ελλάδας..
Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση στάθηκε μια επίσκεψη σε φίλη στο σπιτι της στις Κιτριές, ένα τόπο αφάνταστα γοητευτικό, εδώ που οι ντόπιοι περήφανοι σου δείχνουν το "παλάτι" των Μαυρομιχαλαίων..Καθισμένοι με τη φίλη στο χαγιάτι του σπιτιού της ρουφήξαμε την ομορφιά της δύσης στο Μεσσηνιακό κόλπο, εκεί που ο ήλιος σχηματίζει ένα χρυσό μονοπάτι στη θάλασσα ..
Από τις Κιτρίες πήραμε το δρόμο για την Πολιανή, το ορεινό χωριό που γεννήθηκε ο Παπαφλέσσας, ο φλογερός επαναστάτης, αυτός που άναψε το φυτίλι της επανάστασης, με ψέματα και με φοβέρες και που σφράγισε με τη θυσία του στο Μανιάκι.
Γίνομαι συναισθηματική, αλλα δεν μπορώ να μην είμαι. Η Ιστορία είναι πιο δυνατή από εμας, πως μπορούμε να την ξεχνάμε, ιδίως σήμερα που όλα μοιάζουν σα να έχουν ξαναπαιχθεί..
Οι φωτογραφίες δίνουν μια μικρή μόνο ιδέα για την ομορφιά του τόπου.

Η δύναμη της αγάπης

Πριν λίγες μέρες διαβάσαμε στον τύπο και είδαμε στην τηλεόραση την εκπληκτική είδηση: Ενα νεκρό μωρό ήρθε πίσω στη ζωή χάρη στην αγάπη ης μητέρας του.

Μια νέα γύναικα στην Αυστραλία, έφερε στον κόσμο πρόωρα, λίγο πριν συμπληρώσει την 28η εβδομάδα της εγκυμοσύνης, τα δίδυμα παιδιά της ένα κοριτσάκι και ένα αγόρι Το κοριτσάκι γεννήθηκε ζωντανό, για το αγόρι όμως οι γιατροί έχασαν τη μάχη της ζωής και παρέδωσαν το άψυχο μικρό κορμί στους γονείς για να το αποχαιρετίσουν..
Η μητέρα όμως δεν έχασε την πίστη της. Σύμφωνα με όσα η ίδια λέει και επιβεβαιώνουν οι γιατροί,έβαλε το νεκρό μωρό πάνω στο στήθος της και το κρατούσε τρυφερά. Μαζί με τον πατέρα του μιλούσαν, του είπαν το όνομα του, Jamie, ότι έχει μία δίδυμη αδερφή και όλα τα όνειρα που είχαν για αυτό. Μετά από πέντε λεπτά η μητέρα ένιωσε το μωρό να κινείται και σε λίγο το βρέφος άνοιξε τα μάτια του..
Η μητέρα αμέσως έβαλε λίγο γάλα στο στόμα του και τότε το μωρό άρχισε να αναπνέει κανονικά!
Σήμερα ο Jamie είναι πέντε μηνών και υγιής.
Αυτό που δεν κατάφερε όμως η επιστήμη, το κατάφερε η αγάπη και η αγκαλιά της μάνας του βρέφους.
Ειδήσεις σαν αυτή καθώς καθώς και η εικόνα των εγκλωβισμένων μεταλλωρύχων στη Χιλή σε κάνουν να ελπίζεις και να πιστεύεις.
Η απίστευτη ιστορία μου θύμισε μια υπέροχη ταινία του Δανού σκηνοθέτη Dreyer "Ο Λόγος". Εκεί η δύναμη της πίστης και της αγάπης ενός "αγαθού του Θεού" φέρνει πίσω στη ζωή μια γυναίκα που χάθηκε πρόωρα βυθίζοντας στο πένθος την οικογένειά της. Θυμάμαι μια φράση που είχε πει ο ήρωας στους πενθούντες γύρω από τη νέκρή γυναίκα,
"Κανείς σας δεν είχε τόση αγάπη ώστε να τη φέρει πίσω!" Εκπληκτική ταινία, αναζητήστε τη στα βιντεάδικα ίσως σταθείτε τυχεροί. Ο Karl Dreyer θεωρείται από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτους σε παγκόσμια κλίμακα. Πρόδρομος κατά κάποιον τρόπο του Bergman και του Lars von Trier. Oι ταινίες του,"Μέρες Οργής" και Gertrud,δύο που θυμάμαι πρόχειρα,καθηλώνουν με την εσωτερικότητά και την δύναμη της τέχνης του.

Άνθρωποι και άλογα

Αυτές είναι οι φωτογραφίες από την παρέλαση των αλόγων. Όπως βλέπετε όλες οι ηλικίες συμμετέχουν..Από τα μικρά στο πόνυ στην προηγούμενη ανάρτηση ως ..κάποιας ηλικίας. Η αγάπη μετράει και αυτή είναι φανερό πως υπάρχει. Λυπάμαι για την ποιότητα των φωτογραφιών, δεν είχα παρά το κινητό μου και τις πιο πολλές φορές ξεχνιόμουνα να θαυμάζω τα ζώα και τους αναβάτες και έχανα στιγμές ανεπανάληπτες όπως εκείνη με το μικρό πουλάρι να ακολουθεί τη μητέρα του. Το έβγαλα πολύ αργά και από πίσω. Αν καταφέρετε να δείτε κάτι θα χαρώ ιδιαίτερα.

Αγαπάτε τα άλογα;

Λίγο καιρό πριν, ίσως ήταν και μήνας, όσοι αγαπάμε τα άλογα μαζευτήκαμε στην ωραια κωμόπολη των Φιλιατρών για να δούμε μια παρέλαση αλόγων από όλους τους ιππικούς ομίλους της Πελοποννήσου. Λυπάμαι που δε συγκράτησα τα ονόματα των ιππικών ομίλων ή τις ράτσες των αλόγων, εκείνο όμως που έχω να πω και είναι καταφανές στις φωτογραφίες είναι η αγάπη του κοινού, από τις πολύ μικρές ηλικίες μέχρι τις προχωρημένες, για το άλογο. Μόνο όποιος δει αναβάτη και άλογο μπορεί να καταλάβει το δεσμό που συνδέειτα δύο αυτά πλάσματα της δημιουργίας. Ο αναβάτης ανήκει στο άλογο και το άλογο στον αναβάτη. Νομίζω πως τη στιγμή κάποιος ιππεύει γίνεται ένα με το άλογο και τότε μπορεί να καταλάβει το μύθο των Κενταύρων και των αμαζόνων. Μόνο τότε μπορεί να καταλάβει την αγάπη του Αλέξανδρου για το Βουκεφάλα.
Δείτε τις φωτογραφίες και κρίνετε μόνοι σας. Nα σημειώσω μόνο πως είναι πριν την παρέλαση. Θα ακολουθήσουν και άλλες σύντομα.

Παραμονή της Παναγίας πριν από εκατό εικοσι τέσσερα χρόνια

14 Αυγούστου 1886, σύμφωνα με το παλιό ημερολογίο, 27 Αυγούστου με το σημερινό.
Ζεστή, υπερβολικά ζεστή βραδιά. Στη Μεσσηνία ο κόσμος έχει τρυγήσει και η σταφίδα είναι απλωμένη στα αλώνια. Η σοδειά φέτος είναι καλή, ο καιρός καλός εγγυάται το καλό στέγνωμα, απαραίτητη προϋπόθεση για την καλή ποιότητα. Οι αγρότες ελπίζουν και περιμένουν. Από την παραγωγή εξαρτάται η ζωή τους, πως θα βγεί ο χειμώνας, αν θα γίνουν τα προικιά των κοριτσιών, να ξοφλήσουν τα χρέη, να αγοράσουν ό,τι χρειάζεται για την καλλιέργεια... είναι τόσες οι ανάγκες. Μόνο να μη βρέξει..Κοιτούν κατά τη μεριά του νησιού, της Πρώτης, φοβούνται μη φανούν σύννεφα που φέρνουν βροχή. Πολλοί κοιμούνται τα βράδια έξω, στα αλώνια, δίπλα στην απλωμένη σταφίδα, άλλοι, οι περισσότεροι στα μικρά σπιτόπουλα δίπλα στα αλώνια ή στις "τραγατσούλες" της ψάθινες καλύβες που στήνουν κάθε χρόνο, πάνω στα δέντρα ή και στη γη. Η ζωή είναι ωραία, η σταφίδα ωριμάζει και γεμίζει τον τόπο με το γλυκό μεθυστικό άρωμα της.
Ο Κωσταντής Κρεκούκιας κοιμάται έξω στο αλώνι, μέσα στο σπιτόπουλο, κοιμάται η γυναίκα του Βασίλω, ο γυιός του ο Φώτης, η κόρη του Ελένη, και ο μικρότερος γιός ο Αποστόλης. Η Βασίλω είναι πάλι έγκυος οκτώ μηνών. Κοιτάζει τον έναστρο ουρανό, την κουτάλα της ΄Αρκτου, μετράει τα αστέρια και ευχαριστεί το Θεό για τα αγαθά που του δίνει. "Δόξα σοι Κύριε".. Ο Κωσταντής είναι θεοσεβούμενος, πράος άνθρωπος, δε θυμώνει ποτέ, αγαπά τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Το μόνο του παράπονο είναι πως τα παιδιά του όλα, εκτός από την Ελένιτσα, πήραν τα χρώματα της μάνας τους, όλα μελαχρινά. Μόνο η Ελενίτσα είναι ξανθή και άσπρη σαν εκείνον. Δόξα σοι Κύριε.. αργότερα θα έρθει και άλλο παιδί που θα του μοιάζει, ο Φωκίων, αυτό όμως δε θα του το αφήσει για πολύ κοντά του ο Κύριος. Δόξα σοι και πάλι Κύριε.. Κάνει το σταυρό του και κλεινει τα μάτια.
Τη σιγαλιά της νύχτας τη διακόπτουν γαυγίσματα σκύλων. Ο Κωσταντής δεν ανησυχεί, κάποιος θα πέρασε κάτι θα είδαν τα σκυλιά και γαυγίζουν. Το γαύγισμα όμως γίνεται δυνατότερο, γαυγίζουν όλα τα σκυλιά από τα γύρω αλώνια, ταυτόχρονα η γη αρχίζει να τρέμει και ένα βουητό θαρρείς και βγαίνει από τα σπλάχνα της, από τα έγκατα. " Βοήθα Παναγιά μου"..Ο Κωσταντής πετάγεται κάνει να πάει στο σπίτι του και πριν προλάβει το βλέπει να τρέμει σαν χάρτινο και να σωριάζεται μπροστά στα μάτια του..." Παναγιά μου, βοήθα Παναγιά μου, σώσε την οικογένειά μου και θα σου χτίσω εκκλησία" κάνει το τάμα και τρέχει προς τα ερείπια.
Ακούει φωνές και κλάματα, τους βρίσκει όλους, γερούς. Τη Βασίλω πρώτα, δίπλα σε μια βούτα (βαρέλι) που φυλάγανε το νερό. Ο σεισμος την έριξε πάνω στο ξύλινο βαρέλι που λειτούργησε σαν ασπίδα και προφύλαξε τη κοιλιά και το μωρό που κουβαλούσε μέσα της. "Αγιε μου Διονύσιε, στο τάζω αν είναι αγόρι" είχε παρακαλέσει η τρομαγμένη γυναίκα. Κάτω από τα ερείπια βρήκε τα τρία μικρά του ο Κωσταντής, αγκαλιασμένα, από πάνω τους δύο ξύλινα πάτερα σχημάτιζαν σταυρό και εμπόδισαν τα γκρεμίδια να τα πληγώσουν. "Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου" έπεσε γονατιστός και ευχαρίστησε τον ΄Υψιστο.
Μεγάλυτερο σεισμό δεν έχει δει η Ελλάδα από τότε, 8,5 ρίχτερ, επίκεντρο δυτικά του νησιού της Πρώτης. Τα Φιλιατρά και οι Γαργαλιάνοι ισοπεδώθηκαν, 326 άνθρωποι σκοτώθηκαν, 6000 κτίρια γκρεμίστηκαν. Η οικογένεια του Κωσταντή Κρεκούκια υπήρξε τυχερή. Η Παναγία έκανε το θαύμα της. Ο Κωσταντής τήρησε το τάμα του. ΄Εκτισε την εκκλησούλα, την Παναγούλα. Η Βασίλω βάφτισε το γιό της Νιόνιο και πήγε με όλη την οικογένειά της να προσκηνήσει τον ΄Αγιο απέναντι στη Ζάκυνθο.
Η Παναγουλα γιορτάζει κάθε δεκαπεντάυγουστο και εκεί μαζευόμαστε όσοι μπορούμε από τα εγγόνια, όσα έμειναν, και τα δισέγγονα του Κωσταντή, ανάβουμε κερί στη μνήμη του και των άλλων αγαπημένων μας που δεν είναι μαζί μας, αλλά οι ψυχές τους τέτοιες μέρες στέκουν κοντά μας, της γιαγιάς μου της Ελένης, της μονάκριβης και αγαπημένης αδερφής της Μαρίας, της μητέρας μου και των αδελφιών της, του παππού μου, του πατέρα μου.. όλοι γύρω μας. Δοξάστε τον Κύριο για τη σωτηρία μας.

Σας αρέσει το Ιόνιο;

To έχω δηλώσει κατ΄επανάληψιν και δεν κουράζομαι να το δηλώνω, είμαι λάτρις του Ιονίου. Βαφτισμένη στα νερά του, όπως μου είπε κάποτε μια Κερκυραία, όταν με ρώτησε από που είμαι και της είπα από τη δυτική Μεσσηνία "..και εσύ δική μας, βαφτισμένη στο Ιόνιο.." Την κουβέντα αυτή δεν τη ξεχνώ όπου και αν είμαι. Αγαπώ όλες τις θάλασσες, και τα νησιά, όμως...η καρδιά μου είναι δοσμένη για πάντα εδώ, στο Ιόνιο. Αγαπώ τα κρύα βαθειά νερά του, τα βράχια, ποριά εμείς τα λέμε, και τις μαγευτικές κόκκινες δύσεις του. Εδώ κάθε πρωί και κάθε βράδυ βαφτίζομαι και πέρνω δυνάμεις όπως ο Ανταιος έπαιρνε δυνάμεις αγγίζοντας τη μητέρα γη.
Δείτε τις φωτογραφίες και πείτε μου αν έχω άδικο.