Mαραθώνιος 2010

Σας χρωστάω μια ανάρτηση, το ξέρω, περιμένετε να σας πω τις εντυπώσεις μου από την παρουσίαση στον "Ιανό" του "Επισκέπτη". Μην ανησχυχείτε όλα ήταν υπέροχα. Είχα όμως κάποια προβλήματα τεχνικής φύσεως που ελπίζω να έχω λύσει μέχρι αύριο, οπότε ελπίζω να γράψω και να σας έχω και φωτογραφίες...

Σήμερα όμως θέλω να γράψω για κάτι διαφορετικό. Θέλω να μιλήσω για το Μαραθώνιο που έγινε χθές και για τη σημασία του.

Από νωρίς το πρωί κόσμος είχε συγκεντρωθεί στο Καλλιμάρμαρο και στους δρόμους που θα περνούσαν οι μαραθωνοδρόμο. Κοντά σε αυτούς και εμείς χειροκροτούσαμε, όχι μόνο την κόρη μας που έτρεξε τα 10.000μ και τερμάτισε στο Καλλιμάρμαρο, αλλά όλους τους δρομείς. Καθε ένας από αυτούς, στο μέτρο των δυνατοτήτων του, απέδιδε φόρο τιμής στο μεγάλο γεγονός της Ιστορίας, της νίκης στο Μαραθώνα. Είδα νέους και παιδιά, γονείς με καροτσάκια με μωρά, ηλικιωμένους, αναπήρους, άτομα με ειδικές ανάγκες, ακόμη και με προβλήματα στην όραση να τρέχουν και να τερματίζουν. Είδα αθλητές γυμνασμένους να γονατίζουν και να φιλάνε το χώμα στο στάδιο και έκλαψα. Ναι, έκλαψα, είναι μεγάλη στιγμή αυτή για κάθε ένα που κάνει την προσπάθεια να υπερβεί τα όρια του, να φτάνει στο τέρμα και να ξέρει ότι νίκησε, νίκησε τον εαυτό του.

Ο Μαραθώνιος είναι ένας αγώνας με ιδιαίτερη σημασία, όχι μόνο για μας τους ΄Ελληνες, αλλά για όλο τον κόσμο νομίζω, γιαυτό και κάθε φορά βλέπουμε να τρέχουν αθλητές και μη από κάθε γωνιά της γης. Ο Μαραθώνιος θυμίζει σε όλους τον Αθηναίο Φειδιππίδη, που έτρεξε από το πεδίο της μάχης στο Μαραθώνα να φέρει το άγγελμα της νίκης στην Αθήνα και να πέσει αμέσως μετά νεκρός. "Νενικήκαμεν", είπε και ξεψύχησε. Ωραίος θάνατος. Επιστέγασμα της μεγάλης, της υπέρτατης νίκης.
Άς αναλογιστούμε για μια στιγμή, ποιά θα ήταν η τύχη της Ελλάδος, του κόσμου όλου αν είχε νικηθεί τότε η Αθήνα; Αν η Ελλάδα είχε γίνει άλλη μια υποτελής χώρα της Περσίας. Για σκεφθείτε. Ούτε η Ακρόπολη θα είχε γίνει, ούτε τα αριστουργήματα του Φειδία. Δε θα είχαμε την "Ιστορία" του Θουκυδίδη και φυσικά ο Περικλής δε θα είχε εκφωνήσει τον "Επιτάφιο". Ο Σωκράτης δε θα είχε κάνει τους περίφημους διαλόγους του, ούτε ο Πλάτων θα τους είχε σώσει για τους επερχόμενους. Δε θα είχαν ακουστεί στα θέατρα οι τραγωδίες του Αισχύλου και ιδιαίτερα " Οι Πέρσες", ούτε του Σοφοκλή η "Αντιγόνη" ούτε του Ευριπίδη " Η Ιφιγένεια". Δε θα είχαμε τα έργα του Πραξιτέλη, τον υπέροχο "Ερμή" και την "Κνιδία Αφροδίτη", δε θα είχαμε τα έργα του Αριστοτέλη που φώτισαν τους σκοτεινούς αιώνες.΄Ολα αυτά, τα άνθη του πολιτισμού θέλουν το χώμα της δημοκρατίας για να φυτρώσουν και φυσικά θέλουν το αίμα ελευθέρων πολιτών να τα ποτίσει. Χρειάζονται πολίτες με ελεύθερο πνεύμα να τα χαρούν και να τα εκτιμήσουν. Προσέξατε λέω "πολίτες", στους άλλους λαούς δεν υπάρχουν "πολίτες" η λέξη είναι δημιούργημα αποκλειστικά ελληνικό, ο άνθρωπος στους άλλους λαούς ήταν "υπήκοος" όχι "πολίτης".
Δεν παραγνωρίζω την συμβολή των άλλων λαών στην εξέλιξη του πολιτισμού. Ολοι όμως δεν ανέδειξαν, όπως οι ΄Ελληνες, το ατομικό πνεύμα. Δε μας σώθηκε το όνομα κανενός εργάτη της τέχνης. Oι αρχιτέκτονες που κατασκεύασαν τα ανάκτορα στην Περσέπολη μας είναι άγνωστοι, όπως άγνωστοι είναι και οι μαθηματικοί και οι αστρολόγοι της Βαβυλώνας ή οι κατασκευαστές των πυραμίδων. Το "έπος του Γιλγαμές" δεν ξέρουμε ποιός το συνέθεσε. Μόνο η Βίβλος μας διέσωσε τα ονόματα του Μωϋσή, του Σολωμόντος και των Προφητών. Αυτοί όμως μίλησαν εξ ονόματος του Θεού τους. δεν γέννησαν δικές τους ιδέες. Ας είναι.. Σκεφθείτε μόνο αν η Περσία είχε υποτάξει την Ελλάδα, θα είχε υπάρξει ο Αλέξανδρος; Θα είχε διαδοθεί ο ελληνικός πολιτισμός και η γλώσσα στα πέρατα της οικουμένης;
Eλλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι,
χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν.
΄Εγραψαν στον τύμβο των Μαραθωνομάχων. Το επίγραμμα, σε δύο φράσεις δίνει όλη τη σημασία της μάχης. Mιλάει λιτά για τη νίκη των Αθηναίων, χωρίς κοσμητικά επίθετα, δεν τους χρειάζεται ο προσδιορισμός της λάμψης του χρυσού, τους αρκεί ότι αυτοί πολέμησαν ως πρόμαχοι όλων των Ελλήνων.
Ας θυμόμαστε και ας τιμούμε τη μάχη του Μαραθώνα και ας μη σπεύδουμε, όπως κάναμε έξη χρόνια πριν στους Ολυμπιακούς αγώνες.να φτιάξουμε "κωπηλατοδρόμια" στον ιερό χώρο, με την αστεία δικαιολογία ότι δεν ξέρουμε που ακριβώς έγινε η μάχη, λες και λίγα μέτρα πιο εδώ ή πιο εκεί θα της στερούσαν τη σημάσία της. ΄Ολα στο όνομα της εφήμερης δόξας και αμφίβολης "ανάπτυξης"
Μακάρι να ζούμε και να γιορτάζουμε κάθε τόσο με σεμνότητα λαμπρές επετείους όπως αυτή της μάχης του Μαραθώνα.