Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Aνεργία


H φίλη και ομότεχνη Νοέλ Μπάξερ δημοσίευσε ένα πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο αρθράκι στο http://www.skai.gr/news/opinions/article/156899/otan-to-epaggelmatiko-kostoymi-kremietai-sti-doylapa-/
Mε την ευαισθησία και το λεπτό χιούμορ που τη διακρίνει, απόρροια ίσως των βρεττανικών γονιδίων της,περιγράφει μια εικόνα, την πρώτη από μια σειρά άλλες που θα ακολουθήσουν στον ίδιο διαδυκτιακό τόπο, του αντίκτυπου της κρίσης στην καθημερινότητά μας. Αξίζει να το διαβάσετε.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Γιάννης Σακελλαράκης



Το ρόδι λένε, συμβολίζει τον πλούτο για αυτό και συνηθίζουμε να σπάμε ένα τη πρωτοχρονιά. Για τους αρχαίους ΄Ελληνες όμως, το ρόδι ήταν το φρρούτο της Περσεφόνης. Με το ρόδι την έδεσε για πάντα κοντά του ο Πλούτων, δίνοντας της να φάει λίγους σπόρους του πριν την παραδώσει στον Ερμή για να την φέρει πίσω στον επάνω κόσμο όπως τον πρόσταζε ο αδελφός του ο Δίας. ΄Εκτοτε,λέει ο μύθος, η Περσεφόνη είναι αναγκασμένη να περνάει τους έξη μήνες κάθε χρόνου στον κάτω κόσμο. Με εικόνες ροδιού οι αρχαίοι ΄Ελληνες στόλιζαν τους τάφους των αγαπημένων νεκρών όπως μαρτυρούν οι ωραίες ταφικές τοιχογραφίες στη Βεργίνα. Και εμείς όμως, στα κόλυβα, εκτός από το σιτάρι και τους ξηρούς καρπούς, συνηθίζουμε να βάζουμε και σπόρους ροδιού, διασώζοντας έτσι μέσα από τη συλλογική μνήμη τα πανάρχαια νεκρικά έθιμα.

Με την εικόνα αυτή του ροδιού θέλω και εγώ να αποτίσω σήμερα φόρο τιμής στο Γιάννη Σακελλαράκη, το μεγάλο αρχαιολόγο, τον ερευνητή των Αρχανών, του Ιδαίου ΄Αντρου, των Κηθύρων και της Ζωμίνθου, που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι στις 29 Οκτωβρίου. Τον θυμήθηκα χθές βράδυ. Την ώρα που η πλειονότητα των τηλεοπτικών σταθμών αναλισκόταν σε ανούσιους διαπληκτισμούς πολιτικών και δημοσιογράφων, εκτιμήσεις εκλογολόγων, αναλύσεις δημοσκοπήσεων, καρτέλλες αποτελεσμάτων..η ΕΤ έδειχνε σε επανάληψη τη θαυμάσια εκμπομπή της Εύης Κυριακοπούλου " Η ζωή είναι άλλου". Χάρη στην εκπομπή αυτή είδαμε το Γιάννη Σακελλαράκη να δίνει την τελευταία συνέντευξη της ζωής του. Τον άκουσαμε να μιλάει για το έργο του και τη συμβολή σε αυτό της γυναίκας του επίσης αρχαιολόγου ΄Εφης Σαπουνά-Σακελλαράκη. Μιλούσε με άνεση και γλαφυρότητα για τις συγκινήσεις που του έδωσε η ανασκαφή και η έρευνα και πως η ποίηση και η φαντασία είναι τα απαραίτητα συμπληρώματά της. Μίλησε για τη συνέχεια της ζωής, τη σημασία των δέντρων και των ζώων και ιδίως των προβάτων που δείχνουν τα αρχαία ξεχασμένα μονοπάτια. Εξηγούσε γιατί δεν πίστευε στις συμπτώσεις,αλλά στη μελέτη και την έρευνα, αναφέρθηκε όμως σε ένα περιστατικό με ένα περιστέρι που επί μέρες συνόδευε τις ανασκαφές καθισμένο στο ίδιο πάντα σημείο. Ο αρχαιολόγος, ο ερευνητής, κατά το Σακελλαράκη, όλη τη ζωή του βάζει ερωτήσεις που δεν έχουν απαντήσεις. Τέλος τον ακούσαμε να λέει πως οι μεγαλύτερες χαρές της ζωής του ήταν όταν έφερνε στον απάνω κόσμο τις μαρτυρίες του κάτω.
Ακούγοντάς τον θυμήθηκα την πρώτη φορά που τον γνώρισα, έφηβο, φοιτητή της φιλοσοφικής, στο σπίτι μιας εξαδέλφης μου. Είχα αναγνωρίσει από τότε, μαθήτρια ακόμη του γυμνασίου, όπως και όλη παρέα, αυτό που τον διέκρινε. Την ένταση της ιερής φλόγας που έκαιε εντός του και που θα τον έκανε να διαπρέψει αργότερα.
Χρόνια πολλά μετά, στο δεύτερο βιβλίο μου την "Εταίρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου" έδωσα στον αρχαιολόγο Κωνσταντίνο, κάποια από τα χαρακτηριστικά του νέου Γιάννη Σακελλαράκη. Η φλόγα αυτή ποτέ δεν έπαψε να καίει και να φωτίζει τη ζωή του Γιάννη Σακελλαράκη και της αγαπημένης συντρόφου του ΄Εφης Σαπουνά όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πριν λίγα χρόνια όταν τους ξαναείδα στο σπίτι κοινού φίλου. Η ζωή συνήθως μας πληγώνει μας κάνει να χάνουμε την ορμή της νιότης, να ξεστρατίζουμε από τους στόχους που είχαμε βάλει στα νιάτα μας. Δεν συνέβη αυτό στον Γιάννη και στην ΄Εφη Σακελλαράκη, κράτησαν άσβεστη την ιερή φλόγα για να την παραδώσουν στους επιγενόμενους.
Τον αγάπησαν οι Θεοί, το Γιάννη Σακελλαράκη, αντάμειψαν τους κόπους και την εργασία του με εκπληκτικές ανακαλύψεις. Τι κι΄αν κάποιοι, συμπατριώτες μας, του αρνήθηκαν την αναγνώριση. Το συγκλονιστικό εύρημα της ανθρωποθυσίας την ώρα του σεισμού ήταν κάτι που κάποιοι δεν μπόρεσαν να αποδεχτούν και να του συγχωρήσουν. Το έργο του όμως μαρτυρεί για αυτόν. Οι Αρχάνες, τα Κήθυρα, το "Ιδαίον άντρον", και η ανακάλυψη της Ζωμίνθου, ένα παράδειγμα πως η γνώση, περπατώντας χέρι χέρι με τη φαντασία έφεραν στο φως έναν τόπο ξεχασμένο από τους ανθρώπους αιώνες τώρα. Ναι, οι Θεοί τον αγάπησαν το Γιάννη Σακελλαράκη, τον αγάπησαν γιατί σεβάστηκε τον ιερό ύπνο τους, κλείνοντας την ανασκαφή στο "Ιδαίον" και του χάρησαν το τελευταίο δώρο, να μη χάσει αυτό που φοβόταν, την όρασή του.
Φόρο τιμής στη μνήμη του, για όσους δεν τον γνώρισαν από κοντά,απέτισε χθες η Εύη Κυριακοπούλου, με τη μοναδική ευαισθησία που τη διακρίνει ξεδιπλώνοντας για χάρη μας πτυχές της προσωπικότητας του προικισμένου αυτού ΄Ελληνα.

Λίγα λόγια για τη ζωή και το έργο του Γιάννη Σακελλαράκη.
Αν και μη Κρητικός, παρά την κρητική κατάληξη του επωνύμου του, είχε συνδέσει την επιστημονική του και όχι μόνο ζωή με τις ανασκαφές στην Κρήτη ενώ υπήρξε και διευθυντής του αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου.

Ο Γιάννης Σακελλαράκης υπήρξε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης και μέλος της ελληνικής αρχαιολογικής υπηρεσίας από το 1963. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Πήρε πτυχίο από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε σε πολλά μέρη της Ελλάδας, στην Κρήτη, στο Μουσείο Ηρακλείου, αρχικά ως επιμελητής (1963-1968) κι αργότερα ως διευθυντής του (1980-1987) και στην Αθήνα ως επιμελητής και έφορος των Προϊστορικών Συλλόγων (1970-1980) και υποδιευθυντής (1987-1994) του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.

Ανέσκαψε στις Αρχάνες, μαζί με τη σύζυγο του Έφη Σαπουνά- Σακελλαράκη, καθώς και στο Ιδαίο Άντρο και τελευταία στα Κύθηρα και ανακάλυψε την Ζώμινθο.

Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Αμβούργου και Χαϊδελβέργης και δημοσίευσε πολλά βιβλία και άρθρα, κυρίως για τους πρώιμους πολιτισμούς του Αιγαίου. Έδωσε πολλές δεκάδες διαλέξεις σ' όλο τον κόσμο και έλαβε μέρος σε πλήθος συνέδρια και συμπόσια. Υπήρξε μέλος πολλών ελληνικών και ξένων επιστημονικών σωματείων.

Βραβεύθηκε μαζί με την Έφη Σακελλαράκη από την Ακαδημία Αθηνών και τιμήθηκε με το χρυσό μετάλλιο του Πανεπιστημίου Κρήτης. Τον Ιανουάριο του 2004 τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το χρυσό σταυρό του Τάγματος της Τιμής.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Νέα αλλαγή;

Είπα λίγο να το αλλάξω να βάλω και τον εαυτό μου στο πλάνο, βέβαια έχουν βγεί και τα χέρια από φίλες, αλλά δεν ξέρω πως να τα βγάλω, ξέρει μήπως κανείς;

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Αλλάζουμε;

Όλοι και όλα αλλάζουν. Γιατί όχι και το blog; Πως σας φαίνεται η καινούργια μας φορεσιά; Σας αρέσει να την κρατήσω; Παρακαλώ απαντήστε μου θα αποφασίσω μόνον αφού θα έχω πάρει και τη δική σας γνώμη. Ευχαριστώ.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Ο " Επισκέπτης" στον Ιανό

Μερικές επί πλέον φωτογραφίες από την παρουσίαση του "Επισκέπτη" στον Ιανό.

Από αριστερά προς τα δεξιά,η κ.Νοέλ Μπάξερ, ο καθ.Γ.Στουρνάρας, η κ. Αθηνά Κακούρη, η κ. Ειρήνη Χατζηκωσταντή

Το πάνελ: Από δεξιά προς αριστερά, η κ.Ειρήνη Χατζηκωσταντή,κ.Αθηνά Κακούρη,καθ.Γιάννης Στουρνάρας,κ Νοέλ Μπάξερ, ΕΤ στην οθόνη ο κ. Φοίβος Καρζής,η κ. Ζαχ.Οικονόμου και στο πιάνο η κ.Αθ.Νάσιου

Μια χαρακτηριστική εικόνα της χαρισματικής Ειρήνης Χατζηκωσταντή ενώ ερμηνεύει τη Σμυρνιά "Μαρίτσα".

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Παρουσίαση του "Επισκέπτη" στον Ιανό Αθήνας










Να λοιπόν που κατάφερα να υπερπηδήσω τις τεχνικές δυσκολίες και να αναρτήσω τις φωτογραφίες που σας είχα υποσχεθεί από την παρουσίαση του "Επισκέπτη του Ονείρου" στον Ιανό στις 20 Οκτωβρίου.
Θα μου μείνει αξέχαστη η βραδιά αυτή. Μια βραδιά γεμάτη συγκίνηση και αγάπη. Συγκίνησης δικής μου που ένιωθα να με τυλίγει η αγάπη σας. Με τιμήσατε για άλλη μια φορά γεμίζοντας την αίθουσα του "Ιανού". Για άλλη μια φορά εσείς και εγώ αποδείξαμε πόσο σπουδαίο πράγμα είναι το βιβλίο. Πόσο μας φέρνει κόντα και μας ενώνει. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Ανάμεσα στους φίλους διέκρινα και πολλούς αγαπημένους ομότεχνους, τη Λένα Μαντά, την Πασχαλία Τραυλού, την Πέρσα Κουμούτση, τον Τηλέμαχο Κώτσια, την Αναστασία Καλλιοντζή, το Δημήτρη Μαμαλούκα, τον Ομηρο Αβραμίδη, τους ποιητές Πάρι Τακόπουλο και Νίκο Σαββάκη..φοβούμαι πως ξεχνώ κάποιους και ας με συγχωρήσουν. Χάρηκα που είδα ανάμεσα στο ακροατήριο τον κ. Μπασκόζο, του "Διαβάζω" καιτον κ. Τσίτα του "Ιndex". Ιδιαίτερα ευχαριστώ όσους ήρθατε μετά από μια κοπιαστική μέρα εργασίας. Τον εκδότη μου κ. Θάνο Ψυχογιό και την κυρία Νίνα Ψυχογιού, τους συνεργάτες τους, την Κλειώ Ζαχαριάδη, την Ευγενία Σουρλαντζή και τους άλλους τους αφανείς συντελεστές της έκδοσης,τον Ηλία, την Ελένη, ιδιαίτερα ευχαριστώ τη φίλη και επιμελήτρια μου η κ. Αρετή Κολλάτου.Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ακούραστη Πόπη Γαλάτουλα που είχε όλη την ευθύνη της άρτιας οργάνωσης και φυσικά ένα εξ ίσου μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Χατζηιακώβου και τους συνεργάτες του στον "Ιανό" που μας ανοίξαν τις πόρτες του πολιτιστικού κέντρου τους και έκαναν πραγματικότητα την πρώτη παρουσίαση του "Επισκέπτη"
Όπως σας είχα προαναγγείλει τη βραδιά στόλισαν με την παρουσία και τις ομιλίες τους, η μοναδική κυρία Αθηνά Κακούρη και η αγαπημένη Νοέλ Μπάξερ. Και οι δύο ανέλυσαν το βιβλίο με ευαισθησία και οξυδέρκεια. Ο καθηγητής κ. Γιάννης Στουρνάρας κάνοντας μια εντυπωσιακή αναδρομή στην οικονομική ιστορία του Μεσοπολέμου που τόσες ομοιότητες έχει με το σήμερα, έκλεισε ανοίγοντας ένα παράθυρο αισιοδοξίας για το μέλλον. Τέλος ο έξοχος δημοσιογράφος κ. Φοίβος Καρζής όχι μόνο συντόνιζε με μοναδικό τρόπο τους ομιλητές, αλλά και έκανε ο ίδιος μια ωραία παρουσίαση.
Να σας πω ότι ντρεπόμουνα για όσα άκουγα να λένε και να παινεύουν το παιδί μου, θα με πιστέψετε; Ετσι είναι. Όταν ακούς άλλους να αναλύουν αυτό που εσύ έγραψες αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν στ΄αλήθεια είναι δικό σου το έργο και αν το αξίζεις το παίνεμα.
Τη βραδιά λάμπρυνε η παρουσία της κ. Αθηνάς Νάσιου στο πιάνο μεταφέροντας μας έτσι στην ατμόσφαιρα του βιβλίου με τη μουσική του Μπετόβεν και του Σοπέν, ενώ οι υπέροχες ηθοποιοί κυρίες Ζαχαρούλα Οικονόμου και Ειρήνη Χατζηκωσταντή ζωντάνεψαν κάποια αποσπάσματα με τρόπο μοναδικό.
Σας ευχαριστώ και πάλι όλους για την αγάπη σας.

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Mαραθώνιος 2010







Σας χρωστάω μια ανάρτηση, το ξέρω, περιμένετε να σας πω τις εντυπώσεις μου από την παρουσίαση στον "Ιανό" του "Επισκέπτη". Μην ανησχυχείτε όλα ήταν υπέροχα. Είχα όμως κάποια προβλήματα τεχνικής φύσεως που ελπίζω να έχω λύσει μέχρι αύριο, οπότε ελπίζω να γράψω και να σας έχω και φωτογραφίες...

Σήμερα όμως θέλω να γράψω για κάτι διαφορετικό. Θέλω να μιλήσω για το Μαραθώνιο που έγινε χθές και για τη σημασία του.

Από νωρίς το πρωί κόσμος είχε συγκεντρωθεί στο Καλλιμάρμαρο και στους δρόμους που θα περνούσαν οι μαραθωνοδρόμο. Κοντά σε αυτούς και εμείς χειροκροτούσαμε, όχι μόνο την κόρη μας που έτρεξε τα 10.000μ και τερμάτισε στο Καλλιμάρμαρο, αλλά όλους τους δρομείς. Καθε ένας από αυτούς, στο μέτρο των δυνατοτήτων του, απέδιδε φόρο τιμής στο μεγάλο γεγονός της Ιστορίας, της νίκης στο Μαραθώνα. Είδα νέους και παιδιά, γονείς με καροτσάκια με μωρά, ηλικιωμένους, αναπήρους, άτομα με ειδικές ανάγκες, ακόμη και με προβλήματα στην όραση να τρέχουν και να τερματίζουν. Είδα αθλητές γυμνασμένους να γονατίζουν και να φιλάνε το χώμα στο στάδιο και έκλαψα. Ναι, έκλαψα, είναι μεγάλη στιγμή αυτή για κάθε ένα που κάνει την προσπάθεια να υπερβεί τα όρια του, να φτάνει στο τέρμα και να ξέρει ότι νίκησε, νίκησε τον εαυτό του.

Ο Μαραθώνιος είναι ένας αγώνας με ιδιαίτερη σημασία, όχι μόνο για μας τους ΄Ελληνες, αλλά για όλο τον κόσμο νομίζω, γιαυτό και κάθε φορά βλέπουμε να τρέχουν αθλητές και μη από κάθε γωνιά της γης. Ο Μαραθώνιος θυμίζει σε όλους τον Αθηναίο Φειδιππίδη, που έτρεξε από το πεδίο της μάχης στο Μαραθώνα να φέρει το άγγελμα της νίκης στην Αθήνα και να πέσει αμέσως μετά νεκρός. "Νενικήκαμεν", είπε και ξεψύχησε. Ωραίος θάνατος. Επιστέγασμα της μεγάλης, της υπέρτατης νίκης.
Άς αναλογιστούμε για μια στιγμή, ποιά θα ήταν η τύχη της Ελλάδος, του κόσμου όλου αν είχε νικηθεί τότε η Αθήνα; Αν η Ελλάδα είχε γίνει άλλη μια υποτελής χώρα της Περσίας. Για σκεφθείτε. Ούτε η Ακρόπολη θα είχε γίνει, ούτε τα αριστουργήματα του Φειδία. Δε θα είχαμε την "Ιστορία" του Θουκυδίδη και φυσικά ο Περικλής δε θα είχε εκφωνήσει τον "Επιτάφιο". Ο Σωκράτης δε θα είχε κάνει τους περίφημους διαλόγους του, ούτε ο Πλάτων θα τους είχε σώσει για τους επερχόμενους. Δε θα είχαν ακουστεί στα θέατρα οι τραγωδίες του Αισχύλου και ιδιαίτερα " Οι Πέρσες", ούτε του Σοφοκλή η "Αντιγόνη" ούτε του Ευριπίδη " Η Ιφιγένεια". Δε θα είχαμε τα έργα του Πραξιτέλη, τον υπέροχο "Ερμή" και την "Κνιδία Αφροδίτη", δε θα είχαμε τα έργα του Αριστοτέλη που φώτισαν τους σκοτεινούς αιώνες.΄Ολα αυτά, τα άνθη του πολιτισμού θέλουν το χώμα της δημοκρατίας για να φυτρώσουν και φυσικά θέλουν το αίμα ελευθέρων πολιτών να τα ποτίσει. Χρειάζονται πολίτες με ελεύθερο πνεύμα να τα χαρούν και να τα εκτιμήσουν. Προσέξατε λέω "πολίτες", στους άλλους λαούς δεν υπάρχουν "πολίτες" η λέξη είναι δημιούργημα αποκλειστικά ελληνικό, ο άνθρωπος στους άλλους λαούς ήταν "υπήκοος" όχι "πολίτης".
Δεν παραγνωρίζω την συμβολή των άλλων λαών στην εξέλιξη του πολιτισμού. Ολοι όμως δεν ανέδειξαν, όπως οι ΄Ελληνες, το ατομικό πνεύμα. Δε μας σώθηκε το όνομα κανενός εργάτη της τέχνης. Oι αρχιτέκτονες που κατασκεύασαν τα ανάκτορα στην Περσέπολη μας είναι άγνωστοι, όπως άγνωστοι είναι και οι μαθηματικοί και οι αστρολόγοι της Βαβυλώνας ή οι κατασκευαστές των πυραμίδων. Το "έπος του Γιλγαμές" δεν ξέρουμε ποιός το συνέθεσε. Μόνο η Βίβλος μας διέσωσε τα ονόματα του Μωϋσή, του Σολωμόντος και των Προφητών. Αυτοί όμως μίλησαν εξ ονόματος του Θεού τους. δεν γέννησαν δικές τους ιδέες. Ας είναι.. Σκεφθείτε μόνο αν η Περσία είχε υποτάξει την Ελλάδα, θα είχε υπάρξει ο Αλέξανδρος; Θα είχε διαδοθεί ο ελληνικός πολιτισμός και η γλώσσα στα πέρατα της οικουμένης;
Eλλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι,
χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν.
΄Εγραψαν στον τύμβο των Μαραθωνομάχων. Το επίγραμμα, σε δύο φράσεις δίνει όλη τη σημασία της μάχης. Mιλάει λιτά για τη νίκη των Αθηναίων, χωρίς κοσμητικά επίθετα, δεν τους χρειάζεται ο προσδιορισμός της λάμψης του χρυσού, τους αρκεί ότι αυτοί πολέμησαν ως πρόμαχοι όλων των Ελλήνων.
Ας θυμόμαστε και ας τιμούμε τη μάχη του Μαραθώνα και ας μη σπεύδουμε, όπως κάναμε έξη χρόνια πριν στους Ολυμπιακούς αγώνες.να φτιάξουμε "κωπηλατοδρόμια" στον ιερό χώρο, με την αστεία δικαιολογία ότι δεν ξέρουμε που ακριβώς έγινε η μάχη, λες και λίγα μέτρα πιο εδώ ή πιο εκεί θα της στερούσαν τη σημάσία της. ΄Ολα στο όνομα της εφήμερης δόξας και αμφίβολης "ανάπτυξης"
Μακάρι να ζούμε και να γιορτάζουμε κάθε τόσο με σεμνότητα λαμπρές επετείους όπως αυτή της μάχης του Μαραθώνα.