Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Aπουσίες


Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ενώ δεν τους γνωρίζεις αισθάνεσαι να έχεις μια επαφή μαζί τους. ΄Ανθρωποι που τους νιώθεις να στέκουν ορόσημο της ζωής σου, να την έχουν σημαδέψει κατά κάποιο τρόπο. Τους ανθρώπους αυτούς θέλεις να πιστεύεις πως θα υπάρχουν πάντα, πως η αναπόφευκτη φθορά δεν θα τους αγγίξει και πως εσύ θα μπορείς κάθε φορά να γυρίζεις το βλέμμα σε αυτούς και να πέρνεις δύναμη. Είναι όμως έτσι;
Όταν ήμουν πολύ νέα είχα την τύχη να συναντήσω μια μοναδική φορά στη ζωή μου μια σπουδαία γυναίκα, τη Γαλάτεια Σαράντη, σας έχω μιλήσει και άλλοτε για αυτή. Ο πατέρας μου, που τύχαινε να την γνωρίζει, της είπε, μιλώντας για μένα, " της αρέσουν τα παραμύθια". Η Σαράντη με κοίταξε με ένα γλυκό χαμόγελο και είπε " τα παραμύθια είναι πολύ σημαντικά στη ζωή μας". Φύλαξα τα λόγια της βαθειά μέσα μου, τα ένιωσα πολύτιμο δώρο και από τότε ποτέ δεν έπαψα να αγαπώ τα παραμύθια και να τα θεωρώ σημαντικά στη ζωή μου. Νομίζω πως άν άρχισα να γράφω ιστορίες το χρωστώ και στα λόγια αυτά της Γαλάτειας Σαράντη.
Η Γαλάτεια Σαράντη μας έφυγε χθές. ΄Ησυχα και αθόρυβα όπως είχε ζήσει. Η πρώτη γυναίκα Ακαδημαϊκός, η γυναίκα με το ευαίσθητο και δυνατό συνάμα γράψιμο. Δε θα μιλήσω για τα βιβλία της που όχι μόνο σημάδεψαν την εφηβεία μου αλλά και σήμερα ακόμη διάβάζοντάς τα νιώθω την παλιά γοητεία του γραπτού της να με τυλίγει. ΄Αλλοι πιο άξιοι θα το κάνουν. Η ΄Ολγα Σελλά γράφει σήμερα στην Καθημερινή για το έργο της. Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι το κενό της απουσίας που νιώθω αυτή τη στιγμή. Έχασα ένα κομμάτι της νιότης μου μαζί της. Δε θα περπατήσω ξανά μαζί της τους δρόμους της παλιάς πολιτείας, της Πάτρας της αγαπημένης, δε θα ανεβώ στο Κάστρο και δε θα δω ξανά την πολιτεία με τα δικά της μάτια, ένα ένα χάνουμε τα ορόσημα της ζωής μας.

"΄Ηξερε πως σαν έστριβαν τον κάβο θα φαινόταν η πολιτεία. Και γεννήθηκε μια λαχτάρα μέσα της. ΄Ενα φτερούγισμα πουλιού που βιάζεται να πετάξει, μην τύχει και χάσει τούτη την πρώτη ματιά. Μιά στιγμή ολότελα νεανική. ΄Εντονη επιθυμία να τρέξει
-σπρώχνοντας ό,τι βρισκόταν μπρός της- ν΄ανεβεί στη γέφυρα, να σταθεί μόνη της, ολομόνχαη εκεί ψηλά. Ο άνεμος να τρελλαίνει τα μαλλιά της. Τ΄αστέρια, η θάλασσα που δεν την βλέπεις μα την νιώθεις ολόγυρά σου, και στο βάθος μακριά ακόμη, η πολιτεία φωτισμένη. Να είναι μόνη ολομόναχη, και να την βλέπει που έρχεται σ΄αυτήν σαν ένα θάμπωμα πρώτα, κάτι σαν τον γαλαξία τις ασέληνες νύχτες. Κ΄έπειτα να μπορέσει να ξεχωρίσει σημάδια πάνω εκεί. Να τα ξεχωρίσει ανόητα, μ΄εκείνη την ζωική σχεδόν διάθεση προσανατολισμού, που κυριεύει τους ανθρώπους όταν μπει η απόσταση ή το ύψος ανάμεσα σ΄αυτούς και τον καθημερινό τους περίγυρο. Εκεί είναι το κάστρο, εδώ τα φώτα του μώλου, το Γυμνάσιο πολύ πολύ δεξίά, σχεδόν στην άκρη και οι σκάλες που χωρίζουνε την πολιτεία στα δύο.Εκεί βρίσκονται οπωσδήποτε όλα αυτά, έξω από το χρόνο και την απόσταση."

Αυτή είναι η εισαγωγή στο βραβευμένο μυθιστόρημα της Σαράντη " Επιστροφή", έκδοση του 1953 στο τυπογραφείο Στεργιάδη. Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να διατηρήσω την πολυτονική μορφή του, τα κακά του νέου υπολογιστή, και έτσι όμως έχετε ένα μικρό δείγμα της ποίησης που διατρέχει το κείμενο της Σαράντη.
Καλό ταξίδι κυρά των παραμυθιών της νιότης μου, καλό ταξίδι στον κόσμο των αστεριών και των ονείρων, έξω από το χρόνο και την απόσταση και εσύ τώρα πια.

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ του ΤΗΛΕΜΑΧΟΥ ΚΩΤΣΙΑ


Χθες βράδυ είχα την τιμή και τη χαρά να παρουσιάσω το βιβλίο του Τηλέμαχου Κώτσια "Στην απέναντι όχθη" στο Πνευματικό Κέντρο της Ι.Ν. Φανερωμένης στο Χολαργό ύστερα από πρόσκληση του βιβλιοπωλείου " Βιβιλιοπωλείο χωρίς όνομα". Ο Τηλέμαχος Κώτσιας επίσης παρουσίασε το δικό μου βιβλίο της "Ζωής και της Αγάπης".
Το βιβλίο του Τηλέμαχου Κώτσια είναι ένα εξαιρετικό έργο για το οποίο έχουν γράψει διθυραμβικές κριτικές βιβλιοκριτικοί. Για σας που δε μπορέσατε να έρθετε σκέφτηκα να σας δώσω εδώ μια μικρή γεύση του βιβλίου.
" Θα ήθελα να σας καλέσω απόψε να κάνετε μια προβολή του εαυτού σας. Να ξεχάσετε ό,τι είσαστε, από πού προέρχεσθε, τι πιστεύετε, τι ελπίζετε, τι αγαπάτε. Να φαντασθείτε ότι είσαστε ένας νέος άνθρωπος γεμάτος όνειρα και σχέδια για το μέλλον που φεύγει από τον τόπο του για μια άγνωστη χώρα, μια χώρα που δε γνωρίζει τη γλώσσα που μιλούν οι άνθρωποι εκεί, όμως πιστεύει πως εκεί μπορεί να προκόψει. Να φανταστείτε πως φεύγετε και αφήνετε πίσω σας την οικογένειά σας, τη μάνα σας και τη νιόπαντρη γυναίκα σας που περιμένει το πρώτο σας παιδί. Να φανταστείτε πως στον ξένο τόπο που διαλέξατε να πάτε δεν ξέρουν ποια είναι η πατρίδα σας και σε ποιο σημείο του παγκόσμιου χάρτη να την τοποθετήσουν. Να φανταστείτε πως λίγα χρόνια μετά γυρίζετε πίσω και περιμένετε να βρείτε τα πάντα όπως τα αφήσατε. Όμως , τίποτε δεν είναι πια όπως το ξέρατε, η πατρίδα σας, ο τόπος που γεννηθήκατε, το χωριό σας, δεν είναι πια δικό σας::Κάποιοι ισχυροί του κόσμου τράβηξαν μια γραμμή και τον μοίρασαν στα δύο, η μία από τις δύο γειτονιές του χωριού σας ανήκει σε μια άλλη χώρα, μια χώρα που μόλις δημιουργήθηκε που εσείς δεν τη νιώθετε πατρίδα σας και που τη γλώσσα της δε μιλάτε, η άλλη γειτονιά ανήκει στη χώρα που πιστεύατε πάντα πως ήταν δική σας και που τη γλώσσα της μιλάτε: Σε αυτή τη χώρα που οι μεγάλοι που ορίζουν τις τύχες του κόσμου σας λένε πως δε μπορείτε να ανήκετε.

Σας φαίνονται ίσως απίθανα αυτά που σας λέω, πως είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια πράγματα λέτε. Και όμως έγιναν και γίνονται. Τις μικρές ζωές των ανθρώπων ρυθμίζουν μεγάλα γεγονότα και ο άνθρωπος πως μπορεί να αντιδράσει στη φορά των πραγμάτων; Γιαυτό και ρωτώ πως άραγε θα νιώθατε αν σας συνέβαινε κάτι τέτοιο; Πως θα αντιδρούσατε; Θα αρνιόσαστε να δεχτείτε την κατάσταση όπως διαμορφώθηκε ερήμην σας, ή θα αγωνιζόσαστε να επιβιώσετε στον καινούργιο κόσμο;
Ο ήρωας του βιβλίου του Τηλέμαχου Κώτσια « Στην απέναντι όχθη», που θα μιλήσουμε για αυτό απόψε, ο Πέτρος Χαρίσης, είναι αυτός που καλείται να δώσει την απάντηση στο ερώτημα.
Ο Πέτρος Χαρίσης είναι ένας σύγχρονος Οδυσσέας χωρίς Ιθάκη. ΄Ενας Οδυσσέας που μετά από μια μακριά απουσία στη ξενιτιά γυρίζει στα 1924 στο σπίτι και τη γυναίκα του και βρίσκει πως δεν έχει πατρίδα, τουλάχιστον όχι όπως την ήξερε αυτός. Είναι ένας Οδυσσέας όμως που δεν αφήνεται να γίνει έρμαιο στις αλλαγές της Ιστορίας. Μπορεί το σπίτι του να είναι στη νέα χώρα, την Αλβανία και το χωράφι του στην Ελλάδα, όμως ο Πέτρος Χαρίσης, όπως πολλοί άλλοι σαν αυτόν θεωρεί την αλλαγή σαν κάτι προσωρινό, κάτι που δεν τον αφορά. Σαν τον Προμηθέα κουβαλάει μέσα του τη φλόγα της προόδου και ανασκουμπώνεται για να χτίσει το μέλλον το δικό του και της οικογένειάς του. Μέσα σε λίγο διάστημα καταφέρνει να προκόψει, να μεγαλώσει την περιουσία του και παράλληλα να βοηθήσει τους συγχωριανούς του να βελτιώσουν τη ζωή τους. Βρίσκει τον τρόπο να εκμεταλλευτεί για όφελος όλων, τα νερά του ξεροπόταμου και να αυξήσουν οι αγρότες τη παραγωγή τους. Χτίζει μια παράγκα, για να είναι κοντά στα χτήματά του. Η παράγκα εξελίσσεται σε καφενείο και παντοπωλείο, σε ταβέρνα και ξενοδοχείο σε τόπο συνάντησης και συναλλαγής. Σιγά σιγά ένα χωριό χτίζεται γύρω της και παίρνει το όνομά του από αυτή, ένας δρόμος φτιάχνεται και ενώνει το νέο χωριό με το Αργυρόκαστρο και την Ελλάδα. Η επικοινωνία μεταξύ των δύο μοιρασμένων μισών της ίδιας πατρίδας είναι κάτι που γίνεται χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Υπάρχουν όμως άλλα προβλήματα που υποβόσκουν και που αφορούν τη συνύπαρξη και συμβίωση των δύο κοινοτήτων στο νέο κράτος, την Αλβανία. Ο Πέτρος Χαρίσης όπως και άλλοι σαν αυτόν, μπορεί να μιλά Ελληνικά και να έχει ελληνική εθνική συνείδηση, στην απογραφή όμως είναι χαρακτηρισμένος Αλβανός, απλώς και μόνο γιατί το χωριό του βρέθηκε στη πλευρά των συνόρων που όριζαν τη νέα χώρα. Και ενώ οι αλβανόφωνοι κάτοικοι της χώρας σιγά σιγά αποκτούν αλβανική εθνική συνείδηση οι ελληνόφωνοι αρνούνται να απαρνηθούν τη δική τους. Η σύγκρουση δε θα αργήσει να εκδηλωθεί, στην αρχή με μια τοπικιστική αντιπαλότητα, και αμοιβαία δυσπιστία και εχθρότητα και στη συνέχεια πιο σοβαρά με το σταδιακό κλείσιμο των ελληνικών σχολείων και τον περιορισμό της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας, από την πλευρά των Αλβανών, και με την ένοπλη αντίσταση από την πλευρά των ελληνοφώνων που οργανώνουν με τη βοήθεια της Ελλάδας το ΜΑΒΗ το Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου στο οποίο μετέχει και ο Πέτρος Χαρίσης.
Τα χρόνια περνάνε η οικογένεια του Πέτρου Χαρίση μεγαλώνει, έχει τώρα δύο γιούς και μια κόρη. Ο πρωτότοκος, ο Αντώνης, το καμάρι του, σπουδάζει δάσκαλος. Ο πατέρας του τον στέλνει στην Αθήνα για να τελειοποιήσει τις σπουδές του και εκεί ο νέος μπολιάζεται για τα καλά με τις αρχές του κομμουνισμού που τον έχει ήδη γνωρίσει από όταν σπούδαζε στο Ιεροδιδασκαλείο στα Γιάννενα. Η νέα θρησκεία του είναι οι αρχές του Διαλεκτικού Υλισμού.
Στη στροφή των κοσμογονικών αλλαγών που φέρνει η προσάρτηση της Αλβανίας στην Ιταλία, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και στη συνέχεια ο ελληνικός εμφύλιος και η πρόσδεση της Αλβανίας στο άρμα της Σοβιετικής ΄Ενωσης φέρνει απρόσμενες ανατροπές στη ζωή του Πέτρου Χαρίση. Σαν το στρίψιμο της βίδας που μπαίνει αργά και σταθερά στο ξύλο έτσι έρχονται και οι αλλαγές στη ζωή του. Ένα προς ένα τα χάνει όλα, την περιουσία που δημιούργησε, το μαγαζί, τα χτήματα... Άνθρωποι που άλλοτε δούλευαν για αυτόν, άνθρωποι που είχε βοηθήσει να επιβιώσουν τώρα είναι στην εξουσία.
Το νέο καθεστώς του Ενβέρ Χότζα έχει ανάγκη από εσωτερικούς εχθρούς για να αποκτήσει δύναμη. Μια και στο προηγούμενο καθεστώς δεν υπήρχαν προλετάριοι, το ρόλο του εχθρού του λαού τον απονέμουν στους Ελληνες εθνικιστές και τα προσωπικά μίση και πάθη βρίσκουν διέξοδο τον δήθεν αγώνα κατά των προδοτών. Δολοφονίες, βιασμοί, καταδίκες και φυλακίσεις σε μεσαιωνικά μπουντρούμια, καταναγκαστικά έργα, όλα τα μέσα που ένας απάνθρωπος και ανελέητος μηχανισμός έχει στα χέρια του για να καταπιέσει τη φωνή της αντίστασης χρησιμοποιούνται εις βάρος εκείνων που αντιστέκονται, που έχουν ελεύθερη γνώμη. Κάποιοι που προσπαθούν να γλυτώσουν και να φύγουν στην Ελλάδα πληρώνουν με τη ζωή τους και όχι μόνο.. Ο χειρότερος εχθρός λέει μια παροιμία είναι ο ευεργετηθείς, έτσι και στον Πέτρο Χαρίση, εκείνοι που βοήθησε είναι αυτοί που θα του φερθούν χειρότερα. ΄Ενας κύκλος καταδοτών και προδοτών τον περιβάλλει μεταφέροντας κάθε λέξη του στις αρχές, Ο Πέτρος Χαρίσης το ξέρει και παρόλα αυτά δε διστάζει να λέει τη γνώμη του για όλα, τι έχει να φοβηθεί, τα έχασε όλα, ακόμη και τα παιδιά του. Ο γιός του ο Αντώνης ανεβαίνει τα σκαλιά της εξουσίας, γίνεται υπουργός στο νέο καθεστώς. Αντίθετα όμως με τον πατέρα του που όσο απογυμνώνεται από τα υλικά αγαθά που χρόνια έχτιζε ,τόσο κερδίζει την ανθρωπιά και την ψυχή του, κάθε βήμα του Αντώνη προς τη κορυφή της εξουσίας είναι και ένα βήμα προς το χάσιμο της ψυχής του. Από τις κορυφαίες στιγμές του βιβλίου είναι σκηνή της συζήτησης του Αντώνη με τον παπά του χωριού όταν αυτός του θυμίζει πως πάνω από μας, υπάρχει κάποιος ανώτερος που κρίνει τις πράξεις μας. Ο Αντώνης θα κάνει συμβιβασμούς, θα πάρει σκληρές αποφάσεις, θα προδώσει φιλίες ακόμη και την αδερφή του και τον πατέρα του που υπεραγαπά. Υπεράνω όλων το κόμμα, θα χάσει την ψυχή του και στο τέλος το τέρας που αυτός έθρεψε θα τον κατασπαράξει αυτόν και τον αδερφό του όταν κρίνει πως δεν είναι πια χρήσιμος στο καθεστώς και στις νέες κατευθύνσεις του μετά την αποσκίρτηση του από το Σοβιετικό μπλόκ στα 1961..
Ο Τηλέμαχος Κώτσιας έγραψε ένα πραγματικό αριστούργημα, μια λιτή, δωρική αφήγηση της ζωής και της μοίρας των μελών μιάς οικογένειας και παράλληλα της ζωής στην Αλβανία του Χότζα και του διαδόχου του Μεχμέτ Σέχου,πρόσωπα και εικόνες μιας άγνωστης ζωής που εύχομαι ποτέ να μη γνωρισει κανείς από μας, ιστορίες υπανθρώπων, όπως του Ηλία Λαχανά και του Γρηγόρη Ντάλλα, και άλλες όπως του Βαγγέλη Χρόνη και της κόρης του Πέτρου Χαρίση της Ευθαλίας, ζωντανεύουν και πονούν. Πόσο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος χωρίς να χάσει την ανθρωπιά του; Την απάντηση τη δίνει στην ύστατη ώρα του ο Πέτρος Χαρίσης, μετανοιώνω λέει όχι για ό,τι έκανα, για ό,τι δεν έκανα, το ίδιο και ο παπάς που τραβά και αυτός το δικό του Γολγοθά.
Διαβάζοντας το βιβλίο του Τηλέμαχου Κώτσια ένιωθα πως έκανα μια κατάδυση στη σκοτεινή πλευρά της Ιστορίας, αυτή που χρόνια εμείς που η τύχη μας έφερε να γεννηθούμε στην άλλη πλευρά, αγνοούσαμε, ή θέλαμε να αγνοούμε. Τόσο κοντά και τόσο μακριά μας η Βόρειος ΄Ηπειρος, τόσο κοντά και τόσο μακριά οι ψυχές των ανθρώπων που μιλούσαν την ίδια γλώσσα με μας και μια γραμμή πάνω στο χάρτη τους έφερε στην απέναντι όχθη, ενός ποταμού χωρίς πέρασμα. Σκιές ανθρώπων μέσα σε ένα θολό τοπίο ομίχλης ζητούσαν βοήθεια και εμείς δεν ακούγαμε. Ώσπου άνοιξαν κάποτε τα σύνορα, έπεσαν τα συρματοπλέγματα και τότε τους είδαμε, είδαμε ποιοι ήταν αυτοί που είχαμε ξεχάσει τόσα χρόνια , μόνο που και πάλι δεν είμαστε έτοιμοι να τους δεχτούμε με την θέρμη που τους άξιζε. Μια μεγάλη συγνώμη χρωστάμε στους ανθρώπους αυτούς που θέλουμε να λέμε αδελφούς μας, αλλά κάθε άλλο παρά αδελφική αγάπη τους δείξαμε. Ο Τηλέμαχος Κώτσιας με απλότητα και μαεστρία, χωρίς πάθος και ψεύτικες εξάρσεις μας δίνει την ωμή εικόνα του τι σήμαινε να ζεις στον παράδεισο του Χότζα. Μιλάει για αυτά που έζησε και κουβαλούσε μέσα του χρόνια τώρα. Τον έχω ακούσει να λέει πως τον στοίχειωναν τα βιώματα αυτά και πως αν δεν τα έγραφε δε θα λυτρωνόταν. Θέλω να του πω πως δεν λυτρώθηκε μόνο αυτός γράφοντας το βιβλίο αυτό, αλλά και όσοι το διαβάσαμε νιώσαμε τη κάθαρση που φέρνει γνώση της αλήθειας. Τηλέμαχε Κώτσια, σε ευχαριστουμε για το ωραιο βιβλίο και σου ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Λεπτομέρειες...

Όσοι βλέπετε ταινίες ή σήριαλ στην τηλεόραση που έχουν να κάνουν με νοσοκομεία και ιδιαίτερα με επείγοντα περιστατικά θα έχετε παρατηρήσει πως ο ασθενής ή τραυματίας μεταφέρεται με άκρα προσοχή, πως σπεύδουν από πάνω του ένα τσούρμο γιατροί και νοσηλευτές με οξυγόνα, μάσκες κλπ... πως αν χρειαστεί να μείνει στο νοσοκομείο, υπάρχουν όλα τα απαραίτητα που θα κάνουν τη ζωή του εύκολη, νυχτικά, πυτζάμες, πάπιες.. κρεβάτια άνετα καλοστρωμένα με ωραίες κουβέρτες, τηλέφωνα, κλπ..κλπ.
Η Ελληνική πραγματικότητα, δυστυχώς,δεν έχει καμία σχέση με ότι ωραίο βλέπετε. Η δική μας εμπειρία τουλάχιστον άλλα με έμαθε.
Θα αρχίσω από τα θετικά. Αμέσως μετά το ατύχημα μας υπήρξε άμεση ανταπόκριση της Τροχαίας και του ΕΚΑΒ. Σε χρόνο σχεδόν μηδενικό βρέθηκαν κοντά μας στον τόπο του ατυχήματος, ειδοποιημένοι από κάποιους ευγενείς αγνώστους που έσπευσαν να βοηθήσουν. Δύο ευγενικά παιδιά, ο οδηγός και ο τραυματιοφορέας μας μετέφεραν με προσοχή στο Παναρκαδικό Νοσοκομείο Τρίπολης όπου μας παρέλαβαν άμεσα και μας εξέτασαν πρόθυμοι και ευγενικοί γιατροί και νοσηλευτές. Βγάλαμε τις σχετικές ακτινογραφίες όπου και διαπιστώθηκε το τραύμα του Κίμωνα και οι δικές μου κακώσεις. Μας εξηγήθηκε ότι σύμφωνα με τον κανονισμό δεν μπορούσαμε να φύγουμε, θα έπρεπε να μείνουμε εικοσιτέσσερις ώρες για παρακολούθηση. Ζητήσαμε να μάθουμε αν οι εικοσιτέσσερις ώρες ήταν πραγματικές αλλά μας απάντησαν πως την επομένη το πρωί, το αργότερο στις 9.30, εφόσον δεν πονούσαμε και δε θα χρειαζόταν αξονική,θα μπορούσαμε να πάμε σπίτι μας. Και από εδώ και πέρα άρχισαν τα δύσκολα ..
Ρώτησα αν θα μπορούσα· να έχω να φορέσω κάτι για το βράδυ μια και όπως ήταν φυσικό δεν είχαμε τίποτε άλλο μαζί μας εκτός από τα ρούχα που φορούσαμε. Ενας ευγενέστατος γιατρός μου έδωσε να φορέσω μια πυτζάμα χειρουργείου μιάς χρήσεως και έτσι ως προς εμένα τουλάχιστον λύθηκε, εν μέρει, το πρόβλημα. Δεν πειράζει σκέφτηκα ..μια νύχτα είναι θα περάσει, αύριο πρωί φεύγουμε....
Ποτέ μην κάνεις σχέδια αν σε αυτά μπαίνει ο παράγοντας που λέγεται Ελληνική γραφειοκρατία και ιδίως αν έχεις την "τύχη" να σου συμβεί το περιστατικό, όπως σε εμας Σαββατοκύριακο..
Το δωμάτιο που μας οδήγησαν ήταν μεγάλο και ωραίο. Είχε δύο κρεβάτια στο ένα ο Κίμων στο άλλο εγώ, μεγάλο παράθυρο με θέα, θέρμανση και λουτρό. Δεν είχε σεντόνια αρκετά μεγάλα για να καλύπτουν το μουσαμαδένιο στρώμα, ούτε κουβέρτες άλλες πλην μιας στο κάθε κρεβάτι και ο Κίμων που κρύωνε λόγω του σόκ σκεπάστηκε με το μπουφάν μου και το δικό του επι πλέον.Η πόρτα του λουτρού δεν είχε χερούλι για να κλείνει, ούτε τηλέφωνο στο κομοδίνο..Δεν πειράζει μια νύχτα είναι θα περάσει...
Ξημέρωσε το Σαββάτο και αρχίσαμε να περιμένουμε το γιατρό. Ο Κίμων πήρε πρωϊνό, εγώ όχι, ήμουν λέει περίπτωση "χειρουργικού" και δεν έπρεπε να φάω. Καλώς. Περιμέναμε το γιατρό που θα μας έλεγε ότι είμαστε καλά και ότι θα μπορούσαμε να φύγουμε. "Πότε θα έρθει;" Ρωτήσαμε, "Μετά το χειρουργείο" μας απάντησαν. Περιμέναμε. Κάποια στιγμή ένα κύριος εμφανίσθηκε στο δωμάτιο και με ρώτησε αν πονώ σε ορισμένα σημεία. Μετά τις απαντήσεις μου απεφάνθη ότι θα μπορούσα να φύγω εφόσον θα έφευγε και ο Κίμων, στο μεταξύ θα συνέχιζα την ελαφρά δίαιτα.. Στην αφελή ερώτησή μου εάν θα εξέταζε τον Κίμωνα για να δει αν έχει καλώς και να φύγουμε πήρα την απάντηση ότι δεν είναι της ειδικότητός του και να περιμένουμε τον ορθοπεδικό. Περιμέναμε..΄Εφεραν στον Κίμωνα φαγητό για το μεσημέρι, η ώρα είχε πάει 12.30 γιατρός δεν είχε φανεί. ΄Εφαγε το ψάρι πλακί χωρίς μαχαίρι, το φαγητό είχε αλάτι, παρά το γεγονός ότι είχαμε εξηγήσει ότι πέρνει χάπια για την υπέρταση και κορτιζόνη. Περιμέναμε.. Κάποια στιγμή μάθαμε το μυστικό, γιατρός δεν θα πέρναγε, η κλινική που μας είχαν μεταφέρει ήταν η β΄ορθοπεδική, ενώ το Σαββατοκύριακο εφημέρευε η α΄ορθοπεδική. Συνεπώς οι γιατροί της α΄δεν έχουν αρμοδιότητα να δώσουν εξιτήριο σε ασθενή της β΄..Αν όμως κάναμε υπομονή την Κυριακή το πρωί που θα ερχόταν ο γιατρός της β΄γιατί είχε χειρουργείο, θα μπορούσε να μας δεί πριν από το χειρουργέιο και να αποφανθεί. Στο μεταξύ ο Κίμων είχε ρητές οδηγίες να μη σηκωθεί από το κρεβάτι, να μη πάει τουαλέττα κλπ κλπ. Εγώ δε περιφερόμουν με τις πυτζάμες του χειρουργείου, το πουλόβερ μου για ρόμπα και τα παπούτσια μου στραβοπατημένα για παντόφλες..Κατά τα άλλα τελούσαμε υπό παρακολούθηση. Δηλαδή μας πήραν την πίεση δύο φορές και τη θερμοκρασία άλλες δύο, μας έβαλαν από ένα ορό και ένα παυσίπονο. Γιατρό όμως ο Κίμων, που ήταν και σοβαρότερα· δεν είδε όλο το Σαββατο. Οι νοσηλεύτριες, γλυκιές και ευγενικές, όμως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο παρά να μας καθησυχάζουν και να μας εφοδιάζουν με πάμπερς για ευνόητους λόγους..
Τέλος την Κυριακή κάποια ώρα κοντά στο μεσημέρι είδαμε το γιατρό μας, μας εξήγησε ότι θα έπρεπε να ακολουθήσει συντηρητική αγωγή ο Κίμων και να γυρίσουμε στην Αθήνα με ασθενοφόρο. Μας έδωσε το σχετικό σημείωμα για το ΕΚΑΒ όπου όμως για να μπορέσει να μας μεταφέρει ασθενοφόρο θα έπρεπε να πάρει εντολή από το ΕΚΑΒ Αθηνών μέσω ΕΚΑΒ Τριπόλεως και εφόσον θα υπήρχε και άλλο περιστατικό που να έπρεπε να μεταφερθεί και αυτό στην Αθήνα. Αυτά τα μάθαμε μετά από αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα του γιατρού στο ΕΚΑΒ Αθηνών και Τριπόλεως και επισκέψεων της υποφαινομένης στα γραφεία των ασθενοφόρων, όπου τρεις ευγενείς κύριοι μου δήλωσαν ότι δεν μπορούν να αφήσουν την Τρίπολη για το χατήρι μου, ότι δε γνώριζαν αν υπάρχουν ιδιωτικά ασθενοφόρα να με μεταφέρουν και ότι ενδεχομένως θα ήξεραν μετά τις 3 το μεσημέρι αν θα μπορούσαν να μας μεταφέρουν ή θα έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τη Δευτέρα το πρωί δηλαδή το μεσημέρι, για να δουν τι δυνατοτήτες θα υπήρχαν.
Τελικά με ιδιωτικο ασθενοφόρο ιδιωτικής κλινικής μεταφερθήκαμε στην Αθήνα και νοσληλεύθηκε ο Κίμων σε ιδιωτική κλινική όπου τα πάντα λειτουργούσαν όπως στα σήριαλ, ελληνικά και ξένα.
Επίλογος, όταν ζήτησα να έχω αντίγραφα των εξετάσεων και ακτινογραφιών μου ζητήθηκε να κάνω αίτηση. Σε ερώτηση μου αν μπορούσα να στείλω την αίτηση με fax πήρα θετική απάντηση, πλην... το μηχάνημα του fax βρίσκεται κλειδωμένο και ίσως εκτός λειτουργίας..για αυτό αν έχω την καλωσύνη να τηλεφωνήσω από βδομάδας που θα έχει επιστρέψει ο/η κάτοχος του κλειδιού και του γραφείου και θα έχει ειδοποιηθεί και ο τεχνικός να το επισκευάσει ώστε να έχω...κάποτε εις το μέλλον τις απαντήσεις των εξετάσεών μας..
Αυτά...΄
Συμπέρασμα, η Ελλάδα έχει ανθρώπους που έχουν φιλότιμο και ενδιαφέρον για τον διπλανό τους...έχει μεγάλα και ωραία Νοσοκομεία που όμως δεν έχει φροντίσει να τα εξοπλίσει κατάλληλα και έχει ...γραφειοκρατία του περασμένου αιώνα..