Γιόλα Δαμιανού- Παπαδοπούλου "Κρατήσου απ΄ τα όνειρά σου" ( Ωκεανίδα)

Όταν έδινα τη συνέντευξη στο «Φιλόδημο», αυτή που κοινοποίησα και σε σας στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση μου και με ρώτησε η δημοσιογράφος τι πιστεύω πως αναζητά ο αναγνώστης σε ένα βιβλίο, « την αλήθεια που διδάσκει, το ψέμα που του δίνει την πρώτη ύλη για τα όνειρα του ή την βεβαιότητα ότι δεν είναι μόνος στο δρόμο με τα ερωτήματα που τον βασανίζουν;»Και εγώ απαντούσα, « Δεν θέλω να πιστέψω πως διαβάζουμε ένα βιβλίο αναζητώντας ένα ψέμα που θα μας αποκοιμίσει, ούτε πάλι ότι ένα μυθιστόρημα πρέπει να είναι εγχειρίδιο γνώσης. Κατά τη γνώμη μου, ο σημερινός άνθρωπος, βιώνοντας ίσως περισσότερο από άλλοτε, την αλλοτρίωση και τη μοναξιά, αναζητά παντού και κυρίως μέσα από τα βιβλία, τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τον βασανίζουν αλλά και την παρηγοριά της συνειδητοποίησης ότι δεν είναι μόνος στο δρόμο του.», δεν είχα ακόμη διαβάσει το βιβλίο της Γίολας Δαμιανού Παπαδοπούλου «Κρατήσου απ΄τα όνειρα σου» (εκδόσεις «Ωκεανίδα»). Λυπάμαι που το λέω, αλλά με περίμενε εδώ και λίγο καιρό στη στοίβα των «προς ανάγνωση» βιβλίων που είχα παραμελήσει εξ αιτίας του δικού μου που έγραφα.
Τις μέρες όμως αυτές, μακριά από τη ζεστή και πνιγηρή Αθηνά, στη δροσιά του ευλογημένου Ιονίου με τους «μαίστρους» που μας έρχονται από τη μακρινή Προβηγκία να ανακουφίσουν το κάμμα της Αφρικής, το πήρα στα χέρια μου και πια δεν μπορούσα να το αφήσω. Όσο προχωρούσε η ανάγνωση έβλεπα να επαληθεύεται αυτό που είχα εκφράσει λίγο καιρό πριν. Κανένα βιβλίο απ΄όσα έχω διαβάσει, με εξαίρεση φυσικά τα βιβλία του «Γίγαντα» Τολστόι, δε μου έδωσε μέχρι σήμερα τόσο έντονη την αίσθηση ότι γράφτηκε για να βοηθήσει τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν πως στο δρόμο της ζωής, του πόνου και της αγωνίας κανείς δεν είναι εντελώς μόνος. Και ακόμη πως αν η μοίρα του δίνει το ένα χτύπημα πίσω από το άλλο, όπως γίνεται με την Αφροδίτη Αλεξανδρινού, την ηρωίδα του βιβλίου της Γιόλας Δαμιανού Παπαδοπούλου, πρέπει και μπορεί να αντλήσει δύναμη και παρηγοριά από τις αστείρευτες πηγές που όλοι διαθέτουμε μέσα μας, αρκεί να θελήσουμε να ψάξουμε και να τις βρούμε. Tη θέληση για ζωή και την ελπίδα. Και όταν τις βρούμε να μη πάψουμε να αγωνιζόμαστε να τις κρατήσουμε ζωντανές. Το βιβλίο της Γίολας Δαμιανού Παπαδοπούλου, είναι ένας ύμνος στον εσωτερικό αγώνα, στην τιτάνεια πάλη του ανθρώπου με τις δυνάμεις που τείνουν να τον συντρίψουν. Η ηρωίδα του βιβλίου, σαν τις ηρωίδες των Ελληνικών τραγωδιών, βυθίζεται από τα ύψη της απόλυτης ευτυχίας, στην απόλυτη δυστυχία. « Μια ροπή και πάντα ταύτα θάνατος διαδέχεται» ακούμε να ψάλλουν στη νεκρώσιμη ακολουθία. Η Αφροδίτη όμως δεν το δέχεται αυτό, δεν αφήνει την απιστία του άντρα που αγαπά, την απώλεια του παιδιού που περιμένει και το κορύφωμα την ύπουλη και καταστροφική αρρώστια τον «ερρυθηματώδη λύκο» που τη χτυπά, να τη λυγίσουν. Ανεβαίνει τον ανήφορο, στρωμένο με αγκάθια, όπως της προφήτεψε κάποτε ένα μέντιουμ, αγωνίζεται με όλες της δυνάμεις που διαθέτει και δε λυγίζει.Κρατιέται από τα όνειρά της και τα όνειρά της τα κάνει πραγματικότητα. Αυτά θα της δώσουν την εσωτερική γαλήνη πρώτα και μέσα από την πραγμάτωση των ονείρων της θα ανοίξει η πόρτα της αληθινής ευτυχίας που δεν είναι άλλη από την αγάπη.
Την αγάπη και την συνειδητοποίηση ότι για ό,τι καλό μας δίνεται είμαστε χρεώστες να το ανταποδώσουμε σε άλλους. «Δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε» λέει ο Χριστός. Αυτό που σου δίνεται δεν είναι δικό σου, οφείλεις να το μοιραστείς με άλλους που έχουν και αυτοί ανάγκη από ένα καλό λόγο, μια καλή πράξη.
Αξίζει ένας μεγάλος έπαινος στη Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου, φίλη που έχουμε παρουσιάσει και άλλα βιβλία της το «Ψίθυροι του Δάσους» ( Αγκυρα) και «Το άλλο μου μισό» (Πατάκης). Πέρα από τη δύναμη της πένας της που ζωντανεύει με έξοχη τέχνη τον εξωτερικό περίγυρο του χώρου της δράσης, κάνοντας τον αναγνώστη να ταξιδεύει μαζί με τους ήρωες πότε στο κοσμοπολίτικο και σκοτεινό Λονδίνο, πότε στην λευκοντυμένη αστραφτερή Ελβετία, πότε στη μοναξιά της «off season” Αγίας Νάπας, και πότε στο Νείλο για να δει την ανατολή του ηλίου και τα μικρά πλεούμενα να διαγράφονται σα σκιές στην ομίχλη του πρωϊνού. ΄Εξοχες περιγραφές τοπίων, αλλά και .. γαστριμαργικών απολαύσεων, γεύματα με έξοχα λεπτής γεύσης φαγητά, αλλά και ταπεινά αραβικά πιάτα, προσφέρονται στον αναγνώστη κάνοντας τον να «ζεί» στ΄αλήθεια δίπλα στην ηρωίδα.
Εκείνο όμως που το κάνει μοναδικό αυτό το βιβλίο, είναι οι περιγραφές της ψυχολογικής κατάστασης της ηρωίδας, από την καταβύθιση στο πένθος και την οργή, από την αγωνία και την αβεβαιότητα για το αύριο, στην ανάταση και την πάλη με το «θηρίο» όπως ονομάζει την αρρώστια της. Χάνει τα πάντα, τον άντρα που αγαπά, το παιδί που λαχταρά, την οικογένεια, τις «κοινωνικές» φίλες, τα χρήματα και το κοινωνικό «status” , όλα εκτός από μια παιδική φίλη και μια γυναίκα του λαού. Και όμως δεν το βάζει κάτω. Αυτό είναι το μεγάλο δίδαγμα του βιβλίου αυτού.
Η ίδια η Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου, γράφει στο blog της
"Το ερέθισμα για την υπόθεση μου την έδωσε ο πανικός και ο φόβος μιας νεαρής γυναίκας μόλις διαγνώστηκε με την ασθένεια του Λύκου. Ήταν τόσος ο τρόμος και η ανασφάλειά στο βλέμμα της για το άνγωστο και το τρομακτικό που θα ακολουθούσε που αποφάσισα εκείνη ακριβώς τη στιγμή πως στο ήδη αρχινημένο μου μυθιστόρημα η ηρωίδα μου έπρεπε να αρρωστήσει με Λύκο για να δώσω μηνύματα αισιοδοξίας και δύναμης και να σας πω πώς όποια ασθένεια κι αν κουβαλάμε δεν είναι το τέλος του κόσμου. Φτάνει να την αντιμετωπίσουμε με δύναμη και να αποβάλουμε το φόβο. Ήθελα με το βιβλίο αυτό να κάνω γνωστή την ασθένεια του Λύκου. Γιατί παρ' όλο που 5 εκατομμύρια σ' όλο τον πλανήτη υποφέρουν από την ασθένεια αυτή ένα 80% έχει πλήρη άγνοια".
Εύχομαι να διαβάσουν το βιβλίο της αυτό όσο πιο πολλοί αναγνώστες γίνεται και μέσα από αυτό να μπορέσουν να βρουν τις απαντήσεις στα δικά τους προβλήματα στις δικές τους αγωνίες και να βγουν αν όχι νικητές, όπως η ηρωίδα, γιατί όλα δεν είναι ρόδινα στη ζωή, τουλάχιστον συνειδητοποιήμένοι πως δεν είναι μόνοι στον ανηφορικό δρόμο. Πως αξίζει να μην αφήνεις τον πανικό να γίνει οδηγός σου αλλά και πως τελικά οφείλουμε όλοι να επιστρέφουμε ό,τι καλό μας δίνεται και σε άλλους.
Συγχαρητήρια Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου, είμαι πολύ περήφανη που σε γνώρισα και είσαι φίλη μου, εύχομαι το βιβλίο σου να είναι όχι μόνο καλοτάξιδο, αλλά να γίνει φάρος ελπίδας για όσους πονούν και νιώθουν μόνοι.