Η δύναμη της αγάπης

Πριν λίγες μέρες διαβάσαμε στον τύπο και είδαμε στην τηλεόραση την εκπληκτική είδηση: Ενα νεκρό μωρό ήρθε πίσω στη ζωή χάρη στην αγάπη ης μητέρας του.

Μια νέα γύναικα στην Αυστραλία, έφερε στον κόσμο πρόωρα, λίγο πριν συμπληρώσει την 28η εβδομάδα της εγκυμοσύνης, τα δίδυμα παιδιά της ένα κοριτσάκι και ένα αγόρι Το κοριτσάκι γεννήθηκε ζωντανό, για το αγόρι όμως οι γιατροί έχασαν τη μάχη της ζωής και παρέδωσαν το άψυχο μικρό κορμί στους γονείς για να το αποχαιρετίσουν..
Η μητέρα όμως δεν έχασε την πίστη της. Σύμφωνα με όσα η ίδια λέει και επιβεβαιώνουν οι γιατροί,έβαλε το νεκρό μωρό πάνω στο στήθος της και το κρατούσε τρυφερά. Μαζί με τον πατέρα του μιλούσαν, του είπαν το όνομα του, Jamie, ότι έχει μία δίδυμη αδερφή και όλα τα όνειρα που είχαν για αυτό. Μετά από πέντε λεπτά η μητέρα ένιωσε το μωρό να κινείται και σε λίγο το βρέφος άνοιξε τα μάτια του..
Η μητέρα αμέσως έβαλε λίγο γάλα στο στόμα του και τότε το μωρό άρχισε να αναπνέει κανονικά!
Σήμερα ο Jamie είναι πέντε μηνών και υγιής.
Αυτό που δεν κατάφερε όμως η επιστήμη, το κατάφερε η αγάπη και η αγκαλιά της μάνας του βρέφους.
Ειδήσεις σαν αυτή καθώς καθώς και η εικόνα των εγκλωβισμένων μεταλλωρύχων στη Χιλή σε κάνουν να ελπίζεις και να πιστεύεις.
Η απίστευτη ιστορία μου θύμισε μια υπέροχη ταινία του Δανού σκηνοθέτη Dreyer "Ο Λόγος". Εκεί η δύναμη της πίστης και της αγάπης ενός "αγαθού του Θεού" φέρνει πίσω στη ζωή μια γυναίκα που χάθηκε πρόωρα βυθίζοντας στο πένθος την οικογένειά της. Θυμάμαι μια φράση που είχε πει ο ήρωας στους πενθούντες γύρω από τη νέκρή γυναίκα,
"Κανείς σας δεν είχε τόση αγάπη ώστε να τη φέρει πίσω!" Εκπληκτική ταινία, αναζητήστε τη στα βιντεάδικα ίσως σταθείτε τυχεροί. Ο Karl Dreyer θεωρείται από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτους σε παγκόσμια κλίμακα. Πρόδρομος κατά κάποιον τρόπο του Bergman και του Lars von Trier. Oι ταινίες του,"Μέρες Οργής" και Gertrud,δύο που θυμάμαι πρόχειρα,καθηλώνουν με την εσωτερικότητά και την δύναμη της τέχνης του.

Άνθρωποι και άλογα

Αυτές είναι οι φωτογραφίες από την παρέλαση των αλόγων. Όπως βλέπετε όλες οι ηλικίες συμμετέχουν..Από τα μικρά στο πόνυ στην προηγούμενη ανάρτηση ως ..κάποιας ηλικίας. Η αγάπη μετράει και αυτή είναι φανερό πως υπάρχει. Λυπάμαι για την ποιότητα των φωτογραφιών, δεν είχα παρά το κινητό μου και τις πιο πολλές φορές ξεχνιόμουνα να θαυμάζω τα ζώα και τους αναβάτες και έχανα στιγμές ανεπανάληπτες όπως εκείνη με το μικρό πουλάρι να ακολουθεί τη μητέρα του. Το έβγαλα πολύ αργά και από πίσω. Αν καταφέρετε να δείτε κάτι θα χαρώ ιδιαίτερα.

Αγαπάτε τα άλογα;

Λίγο καιρό πριν, ίσως ήταν και μήνας, όσοι αγαπάμε τα άλογα μαζευτήκαμε στην ωραια κωμόπολη των Φιλιατρών για να δούμε μια παρέλαση αλόγων από όλους τους ιππικούς ομίλους της Πελοποννήσου. Λυπάμαι που δε συγκράτησα τα ονόματα των ιππικών ομίλων ή τις ράτσες των αλόγων, εκείνο όμως που έχω να πω και είναι καταφανές στις φωτογραφίες είναι η αγάπη του κοινού, από τις πολύ μικρές ηλικίες μέχρι τις προχωρημένες, για το άλογο. Μόνο όποιος δει αναβάτη και άλογο μπορεί να καταλάβει το δεσμό που συνδέειτα δύο αυτά πλάσματα της δημιουργίας. Ο αναβάτης ανήκει στο άλογο και το άλογο στον αναβάτη. Νομίζω πως τη στιγμή κάποιος ιππεύει γίνεται ένα με το άλογο και τότε μπορεί να καταλάβει το μύθο των Κενταύρων και των αμαζόνων. Μόνο τότε μπορεί να καταλάβει την αγάπη του Αλέξανδρου για το Βουκεφάλα.
Δείτε τις φωτογραφίες και κρίνετε μόνοι σας. Nα σημειώσω μόνο πως είναι πριν την παρέλαση. Θα ακολουθήσουν και άλλες σύντομα.

Παραμονή της Παναγίας πριν από εκατό εικοσι τέσσερα χρόνια

14 Αυγούστου 1886, σύμφωνα με το παλιό ημερολογίο, 27 Αυγούστου με το σημερινό.
Ζεστή, υπερβολικά ζεστή βραδιά. Στη Μεσσηνία ο κόσμος έχει τρυγήσει και η σταφίδα είναι απλωμένη στα αλώνια. Η σοδειά φέτος είναι καλή, ο καιρός καλός εγγυάται το καλό στέγνωμα, απαραίτητη προϋπόθεση για την καλή ποιότητα. Οι αγρότες ελπίζουν και περιμένουν. Από την παραγωγή εξαρτάται η ζωή τους, πως θα βγεί ο χειμώνας, αν θα γίνουν τα προικιά των κοριτσιών, να ξοφλήσουν τα χρέη, να αγοράσουν ό,τι χρειάζεται για την καλλιέργεια... είναι τόσες οι ανάγκες. Μόνο να μη βρέξει..Κοιτούν κατά τη μεριά του νησιού, της Πρώτης, φοβούνται μη φανούν σύννεφα που φέρνουν βροχή. Πολλοί κοιμούνται τα βράδια έξω, στα αλώνια, δίπλα στην απλωμένη σταφίδα, άλλοι, οι περισσότεροι στα μικρά σπιτόπουλα δίπλα στα αλώνια ή στις "τραγατσούλες" της ψάθινες καλύβες που στήνουν κάθε χρόνο, πάνω στα δέντρα ή και στη γη. Η ζωή είναι ωραία, η σταφίδα ωριμάζει και γεμίζει τον τόπο με το γλυκό μεθυστικό άρωμα της.
Ο Κωσταντής Κρεκούκιας κοιμάται έξω στο αλώνι, μέσα στο σπιτόπουλο, κοιμάται η γυναίκα του Βασίλω, ο γυιός του ο Φώτης, η κόρη του Ελένη, και ο μικρότερος γιός ο Αποστόλης. Η Βασίλω είναι πάλι έγκυος οκτώ μηνών. Κοιτάζει τον έναστρο ουρανό, την κουτάλα της ΄Αρκτου, μετράει τα αστέρια και ευχαριστεί το Θεό για τα αγαθά που του δίνει. "Δόξα σοι Κύριε".. Ο Κωσταντής είναι θεοσεβούμενος, πράος άνθρωπος, δε θυμώνει ποτέ, αγαπά τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Το μόνο του παράπονο είναι πως τα παιδιά του όλα, εκτός από την Ελένιτσα, πήραν τα χρώματα της μάνας τους, όλα μελαχρινά. Μόνο η Ελενίτσα είναι ξανθή και άσπρη σαν εκείνον. Δόξα σοι Κύριε.. αργότερα θα έρθει και άλλο παιδί που θα του μοιάζει, ο Φωκίων, αυτό όμως δε θα του το αφήσει για πολύ κοντά του ο Κύριος. Δόξα σοι και πάλι Κύριε.. Κάνει το σταυρό του και κλεινει τα μάτια.
Τη σιγαλιά της νύχτας τη διακόπτουν γαυγίσματα σκύλων. Ο Κωσταντής δεν ανησυχεί, κάποιος θα πέρασε κάτι θα είδαν τα σκυλιά και γαυγίζουν. Το γαύγισμα όμως γίνεται δυνατότερο, γαυγίζουν όλα τα σκυλιά από τα γύρω αλώνια, ταυτόχρονα η γη αρχίζει να τρέμει και ένα βουητό θαρρείς και βγαίνει από τα σπλάχνα της, από τα έγκατα. " Βοήθα Παναγιά μου"..Ο Κωσταντής πετάγεται κάνει να πάει στο σπίτι του και πριν προλάβει το βλέπει να τρέμει σαν χάρτινο και να σωριάζεται μπροστά στα μάτια του..." Παναγιά μου, βοήθα Παναγιά μου, σώσε την οικογένειά μου και θα σου χτίσω εκκλησία" κάνει το τάμα και τρέχει προς τα ερείπια.
Ακούει φωνές και κλάματα, τους βρίσκει όλους, γερούς. Τη Βασίλω πρώτα, δίπλα σε μια βούτα (βαρέλι) που φυλάγανε το νερό. Ο σεισμος την έριξε πάνω στο ξύλινο βαρέλι που λειτούργησε σαν ασπίδα και προφύλαξε τη κοιλιά και το μωρό που κουβαλούσε μέσα της. "Αγιε μου Διονύσιε, στο τάζω αν είναι αγόρι" είχε παρακαλέσει η τρομαγμένη γυναίκα. Κάτω από τα ερείπια βρήκε τα τρία μικρά του ο Κωσταντής, αγκαλιασμένα, από πάνω τους δύο ξύλινα πάτερα σχημάτιζαν σταυρό και εμπόδισαν τα γκρεμίδια να τα πληγώσουν. "Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου" έπεσε γονατιστός και ευχαρίστησε τον ΄Υψιστο.
Μεγάλυτερο σεισμό δεν έχει δει η Ελλάδα από τότε, 8,5 ρίχτερ, επίκεντρο δυτικά του νησιού της Πρώτης. Τα Φιλιατρά και οι Γαργαλιάνοι ισοπεδώθηκαν, 326 άνθρωποι σκοτώθηκαν, 6000 κτίρια γκρεμίστηκαν. Η οικογένεια του Κωσταντή Κρεκούκια υπήρξε τυχερή. Η Παναγία έκανε το θαύμα της. Ο Κωσταντής τήρησε το τάμα του. ΄Εκτισε την εκκλησούλα, την Παναγούλα. Η Βασίλω βάφτισε το γιό της Νιόνιο και πήγε με όλη την οικογένειά της να προσκηνήσει τον ΄Αγιο απέναντι στη Ζάκυνθο.
Η Παναγουλα γιορτάζει κάθε δεκαπεντάυγουστο και εκεί μαζευόμαστε όσοι μπορούμε από τα εγγόνια, όσα έμειναν, και τα δισέγγονα του Κωσταντή, ανάβουμε κερί στη μνήμη του και των άλλων αγαπημένων μας που δεν είναι μαζί μας, αλλά οι ψυχές τους τέτοιες μέρες στέκουν κοντά μας, της γιαγιάς μου της Ελένης, της μονάκριβης και αγαπημένης αδερφής της Μαρίας, της μητέρας μου και των αδελφιών της, του παππού μου, του πατέρα μου.. όλοι γύρω μας. Δοξάστε τον Κύριο για τη σωτηρία μας.

Σας αρέσει το Ιόνιο;

To έχω δηλώσει κατ΄επανάληψιν και δεν κουράζομαι να το δηλώνω, είμαι λάτρις του Ιονίου. Βαφτισμένη στα νερά του, όπως μου είπε κάποτε μια Κερκυραία, όταν με ρώτησε από που είμαι και της είπα από τη δυτική Μεσσηνία "..και εσύ δική μας, βαφτισμένη στο Ιόνιο.." Την κουβέντα αυτή δεν τη ξεχνώ όπου και αν είμαι. Αγαπώ όλες τις θάλασσες, και τα νησιά, όμως...η καρδιά μου είναι δοσμένη για πάντα εδώ, στο Ιόνιο. Αγαπώ τα κρύα βαθειά νερά του, τα βράχια, ποριά εμείς τα λέμε, και τις μαγευτικές κόκκινες δύσεις του. Εδώ κάθε πρωί και κάθε βράδυ βαφτίζομαι και πέρνω δυνάμεις όπως ο Ανταιος έπαιρνε δυνάμεις αγγίζοντας τη μητέρα γη.
Δείτε τις φωτογραφίες και πείτε μου αν έχω άδικο.

Σας αρέσει ο μπακαλιάρος;

Δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλα μέρη της Ελλάδος, αλλά "της Σωτήρος" στίς 6 Αυγούστου στην πατρίδα μου τη Μεσσηνία συνηθίζουμε να τρώμε μπακαλιάρο. Τον τρώμε τηγανητό, αλευρωμένο και όχι με κουρκούτι, και τον συνοδεύουμε με σάλτσα ντομάτα. Πηχτή κόκκινη νόστιμη υπογλυκίζουσα και υποζυνίζουσα σάλτσα ντομάτα. Κάποιοι, φέρνοντας συνήθιες άλλων τόπων τρώνε και σκορδαλιά, ή και τζατζίκι ( καμμία σχέση το εξ ανατολών έδεσμα με τη Μεσσηνία).
Υπάρχει και άλλος ένας τρόπος να μαγειρέψετε το μπακαλιάρο, αν δε θέλετε να φάτε τηγανητά. Μαγειρευτός με πατατούλες, κολοκυθάκια και φρέσια ντοματούλα. ΄Ετσι έφτιαξα εγώ σήμερα το κομμάτι που μας περίσεψε από "της Σωτήρος".
Σημείωση ο κόσμος εδώ βάζει το θηλυκό άρθρο "της" πριν το " Σωτήρος " και όχι το αρσενικό "του" γιατί η γιορτή είναι "Της αγίας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος", υπάρχουν δε και εκκλησίες όπως αυτή στο χωριό μας που λέγονται " Αγιασωτήρω"

Αυτά ως προς το πολιτιστικό μέρος, η συνταγή τώρα. Είναι για 4 άτομα.΄

Υλικά

1 καλό κομμάτι( φελί το λένε) ξερό μπακαλιάρο, ξαρμυρισμένο από την προηγούμενη. Εννοείται πως αλλάζουμε πολλές φορες το νερό και δε χρησιμοποιούμε αυτά τα κατεψυγμένα προϊόντα που λέγονται μπακαλιάρος ξαρμυρισμένος και έχουν γέυση χόρτου. Μπορείτε, αν δε σας αρέσει να βρίσκετε κόκκαλα στο φαγητό σας, να χρησιμοποιήσετε και φιλετο ξερού μπακαλιάρου.
3-4 κολοκυθάκια, αν έχουν και κανένα λουλουδάκι φρέσκο το βάζετε και αυτό. Εγώ βγάζω τον ύπερο, δε μου αρέσει η γεύση του, ο φίλος ο Δημήτρης Κουκουλάς τον βάζει. De gustibus..
4-5 πατατούλες κομμένες κυδωνάτες
1 ή και 2 μέγάλα κρεμμύδια χοντροκομμένα
Λίγο μαϊντανό αν σας αρέσει
πιπέρι. Αλάτι μη βάλετε καλύτερα πάντα μένει λίγο από το μπακαλιάρο όσο και αν τον ξαρμυρίσετε, αν πάλι σας αρέσουν τα πικάντικα, βάλτε αφού το δοκιμάσετε πρώτα.
Ντομάτα φρέσκια τριμμένη, ή κομμένη στο μούλτι περίπου 1 φλυτζάνι του τσαγιού ή και περισσότερο αν σας αρέσει πολύ κόκκινη η σάλτσα
λίγο νεράκι, λάδι όσο νομίζετε.΄΄
Εκτέλεση
Ζεστένετε το λάδι σε χοντρή κατσαρόλα, σωτάρετε το κρεμμύδι, περνάτε ελαφρά τα κολοκυθάκια και τις πατάτες, ρίχνετε τη ντομάτα το νερό το πιπέρι και χαμηλώνετε πολύ σιγά τη φωτιά. Σε περίπου 20 λεπτά, όταν κοντεύει να γίνει, ρίχνετε και το μπακαλιάρο κομμένο σε μερίδες. Ο μπακαλιάρος δε θέλει πολύ μαγείρεμα. Ψιλοκόβετε και ρίχνετε και το μαΪντανό και όταν δείτε τις πατάτες και τα κολοκυθάκια να έχουν γίνει το φαί σας είναι έτοιμο. Το συνοδεύετε με ωραία φέτα, ψωμάκι κατά προτίμηση ζυμωτό με προζύμι και με κρασάκι άσπρο.
Καλή όρεξη.

Θέα από το χωριό μου το σούρουπο

Απόψε το βραδάκι πήγαμε μια μικρή βόλτα με τον Κίμωνα, περπατήσαμε κατά μήκος του παραλιακού δρόμου του χωριού μας. Τη στιγμή του δειλινού την ώρα που βγαίνει ο αποσπερίτης προσπάθησα να αποτυπώσω στο κινητό μου, χωρίς φακούς χωρίς φίλτρα, μόνο με τη συγκίνηση της αισθητικής απόλαυσης της στιγμής. Τη μοιράζομαι μαζί σας.

Γιόλα Δαμιανού- Παπαδοπούλου "Κρατήσου απ΄ τα όνειρά σου" ( Ωκεανίδα)

Όταν έδινα τη συνέντευξη στο «Φιλόδημο», αυτή που κοινοποίησα και σε σας στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση μου και με ρώτησε η δημοσιογράφος τι πιστεύω πως αναζητά ο αναγνώστης σε ένα βιβλίο, « την αλήθεια που διδάσκει, το ψέμα που του δίνει την πρώτη ύλη για τα όνειρα του ή την βεβαιότητα ότι δεν είναι μόνος στο δρόμο με τα ερωτήματα που τον βασανίζουν;»Και εγώ απαντούσα, « Δεν θέλω να πιστέψω πως διαβάζουμε ένα βιβλίο αναζητώντας ένα ψέμα που θα μας αποκοιμίσει, ούτε πάλι ότι ένα μυθιστόρημα πρέπει να είναι εγχειρίδιο γνώσης. Κατά τη γνώμη μου, ο σημερινός άνθρωπος, βιώνοντας ίσως περισσότερο από άλλοτε, την αλλοτρίωση και τη μοναξιά, αναζητά παντού και κυρίως μέσα από τα βιβλία, τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τον βασανίζουν αλλά και την παρηγοριά της συνειδητοποίησης ότι δεν είναι μόνος στο δρόμο του.», δεν είχα ακόμη διαβάσει το βιβλίο της Γίολας Δαμιανού Παπαδοπούλου «Κρατήσου απ΄τα όνειρα σου» (εκδόσεις «Ωκεανίδα»). Λυπάμαι που το λέω, αλλά με περίμενε εδώ και λίγο καιρό στη στοίβα των «προς ανάγνωση» βιβλίων που είχα παραμελήσει εξ αιτίας του δικού μου που έγραφα.
Τις μέρες όμως αυτές, μακριά από τη ζεστή και πνιγηρή Αθηνά, στη δροσιά του ευλογημένου Ιονίου με τους «μαίστρους» που μας έρχονται από τη μακρινή Προβηγκία να ανακουφίσουν το κάμμα της Αφρικής, το πήρα στα χέρια μου και πια δεν μπορούσα να το αφήσω. Όσο προχωρούσε η ανάγνωση έβλεπα να επαληθεύεται αυτό που είχα εκφράσει λίγο καιρό πριν. Κανένα βιβλίο απ΄όσα έχω διαβάσει, με εξαίρεση φυσικά τα βιβλία του «Γίγαντα» Τολστόι, δε μου έδωσε μέχρι σήμερα τόσο έντονη την αίσθηση ότι γράφτηκε για να βοηθήσει τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν πως στο δρόμο της ζωής, του πόνου και της αγωνίας κανείς δεν είναι εντελώς μόνος. Και ακόμη πως αν η μοίρα του δίνει το ένα χτύπημα πίσω από το άλλο, όπως γίνεται με την Αφροδίτη Αλεξανδρινού, την ηρωίδα του βιβλίου της Γιόλας Δαμιανού Παπαδοπούλου, πρέπει και μπορεί να αντλήσει δύναμη και παρηγοριά από τις αστείρευτες πηγές που όλοι διαθέτουμε μέσα μας, αρκεί να θελήσουμε να ψάξουμε και να τις βρούμε. Tη θέληση για ζωή και την ελπίδα. Και όταν τις βρούμε να μη πάψουμε να αγωνιζόμαστε να τις κρατήσουμε ζωντανές. Το βιβλίο της Γίολας Δαμιανού Παπαδοπούλου, είναι ένας ύμνος στον εσωτερικό αγώνα, στην τιτάνεια πάλη του ανθρώπου με τις δυνάμεις που τείνουν να τον συντρίψουν. Η ηρωίδα του βιβλίου, σαν τις ηρωίδες των Ελληνικών τραγωδιών, βυθίζεται από τα ύψη της απόλυτης ευτυχίας, στην απόλυτη δυστυχία. « Μια ροπή και πάντα ταύτα θάνατος διαδέχεται» ακούμε να ψάλλουν στη νεκρώσιμη ακολουθία. Η Αφροδίτη όμως δεν το δέχεται αυτό, δεν αφήνει την απιστία του άντρα που αγαπά, την απώλεια του παιδιού που περιμένει και το κορύφωμα την ύπουλη και καταστροφική αρρώστια τον «ερρυθηματώδη λύκο» που τη χτυπά, να τη λυγίσουν. Ανεβαίνει τον ανήφορο, στρωμένο με αγκάθια, όπως της προφήτεψε κάποτε ένα μέντιουμ, αγωνίζεται με όλες της δυνάμεις που διαθέτει και δε λυγίζει.Κρατιέται από τα όνειρά της και τα όνειρά της τα κάνει πραγματικότητα. Αυτά θα της δώσουν την εσωτερική γαλήνη πρώτα και μέσα από την πραγμάτωση των ονείρων της θα ανοίξει η πόρτα της αληθινής ευτυχίας που δεν είναι άλλη από την αγάπη.
Την αγάπη και την συνειδητοποίηση ότι για ό,τι καλό μας δίνεται είμαστε χρεώστες να το ανταποδώσουμε σε άλλους. «Δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε» λέει ο Χριστός. Αυτό που σου δίνεται δεν είναι δικό σου, οφείλεις να το μοιραστείς με άλλους που έχουν και αυτοί ανάγκη από ένα καλό λόγο, μια καλή πράξη.
Αξίζει ένας μεγάλος έπαινος στη Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου, φίλη που έχουμε παρουσιάσει και άλλα βιβλία της το «Ψίθυροι του Δάσους» ( Αγκυρα) και «Το άλλο μου μισό» (Πατάκης). Πέρα από τη δύναμη της πένας της που ζωντανεύει με έξοχη τέχνη τον εξωτερικό περίγυρο του χώρου της δράσης, κάνοντας τον αναγνώστη να ταξιδεύει μαζί με τους ήρωες πότε στο κοσμοπολίτικο και σκοτεινό Λονδίνο, πότε στην λευκοντυμένη αστραφτερή Ελβετία, πότε στη μοναξιά της «off season” Αγίας Νάπας, και πότε στο Νείλο για να δει την ανατολή του ηλίου και τα μικρά πλεούμενα να διαγράφονται σα σκιές στην ομίχλη του πρωϊνού. ΄Εξοχες περιγραφές τοπίων, αλλά και .. γαστριμαργικών απολαύσεων, γεύματα με έξοχα λεπτής γεύσης φαγητά, αλλά και ταπεινά αραβικά πιάτα, προσφέρονται στον αναγνώστη κάνοντας τον να «ζεί» στ΄αλήθεια δίπλα στην ηρωίδα.
Εκείνο όμως που το κάνει μοναδικό αυτό το βιβλίο, είναι οι περιγραφές της ψυχολογικής κατάστασης της ηρωίδας, από την καταβύθιση στο πένθος και την οργή, από την αγωνία και την αβεβαιότητα για το αύριο, στην ανάταση και την πάλη με το «θηρίο» όπως ονομάζει την αρρώστια της. Χάνει τα πάντα, τον άντρα που αγαπά, το παιδί που λαχταρά, την οικογένεια, τις «κοινωνικές» φίλες, τα χρήματα και το κοινωνικό «status” , όλα εκτός από μια παιδική φίλη και μια γυναίκα του λαού. Και όμως δεν το βάζει κάτω. Αυτό είναι το μεγάλο δίδαγμα του βιβλίου αυτού.
Η ίδια η Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου, γράφει στο blog της
"Το ερέθισμα για την υπόθεση μου την έδωσε ο πανικός και ο φόβος μιας νεαρής γυναίκας μόλις διαγνώστηκε με την ασθένεια του Λύκου. Ήταν τόσος ο τρόμος και η ανασφάλειά στο βλέμμα της για το άνγωστο και το τρομακτικό που θα ακολουθούσε που αποφάσισα εκείνη ακριβώς τη στιγμή πως στο ήδη αρχινημένο μου μυθιστόρημα η ηρωίδα μου έπρεπε να αρρωστήσει με Λύκο για να δώσω μηνύματα αισιοδοξίας και δύναμης και να σας πω πώς όποια ασθένεια κι αν κουβαλάμε δεν είναι το τέλος του κόσμου. Φτάνει να την αντιμετωπίσουμε με δύναμη και να αποβάλουμε το φόβο. Ήθελα με το βιβλίο αυτό να κάνω γνωστή την ασθένεια του Λύκου. Γιατί παρ' όλο που 5 εκατομμύρια σ' όλο τον πλανήτη υποφέρουν από την ασθένεια αυτή ένα 80% έχει πλήρη άγνοια".
Εύχομαι να διαβάσουν το βιβλίο της αυτό όσο πιο πολλοί αναγνώστες γίνεται και μέσα από αυτό να μπορέσουν να βρουν τις απαντήσεις στα δικά τους προβλήματα στις δικές τους αγωνίες και να βγουν αν όχι νικητές, όπως η ηρωίδα, γιατί όλα δεν είναι ρόδινα στη ζωή, τουλάχιστον συνειδητοποιήμένοι πως δεν είναι μόνοι στον ανηφορικό δρόμο. Πως αξίζει να μην αφήνεις τον πανικό να γίνει οδηγός σου αλλά και πως τελικά οφείλουμε όλοι να επιστρέφουμε ό,τι καλό μας δίνεται και σε άλλους.
Συγχαρητήρια Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου, είμαι πολύ περήφανη που σε γνώρισα και είσαι φίλη μου, εύχομαι το βιβλίο σου να είναι όχι μόνο καλοτάξιδο, αλλά να γίνει φάρος ελπίδας για όσους πονούν και νιώθουν μόνοι.