ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ: ΨΗΛΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Δεν είναι η πρώτη φορά που θα σας μιλήσω για ένα βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη και είμαι σίγουρη πως δε θα είναι η τελευταία και τούτο γιατί  η  Ιουστίνη Φραγκούλη είναι μια ακούραστη εργάτρια της πέννας που υπηρετεί με συνέπεια και επιτυχία τόσο τη λογοτεχνία όσο και τη δημοσιογραφία. Γράφει στα Ελληνικά, στα Αγγλικά και τα Γαλλικά, εκτός από τα βιβλία της, δημοσιογραφεί  στο Ηuffington Post,  και στέλνει ανταποκρίσεις στον ελληνικό τύπο από τον Καναδά και την Αμερική. Κάθε κείμενό  της, είτε είναι λογοτεχνικό, είτε δημοσιογραφική ανταπόκριση, είτε ανάρτηση σε blog ακόμη και κουβεντούλα στο facebook φέρει τη σφραγίδα της ποιότητας του λόγου της ευαισθησίας και της αγάπης στο αντικείμενο.

Η Ιουστίνη Φραγκούλη είναι η Ελληνίδα συγγραφέας της διασποράς. Ζει χρόνια τώρα στον Καναδά, εκεί είναι το σπίτι της, η οικογένειά της, ο αγαπημένος Τέντ και ο προικισμένος Αλέξανδρος,  η καρδιά της όμως, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της, γυρίζει σαν το ηλιοτρόπιο στον ήλιο, κάθε τόσο στην Ελλάδα, στη Λευκάδα το αγαπημένο της νησί και  στις καταβολές και τα βιώματα της παιδικής και νεανικής ηλικίας,  για να αντλήσει έμπνευση και να δημιουργήσει. Στα βιώματα αυτά, ιδωμένα μέσα από το πρίσμα της ωριμότητας και της απόστασης του χρόνου,  ξαναγυρίζει με το βιβλίο της "Ψηλά τακούνια για πάντα" που επανεκδόθηκε τον περασμένο μήνα από τις εκδόσεις "Αρμός"

Είχα διαβάσει το βιβλίο  στην πρώτη έκδοσή του από τα «Ελληνικά Γράμματα» και με χαρά το διάβασα και πάλι στην καινούργια καλαίσθητη έκδοσή του από τον "Αρμό". Αυτό που  εκτιμώ πάντα στα βιβλία της Ιουστίνης Φραγκούλη είναι  πως ξέρει τον τρόπο να αγγίζει την ψυχή του αναγνώστη. Καταπιάνεται με  λεπτά και ευαίσθητα  θέματα, αληθινές ιστορίες  και πάθη ανθρώπων που πόνεσαν και αγάπησαν. Η  συγγραφέας όμως δεν περιορίζεται απλώς  στο να διηγηθεί μια ιστορία, διανθισμένη με έρωτα και περιπέτεια, αλλά έχοντας δουλέψει προηγουμένως πάνω στα ιστορικά και πραγματολογικά δεδομένα της ιστορίας καταφέρνει να μεταφέρει τον αναγνώστη, ακόμη και εκείνους, ιδιαίτερα τους νέους που δεν έχουν τις  εμπειρίες των πιο ώριμων, στο χώρο και στο χρόνο και να τον κάνει να βιώσει τις εμπειρίες και τα πάθη των ηρώων, αλλά κυρίως των ηρωίδων της.
   
Στον απόηχο λοιπόν των νεανικών αναμνήσεων της, στο  περιβάλλον του νησιού της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας,και του Καναδά της ωριμότητας, η συγγραφέας στήνει  το ωραίο της  μυθιστόρημα « Ψηλά τακούνια για πάντα». Ένα μυθιστόρημα για τη νιότη και το πέρασμα στην ωριμότητα.  Η Τζούλια και οι φίλες της, κορίτσια στην αυγή της ζωής, βιάζονται να μεγαλώσουν, να πετάξουν σχολικές ποδιές και βιβλία και να φορέσουν  ψηλά τακούνια όπως οι μητέρες τους, κάνοντας την αρχή με ξύλινα τακούνια πρόχειρα καρφωμένα στις σαγιονάρες τους.  Βιάζονται ν΄αδράξουν τη ζωή, να πιουν και να μεθύσουν από τους χυμούς της και να γνωρίσουν τον έρωτα στην απόλυτη μορφή του.. Πιστεύουν, με αφοπλιστική αθωότητα, πως πάντα θα είναι όλα ρόδινα και σύμφωνα με τα όνειρά τους. Ένα τραγικό γεγονός όμως, ένας αδόκητος θάνατος, αυτός του πατέρα της Τζούλιας  την ίδια ακριβώς ημέρα της αποφοίτησης των κοριτσιών από το σχολείο, θα οδηγήσει στη  ματαίωση των ονείρων της Τζούλιας  και το βίαιο αποχωρισμό της   από τη νησί της και τις φίλες της. Η Τζούλια και οι φίλες της θα σκορπίσουν στους πέντε ανέμους. Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα χάσουν την επαφή τους, πολλές θα δουν τα όνειρα τους να διαψεύδονται, θα πικραθούν κάποιες. άλλες θα παραιτηθούν και θα συμβιβαστούν και κάποιες θα επαναστατήσουν. Και ξάφνου, όταν η ωριμότητα έχει διαδεχθεί τη νιότη, εκεί που δεν το περιμένουν, έρχεται η πρόσκληση.  Η Τζούλια, η ψυχή της παρέας, αλλά και ο καταλύτης της, το κορίτσι  που έχει περάσει μέσα από τις σιδερές πύλες της γνώσης και της απόγνωσης που έχει ρίξει μαύρη πέτρα κόβοντας με το μαχαίρι δεσμούς και αγάπες που τη συνδέουν με το παρελθόν, στην αυγή των σαράντα χρόνων της ξαναγυρίζει σε αυτές ακριβώς τις αγάπες που άφησε πίσω της.  Θυμάται τον όρκο που έκαναν τότε, στα χρόνια της αθωότητας, να ξαναβρεθούν στα γενέθλια των σαράντα χρόνων της και τις καλεί στη νέα πατρίδα της τον Καναδά, στο σπιτικό της, να γιορτάσουν μαζί και να ξαναπλέξουν τον ιστό που τις ένωνε κάποτε. Πόσο είναι αυτό εφικτό, πόσο έχουν αλλάξει οι φίλες, πόσο οι διαφορετικές εμπειρίες της ζωής θα ξεπεραστούν για να έρθουν και πάλι κοντά;  Υπάρχει ακόμη ο δεσμός που τις ένωνε; Η απόσταση του χρόνου και του τόπου πόσο τον έχει επηρεάσει και αυτόν;  Η μήπως η   δύναμη της φιλίας που χτίστηκε τα κρίσιμα χρόνια της νιότης τότε που διαπλάστηκε  ο χαρακτήρας μας είναι πράγματι ακατάλυτη και η μόνη που μπορεί να λυτρώσει και να διώξει τις αράχνες από το παρελθόν; ΄Ηταν άραγε για τη Τζούλια οι δοκιμασίες που της επιφύλαξε η ζωή κάτι σαν τις αρχαίες τελετές διάβασης , για να μάθει και να εκτιμήσει τελικά, αυτό που πάντα είχε και ποτέ δεν έχασε την αγάπη;

Αυτός είναι ο πυρήνας του  μυθιστορήματος της Ιουστίνης Φραγκούλη « Ψηλά τακούνια για πάντα». Διαβάζοντάς το θυμήθηκα τα «Ψάθινα Καπέλα» της  Λυμπεράκη και το «Μεγάλο Μώλν» του Αλαίν Φουρνιέ. Και τα δύο είναι βιβλία που μιλούν για τη νιότη και το πέρασμα στην ωριμότητα. Η Ιουστίνη Φραγκούλη όμως προχωρεί  πιο πέρα από τους συγγραφείς αυτούς. «Είμαι απόδημη Ελληνίδα. Ζω στο εξωτερικό. Η αποδημία είναι ένα από τα υπαρξιακά μου θέματα. Είναι στη θεματολογία μου πάντα. Γιατί αυτό είμαι. Δεν επιλέγω, γράφω αυτό που είμαι».΄Εχει  δηλώσει η ίδια σε παλιότερη συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία.. Ακριβώς αυτό κάνει και στο βιβλίο της « Ψηλά τακούνια για πάντα» Μέσα από την ανάλυση της ψυχοσύνθεσης της κεντρικής ηρωίδας, της Τζούλιας, των μεταπτώσεων και αλλαγών του χαρακτήρα της διαγράφονται ξεκάθαρα  τα υπαρξιακά θέματα του νόστου και της δύναμης της  φιλίας,  που προβληματίζουν,αλλά και  χαρακτηρίζουν τα έργα της Ιουστίνης Φραγκούλη και την ίδια τη συγγραφέα.

Τα «Ψηλά τακούνια για πάντα» είναι ένα βιβλίο που δε μπορείς να αφήσεις από το χέρια σου. Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το ένιωσα πολλές φορές να ταυτίζομαι πότε με τη μια φίλη πότε με την άλλη. Βέβαια η εποχή που μεγάλωσα εγώ είχε σημαντικές διαφορές σε σχέση με αυτή της Τζούλιας και των άλλων κοριτσιών. Εκείνες έζησαν τη μεταχουντική εποχή, της ελευθερίας και των αγώνων, εγώ είμαι παιδί των μετακατοχικών χρόνων. Των στερήσεων. Παρά τις όποιες διαφορές όμως, αυτό που μπορώ να πω είναι πως η βάση, ο κεντρικός άξονας της ζωής των εφήβων κοριτσιών της εποχής της Τζούλιας και της δικής μου  είναι ο ίδιος. Η δεσμοί της οικογένειας και της φιλίας είναι οι ίδιοι σε όλες τις εποχές, από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα, θέλω να ελπίζω. Αυτό είναι και το μήνυμα που περνάει μέσα από το βιβλίο της Ιουστίνης. «Πιστεύω τω φίλω» μαθαίναμε στο πρώτο μάθημα στα «αρχαία», και αυτό όπως και τη συνέχειά του «Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις»  μου θύμισε  και πάλι η Ιουστίνη Φραγκούλη με το ωραίο βιβλίο της. Αξίζει να το διαβάσετε και να το χαρείτε πολλές φορές.  Να είναι καλοτάξιδο. 

ΜΕ ΛΕΝΕ ΝΤΑΤΑ

Πριν λίγα χρόνια είχα γράψει για το "φαινόμενο Μαντά" και είχα εκφράσει την άποψη ότι η Λένα Μαντά, χρωστάει την μεγάλη δημοτικότητά της και την αγάπη του αναγνωστικού κοινού στο γεγονός ότι είναι αληθινή και δεν προσποιείται ό,τι είναι κάτι άλλο.

Διαβάζοντας....

  

Φέτος το καλοκαίρι διάβασα αρκετά βιβλία. Διαβάζω μάλλον γρήγορα και έτσι δεν έχω πρόβλημα  με τα μεγάλα, τα πολυσέλιδα βιβλία. Εκεί που έχω πραγματικό πρόβλημα είναι όταν το βιβλίο, μεγάλο ή μικρό, δε μου λέει τίποτε, ή το  χειρότερο το βρίσκω υπερτιμημένο και  διαισθάνομαι πως ο συγγραφέας δε σέβεται τον αναγνώστη. ΄Εχω όμως και το ελάττωμα, να μην αφήνω στη μέση ένα βιβλίο, όσο και αν δε μου αρέσει. Συνεχίζω να το διαβάζω ελπίζοντας, ως το τέλος, πως κάτι θα βρω ενδιαφέρον, κάτι θα έχει  να μου πει. Και μια και άρχισα να σας εξομολογούμαι τα ελαττώματά μου πρέπει να σας ομολογήσω ακόμη  ένα πως  δεν κάνω επιλογή ως προς το είδος των βιβλίων που διαβάζω. Διαβάζω ό,τι πέσει μπροστά μου, με δύο λόγια είμαι βιβλιοβουλιμική.

Έτσι λοιπόν φέτος το καλοκαίρι διάβασα τα πιο ετερόκλητα βιβλία, το  Κλασσικό «Parade΄s End»του  Ford Madox Ford, που κατά πολλούς θεωρείται από τα αριστουργήματα της Αγγλικής Λογοτεχνίας του 20^ου  αιώνα. Πρόκειται για πολυσέλιδο και δύσκολο βιβλίο, ιδιαίτερα για κάποιον που δεν ξέρει καλά την ιστορία του αΑ' Παγκοσμίου Πολέμου, του πολέμου που άλλαξε τα γεωπολιτικά δεδομένα  του μέχρι τότε κόσμου και ανέτρεψε αξίες και εισήγαγε νέα ήθη. Μέσα από  μια  διεξοδική ανάλυση χαρακτήρων και καταστάσεων, με κορυφαία εκείνη της ψυχολογίας των ανθρώπων που πολεμούσαν μέσα από τα χαρακώματα έχοντας ταυτόχρονα την αίσθηση του καθήκοντος, αλλά και του μάταιου του αγώνα ενάντια στη ροή των γεγονότων, ο συγγραφέας συνθέτει μια άκρως ενδιαφέρουσα εικόνα  αυτού που έχουμε συνηθίσει να λέμε  English Gentleman και που εμείς οι περί τη Μεσόγειο δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε τη ψυχοσύνθεσή του. 

Στη συνέχεια διάβασα κάτι ελαφρό και χωρίς αξιώσεις , που όμως φιγουράρει στις λίστες των ευπώλητων στην Αμερική,  το «Revolution» της  Jennifer Donnelly. Παραμύθι για μικρά παιδιά. Για να συνέλθω διάβασα στη συνέχεια ένα πολύ ωραίο μυθιστόρημα που μου σύστησε η Αρετή Κολλάτου, η επιμελήτριά μου, το «The History of Love»  της Νicole Krauss,  ένα βιβλίο   τρυφερό και ευαίσθητο. Η ζωή και τα παιχνίδια της μέσα από τα μάτια μιας έφηβης και ενός πολύπαθου γέρου. Το «Rosemary Tree», της Elizabeth Goudge ήταν και αυτό ανάμεσα στα βιβλία που διάβασα.. Ξεπερασμένο, άλλης εποχής, αλλά με ωραίες περιγραφές τόπων και ανθρώπων και τέλος το Yakoubian Building του Alaa Al Aswany, αξιόλογο και ενδιαφέρον ως προς την απεικόνιση της ζωής στη  σύγχρονη Αίγυπτο, χωρίς όμως μεγάλες λογοτεχνικές αξιώσεις.

 Όλα τα παραπάνω βιβλία τα διάβασα σε ηλεκτρονική μορφή μέσα από το kindle μου., Ξέρω πως πολλοί έχουν αντιρρήσεις και προτιμούν να διαβάσουν ένα έντυπο βιβλίο, να έχουν την αίσθηση της αφής και της μυρωδιάς, αν και σήμερα πια δεν υπάρχει, του χαρτιού. Όμως εγώ, λάτρις της τεχνολογίας,  βρίσκω πως  το ηλεκτρονικό βιβλίο μας δίνει τη δυνατότητα να έχουμε άμεση πρόσβαση    όπου και αν είμαστε, οποιαδήποτε ώρα και ημέρα, σε άπειρα βιβλία,  χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να κουβαλάμε όπου πάμε τον όγκο και το βάρος του χαρτιού. Αφήνω που στην ηλεκτρονική μορφή  μπορείς να βρεις και να διαβάσεις όλη τη κλασσική γραμματεία και βιβλία που ίσως έχουν εξαντληθεί  και δεν κυκλοφορούν σε έντυπη μορφή.

Διάβασα όμως και έντυπα βιβλία, το υπέροχο «The discovery of Heaven» του Ολλανδού Harry Mullich. ΄Ενα ογκώδες  βιβλίο,  700  τόσες  πυκνογραμμένες σελίδες. Πρόκειται για ένα βιβλίο μεστό σε νοήματα, φιλοσοφικά, θεολογικά και μεταφυσικά. Ταυτόχρονα ο αναγνώστης γίνεται δέκτης πληροφοριών σχετικών με τη φυσική και την αστρονομία, αλλά και κάποιων πτυχών της σύγχρονης ιστορίας ενώ ο συγγραφέας, που παρά λίγο να πάρει το Νόμπελ λογοτεχνίας, κάνει μια σε βάθος ψυχολογική ανάλυση  χαρακτήρων. Με δύο λόγια ένα αξιόλογο βιβλίο που δεν μπορούσα να αφήσω από τα χέρια μου και λογαριάζω να ξαναδιαβάσω μόλις το τελειώσει η κόρη μου που το διαβάζει τώρα.

 Διάβασα και τον αντίποδά του. Την εξίσου ογκωδέστατη τριλογία 1Q84 του Μουρακάμι, που ομολογώ εκτός από την αρχή που πραγματικά ήταν ευρηματική, κατά τ΄άλλα  και τα τρία  βιβλία με άφησαν  αδιάφορη. Λυπάμαι που θα απογοητεύσω τους θαυμαστές του Ιάπωνα συγγραφέα, αλλά δεν   κατάλαβα τι ήθελε να πει ο ποιητής με τις χρυσαλλίδες του αέρα, τα ανθρωπάκια που έβγαιναν από το στόμα της νεκρής κατσίκας…και …και . ένα σωρό άλλα συμβολικά και μη παράδοξα. Ποιο ήταν το βαθύτερο νόημα του βιβλίου; Υπήρχε και εγώ δεν το κατάλαβα; Προς τι οι τόσες περιγραφές ενδυμασιών και φαγητών και ιδίως του τρόπου παρασκευής τους; Για να δημιουργήσει ατμόσφαιρα λένε κάποιοι.. Λυπάμαι σε μένα δεν πέτυχε η συνταγή.  

΄Αφησα επίτηδες τελευταίο το «Γράμματα στην κόρη μου» του Θοδωρή Καλλιφατίδη, εκδόσεις « Γαβριηλίδης». Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης είναι ΄Ελληνας συγγραφέας που ζει και αναδείχθηκε στη Σουηδία. Έχει γράψει πολλά και αξιόλογα βιβλία. Αναφέρω πρόχειρα αυτά που έχω αγαπήσει ιδιαίτερα, την «Τιμάνδρα», την «Ολγα της Αγάπης», τον « Αγιο Ηρακλή», τους «Φίλους και Εραστές» και το «Μητέρες και γιοί»..Φέτος το καλοκαίρι από τις εκδόσεις «Γαβριηλίδης», τον πιστό εκδότη του, κυκλοφόρησε το « Γράμματα στην κόρη μου». Αυτό το βιβλίο, για το οποίο υποψιάζομαι ότι είχε αφήσει μια νύξη στο «Φίλοι και Εραστές», θεωρώ πως είναι ίσως και το καλύτερο του. Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, αν και έχει όλα τα στοιχεία ενός μυθιστορήματος, πολύ δε περισσότερο  δεν είναι ιστορικό μυθιστόρημα, με την κλασσική, αν υπάρχει, έννοια του όρου. Μην περιμένετε να διαβάσετε περιγραφές της Ρώμης και της ζωής τότε, την εποχή του Αυγούστου, ούτε της ζωής στους Τόμους, μιας πόλης στη Μαύρη Θάλασσα, που  έστειλε τον ποιητή, χωρίς εξήγηση ο Αύγουστος, ίσως γιατί τον είχαν ενοχλήσει η ελευθεριότητα των ερωτικών ποιημάτων του. Το βιβλίο, όπως και τα προηγούμενα του συγγραφέα,  είναι  κατάθεση ψυχής, του ποιητή, του συγγραφέα; Στην ουσία πρόκειται γιι ένα  δοκίμιο, δοσμένο με τον λιτό και άμεσο τρόπο γραφής του Καλλιφατίδη. Πίσω από το προσωπείο του Οβίδιου διακρίνεται ξεκάθαρα ο ίδιος ο συγγραφέας. οι σκέψεις και οι προβληματισμοί του, η αγωνία και η δυσκολία προσαρμογής σε ένα ξένο τόπο που οι άνθρωποι δε μιλούν τη γλώσσα σου και δε γνωρίζεις κανένα. Οι έννοιες της «ελευθερίας»,  της «εξουσίας» και των ορίων της, της «πατρίδας» και της «εξορίας», του «έρωτα» και του «νόστου» και τέλος του «θανάτου» έρχονται και ξαναέρχονται στις σκέψεις που κάνει στα γράμματα στην κόρη του ο Οβίδιος/Καλλιφατίδης, από τον τόπο της εξορίας  του.

«Στη Σύγκλητο και στο Φόρουμ Ρομάνουμ φιλονικούσαμε από το πρωί ως το βράδυ και θεωρούσαμε ότι  ήμαστε ελεύθεροι. Αλλά μας έλειπε η θέα. Δε βλέπαμε την ελευθερία, απλώς ακούγαμε να μιλούν γι΄αυτήν. Να είσαι ελεύθερος σε σχέση με τους άλλους σημαίνει ότι κάποιοι καταδυναστεύονται. Μα ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος δεν είναι δυνάστης.

Εκεί στα βραχάκια πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα ήμουν αληθινά ελεύθερος. Ο Καίσαρας μου είχε στερήσει τη χώρα μου και τους  δικούς μου και δίχως να το θέλει με είχε αναγκάσει να αρχίσω ξανά από την αρχή.»

Τελειώνοντας τα βιβλίο είχα μια πικρόγλυκη αίσθηση, της ματαιότητας των ανθρωπίνων πραγμάτων και των μεταμορφώσεων που υφιστάμεθα στο πέρασμα της ζωής μας. Non sum ego qui fuerram. Λέει ο ποιητής, «Δεν είμαι αυτός που ήμουν». Αμφίσημη ρήση,  νοσταλγεί ο Οβίδιος αυτό που κάποτε ήταν και δεν είναι πια, ή είναι, έγινε κάτι καλύτερο από ήταν πριν; Εσείς, οι αναγνώστες του βιβλίου και, γιατί όχι όσοι θέλετε και μπορείτε του ίδιου του ποιητή, θα κρίνετε..

Aimez vous Catherine Deneuve? ή Αναζητώντας το χαμένο καιρό...

www.psichogios.gr

Σας ξάφνιασα; Τι είναι αυτό που με έπιασε να  γαλλοφέρνω;

Ας όψεται η Γαλλική τηλεόραση ...Μάλιστα.... Χθες βράδυ, μετά μια πολύ συναισθηματικά αφορτισμένη μέρα, για τους δικούς της λόγους,  κάθισα να δω τηλεόραση και ελείψει κάποιου ενδιαφέροντος προγράμματος στα ελληνικά κανάλια, πατώντας το τηλεχειριστήριο, κουλαντρηστήρι στην οικογενειακή διάλεκτο,  έπεσα πάνω στη  TV 5 που έδειχνε την ταινία " Οι ομπρέλλες του Χερβούργου" με πρωταγωνίστρια  μια  νεαρώτατη Kατρίν Ντενέβ. ΄Εμεινα  καθηλωμένη να ξαναβλέπω μια ταινία που είχαμε δει πριν απο... κάποιες δεκαετίες. Η ταινία είχε γυριστεί το 1964...έχει λοιπόν αρκετές ρυτίδες όπως όλοι μας, όσοι μείναμε, από αυτούς  που την είχαμε δει όταν πρωτοπαίχτηκε. .
΄Εμεινα λοιπόν να κοιτάζω και να συγκινούμαι, όχι με την υπόθεση που ήταν μελό ή με το παίξιμο των ηθοποιών, αλλά  με τα τραγούδια, με πρώτο και καλύτερο το γλυκό τρυφερό, "Mon amour ne me quitte pas".  Σίγουρα κάπου θα το έχετε ακούσει.
Αν όχι το έχω για σας. Τραγουδά η Νάνα Μούσχουρη.
Χάρη στην ταινία έγινε το θαύμα. Γύρισε ο χρόνος πίσω, εικόνες μιας εποχής που μοιάζει τόσο μακρινή..τόσο ωραία ... Μια Κατρίν, ωραία, νέα, πολύ νέα, ντυμένη με μοντελάκια Σανέλ, παπούτσια μπαλαρίνες, αδιάβροχα Μπέρμπερυς, και η μαμά της κοψή με ταγιεράκια και μαργαριτάρια, καλοχτενισμένη, ατσαλάκωτη, να περιφέρονται τραγουδώντας σε χώρους κομψούς ταιριασμένους με την εμφάνισή τους  ενώ στο βάθος πάντα παρούσα η ατμόσφαιρα του λιμανιού, η υγρασία, η βροχή τα βρεγμένα λιθόστρωτα των δρόμων, οι κομψές ομπρέλλες. ..
Νοστάλγησα την εποχή της νιότης μου, νοστάλγησα την εποχή που δεν είχαν αρχίσει να γενιούνται τα προβλήματα που ζούμε σήμερα, την εποχή που πιστεύαμε πως όλα ήταν δυνατά και πως η αγάπη μας προφυλάσσει από κάθε κακό..
Αγαπάτε τη νέα Κατρίν Ντενέβ; Τις Ομπρέλλες του Χερβούργου, την εποχή που δε γνωρίσατε και που γνωρίζετε μόνο μέσα από ταινίες, εικόνες βιβλία...Ναι.. Εγώ τα αγαπώ όλα αυτά, χαίρομαι που τα γνώρισα, τα έζησα, τα ζήσαμε...

Έχετε επισκεφτει τη Λήμνο;

Την περασμένη βδομάδα βρέθηκα για πρώτη φορά στη Λήμνο, τον τόπο καταγωγής της γιαγιάς Χρυσάνθης του Κίμωνα. Μαγεύτηκα με την πρώτη ματιά. Νησί Αιγαιοπελαγίτικο, γυμνό, δαρμένο από ανέμους, "Ανεμόεσσα" την έλεγαν στην αρχαιότητα..
Χάρη στην ακαταπόνητη  εξαδέλφη Δέσποινα,  που περνάει τα καλοκαίρια της στη Λήμνο των προγόνων της, γνώρισα όσο περισσότερο από τη νησί γινόταν, λόγω του περιορισμένου χρόνου που είχα στη διάθεσή μου.
Θαύμασα και κολύμπησα στις υπέροχες παραλίες με τα καταγάλανα κατακάθρα νερά και τις αμμουδιές που βρίσκεις ακόμη κοχύλια και αχιβάδες. Με εντυπωσίασαν τα ηφαιστιογενή πετρώματά των βράχων με κορυφαίο το επιβλητικό Κάστρο πάνω στο οποίο ζουν ελάφια! Μάλιστα ελάφια.
Είδα τον ήλιο να βουτάει στο Αιγαίο φωτίζοντας με πορφυρό φως την πυραμίδα του Αγίου Όρους που όλη μέρα κρυβόταν στο βάθος του ορίζοντα..
Είδα τη Μαρούλα της Λήμνου, να φυλάει ακοίμητη το νησί της με υψωμένο το σπαθί και ξαναδιάβασα του υπέροχο βιβλίο " Η ΜΑΡΟΥΛΑ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ' της κ.Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου.
Εμαθα την τραγική ιστορία του "νοσοκομείου" περίθαλψης των τραυματιών στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο οι πιο πολλοί από τους οποίους, ανάμεσά τους και δύο Καναδέζες νοσοκόμες, πέθαναν όχι από τα τραύματα, αλλά από την έλλειψη υγιεινής. Η δυσεντερία θέριζε ανθρώπινες ζωές τότε...
Επισκέφτηκα γραφικά χωριά τον " Κοντιά" και το "Κορνό", είδα "μάντρες" και "μύλους".
Δεν μπόρεσα,  αυτή τη φορά,

να επισκεφτώ την Πολιόχνη, την πρώτη οργανωμένη ευρωπαϊκή πόλη 3000 χρόνια προ Χριστού, ούτε το Καβείριο, είδα όμως τα εντυπωσιακά ευρήματα στο αρχαιολογικό μουσείο, στεγασμένο σε ένα υπέροχο νεοκλασσικό σπίτι, από τα πολλά που υπάρχουν και  κατοικούνται ακόμη στο "Ρωμέικο Γυαλό".Λείψανα μιας άλλης εποχής που τα παιδιά της Λήμνου, όπως ο πατέρας της γιαγιάς Χρυσάνθης, άφηναν τον τόπο τους για να προκόψουν στην ξενητιά, Αίγυπτο, Τεργέστη, χωρίς όμως να ξεχνούν την πατρίδα τους και να τη συντρέχουν με δωρεές ..Ας είναι ευλογημένοι.
Είχα την μεγάλη τύχη να παρακολουθήσω και τη θεία λειτουργία στη Μητρόπολη την ημέρα που είχε έρθει η Ρωσσική αντιπροσωπεία, που έρχεται κάθε χρόνο την ίδια μέρα για να τιμήσει τους  για νεκρούς Ρώσους  του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου. Υπέροχες φωνές, αγγελικές..
Και φυσικά.έφαγα...εκτός από "φλομάρι" και μελίχλωρο και ανάλατο "Καλαθάκι", που δυστυχώς δε βρίσκουμε εδώ στην Αθήνα,...και  "Βενιζελικά" τα περίφημα γλυκά σε ανάμνηση της απελευθέρωσης του νησιού και ήπια το υπέροχο άσπρο κρασί " Λαγοπάτι" . Χαλάλι η πίεση που ανέβηκε...
Πιο πολύ όμως απ΄όλα με κέρδισε η απλότητα και η αγάπη των ανθρώπων,όπως του κ. Παντελή Μπακάλη, του βιβλιοπωλείου "Νέα Σελίδα"  και του κ. Ηλία Κότσαλη, του ραδιοφωνικού σταθμού ΄"Αλφα", που χωρίς ενδοιασμό και χωρίς προειδοποίηση αγκάλιασαν το βιβλίο μου με αγάπη παρουσιάζοντάς το στο κοινό. Με συγκίνησε και  η αγάπη της κυρίας Μαλάμως, ελπίζω να λέω σωστά το όνομά της, που ακούγωντας τη συνέντευξή μου στο ραδιόφωνο, έσπευσε να μου τηλεφωνήσει να μου πει πως αυτή και ο άντρας της έχουν διαβάσει όλα μου τα βιβλία! Και πως τα αγαπούν.
Έφυγα τη Δευτέρα το βράδυ με τη νοσταλγία ήδη εγκατεστημένη στην καρδιά μου και την υπόσχεση να επιστρέψω του χρόνου. Είναι γνωστό  άλλως τε, όπως λένε, πως όποιος επισκεφτεί τη Λήμνο, κλαίει φτάνοντας και κλάιει φεύγοντας. Γιατί άραγε;

Τρείς φίλες συζητούν για βιβλία και όχι μόνο

Δεν ξέρω τι φταίει, αλλά είμαι πολύ αμελής τελευταία. Κανονικά θα έπρεπε αυτή την ανάρτηση να την είχα κάνει τέσσερις μέρες πιο πριν. ..Αλλά... Τέλος πάντων, κάλιο αργά παρά ποτέ...Λοιπόν το περασμένο Σάββατο 1 Ιουνίου, η Νοέλ Μπάξερ και εγώ ( θα το έχετε προσέξει φαντάζομαι πως πάμε πακέτο παντού) βρεθήκαμε στο στούντιο του Ilioupolis on line, καλεσμένες της άλλης φίλης και εκλεκτής ομότεχνης, της  Πέρσας Κουμούτση, να μιλήσουμε για βιβλία. Πιστεύω πως όλοι θα έχετε διαβάσει κάποιο από τα βιβλία της Πέρσας, αν όχι όλα, και θα έχετε εκτιμήσει την ευαισθησία της γραφής της και την ομορφιά της περιγραφής της αγαπημένης της Αιγύπτου. Εγώ προσωπικά έχω μια αδυναμία σε ότι αναφέρεται στην Αλεξάνδρεια, αμαρτία ομολογημένη, και έτσι όταν διαβάζω ένα βιβλίο της Πέρσας νιώθω σαν πάπια στο νερό. Φρικτή παρομοίωση το ξέρω,πάντως έτσι νιώθω, εξ άλλου έχω και στις πάπιες αδυναμία...
Αυτά που είπαμε λοιπόν σκέφτηκα να τα μεταφέρω εδώ και αν θέλετε μπορείτε να τα ακούσετε κάνοντας κλικ στο σύνδεσμο¨http://www.ilioupolisonline.gr/modules.php?
Ελπίζω να τα κατάφερα, αν όχι  δοκιμάστε  www.ilioupolisonline.gr στην ημερομηνία 4.6.2013.
Καλή ακρόαση.

Παρουσίασης 27.5. συνέχεια.

Από τα παρασκήνια της παρουσίασης

Παρουσίαση του βιβλίου μου ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΖΩΗΣ στις 27. Μαίου

Θα έπρεπε να έιχα κάνει αυτή την ανάρτηση μέρες πριν. Αλλά διάφορες δουλειές και τρεξίματα, για πεζά πράγματα φευ, δε μου άφηναν χρόνο να ασχοληθώ με το blog ή το f.b. Η αλήθεια επίσης είναι πως ένιωθα λιγάκι καλυμένη από τις ωραίες φωτογραφίες που ανάρτησε στην ομάδα μας Βιβλία Παρουσίασεις η αγαπητή φίλη Γιούλη Τσάκαλου. Σήμερα όμως, ησύχασα κάπως και ήρθε η ώρα να σας μιλήσω και εγώ. Ό,τι  και να πω όμως θα είναι λίγο για να σας εκφράσω τη χαρά και τη συγκίνησή μου τη βραδιά εκείνη. ΄Ηρθατε τόσοι φίλοι, γεμίσατε τις αίθουσες και με περιβάλατε με την αγάπη σας, το πιο πολύτιμο δώρο που υπάρχει.
Για άλλη μια φορά θέλω να ευχαριστήσω τον εκδότη μου και τους συνεργάτες του για την εμπιστοσύνη τους σε μένα και τα γραπτά μου, την πολύτιμη φίλη και επιμελήτριά μου την Αρετή Κολλάτου.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τους συντελεστές της βραδιάς, το φίλο Πάνο Δημαρά, τον Πρόεδρο του συλλόγου "Φίλοι της Μουσικής" που μας φιλοξένησε στον πολυχώρο της Μουσικής Βιβιλιοθήκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και όλους τους συνεργάτες του συλλόγου που χάρη στη βοήθεια τους συντέλεσαν στην  επιτυχία της βραδιάς.
Ευχαριστώ τους ομιλητές, το Νίκο Εμπέογλου, τη Νοέλ Μπάξερ και τη Βεατρίκη Μπενφοράδο- Καράσσο (τους αναφέρω με τη σειρά που μίλησαν) για το μοναδικό τρόπο που ο καθένας τους παρουσίασε το βιβλίο μου.

 

 Σιγά, σιγά μαζευόμαστε..

 Η Βεατρίκη και εγώ συζητάμε λίγο πριν αρχίσει η εκδήλωση.

 Ο Πάνος Δημαράς.. αγορεύει.

 Η Βεατρίκη και εγώ ακούμε...

 Η Νοέλ και η Γωγώ ακούνε και αυτές

 Η Νοέλ έχει "μπει " για τα καλά στο παιχνίδι

 Η Γωγω ετοιμάζεται να φορέσει το κοστούμι "Ραχήλ"... αυτοσυγκεντρώνεται... και αμέσως μετά επί τω έργω με τον Αυγουστίνο.

 Ταμούζ και Γιώργος προετοιμάζονται και αυτοί.

Το ακροατήριο

Ο

 όλοι προσέχουμε τη  Βεατρίκη

 Σειρά μου τώρα...

 

 Με τον κ. Ιάκωβο Φριζή

Ενα ξεχωριστό ευχαριστώ στους ηθοποιούς Γωγώ Μπρέμπου και Αυγουστίνο Ρεμούνδο που ζωντάνεψαν τόσο παραστατικά τη Ραχήλ και το Γιάννη, αλλά και την  Ταμούζ Νισσίμ που  με τη μοναδική φωνή και ερμηνεία της, συνοδευόμενη από την υπέροχη κιθάρα του Γιώργου Νάζου συγκίνησαν το ακροατήριο.
Όλους τους ευχαριστώ όλοι φώτισαν και από μια πτυχή του βιβλίου για χάρη σας, των φίλων μου.. Είμαι τυχερή που έχω εσάς φίλους. Να είσαστε καλά.
Προς το παρόν θα αναρτήσω μόνο φωτογραφίες, κάποια στιγμή, αν τα καταφέρω θα έχουμε και την ηχογράφηση της εκδήλωσης. Ως τότε την αγάπη μου.

Συνέντευξη στο Φάνη Ουζουνίδη στο Fresh News

Η ΕΛΕΝΗ Κ. ΤΣΑΜΑΔΟΥ σπούδασε νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, καθώς και International Legal Studies στο American University, Washington College of Law. Σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος από το 1966 μέχρι το 2000, οπότε αποχώρησε με τον ανώτατο βαθμό ιεραρχίας. Ασχολήθηκε κυρίως με θέματα Διεθνών Συναλλαγών και Ιδιωτικοποιήσεων.

Τα έτη 2000-2004 εργάστηκε ως ειδική σύμβουλος σε νομικά θέματα των Υπουργών Ανάπτυξης, και Οικονομίας και Οικονομικών. Είναι παντρεμένη και έχει δύο κόρες. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της ΟΙ ΘΕΟΙ ΠΕΘΑΝΑΝ ΣΤΗ ΡΩΜΗ, το οποίο έχει μεταφραστεί στα γερμανικά με τον τίτλο EIN KONIGREICH FUR EIN GRAB, Η ΕΤΑΙΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ, ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ και Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ.

Μια αποκλειστική συνέντερυξη που παραχώτησε η συγγραφέας στον Φάνη Ουζουνίδη, μέσα από την οποία θα ανακάμψουν σκέψεις και εικόνες για τους ανθρώπους που μας λείπουν καθώς και ερωτήματα για την ερμηνεία της κρίσης.

1)κ. Τσαμαδού καταρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που δεχτήκατε να μιλήσετε στο fresh-news.gr

Εγώ σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε.

2)Με πολύ ενδιαφέρον, βλέπω ότι στο βιογραφικό σας έχετε κερδίσει θέσεις ιεραρχικές στον εργασιακό σας χώρο, είναι δύσκολο αυτό να το πετύχει μια γυναίκα;

Ναι, ομολογώ πως την εποχή μου δεν ήταν τόσο εύκολο, έπρεπε να ξεπεραστεί πρώτα η παγιωμένη επί αιώνες δυσπιστία προς το γυναικείο φύλο και μετά να κριθούν οι ικανότητες της γυναίκας.

3)Είχατε ,σίγουρα, έντονη  επαγγελματική ζωή, πως προέκυψε η συγγραφή βιβλίων;

Το γράψιμο ήταν η πρώτη αγάπη μου, πολύ πριν ασχοληθώ με τους νόμους..

4)Νιώθατε ότι θα πετύχετε και στο συγγραφικό χώρο ή σε αυτό τον τομέα λειτουργεί διαφορετικά το σύστημα του ανταγωνισμού;

Το εάν θα επιτύχω ή όχι θα κριθεί από τους αναγνώστες. Αν και θεωρώ ότι ο ανταγωνισμός γενικά έχει και θετικές πλευρές, εντούτοις στο συγγραφικό  δεν  τίθεται θέμα ανταγωνισμού, αλλά μάλλον αναγνωστικών προτιμήσεων και αυτό γιατί θεωρώ πως ο ανταγωνισμός   πως ως έννοια είναι ασύμβατη με τη λογοτεχνία και την τέχνη. Ο συγγραφέας, όπως και ο καλλιτέχνης, γράφει κυρίως για να ικανοποιήσει μια εσωτερική ανάγκη του και όχι για να ανταγωνιστεί κάποιον ομότεχνο, 

5)Πιο πάνω χρησιμοποίησα την λέξη ανταγωνισμός, τι είναι για εσάς ανταγωνισμός, και από πού δεχτήκατε «πυρά», κυρίως από το γυναικείο φύλο ή από το αντρικό πληθυσμό;

Όπως σας είπα δε θεωρώ ότι η λέξη «ανταγωνισμός» ταιριάζει στο χώρο της λογοτεχνίας. ΄Οσον αφορά τα « πυρά» αν με τη λέξη αυτή  εννοείτε κριτική θα έλεγα πως η κριτική δεν έχει φύλο. Κάθε συγγραφέας είναι εκτεθειμένος στην κριτική των αναγνωστών και των βιβλιοκριτικών ανεξαρτήτως φύλου.  Και για να θυμηθώ τα λατινικά μου de gustibus und de coloribus non disputandum.

6)Σήμερα, η γυναίκα έχει πλέον ανεξαρτητοποιηθεί επαγγελματικά ή ακόμη υπάρχει το παλαιό ταμπού;

Αν εξαιρέσουμε της χώρες που η γυναίκα θεωρείται ακόμη κατώτερο όν, θα έλεγα πως σήμερα η γυναίκα έχει ανεξαρτητοποιηθεί επαγγελματικά.

7)Το τελευταίο σας βιβλίο έχει τίτλο «Υστερόγραφο Ζωής», μελαγχολικό θα έλεγα. Τον τίτλο τον εμπνευστήκατε μετά το πέρας της ολοκλήρωσης του βιβλίου;

Τον εμπνεύστηκα αφού είχα ολοκληρώσει τη γραφή.. Μέχρι τότε είχε διάφορους προσωρινούς τίτλους.

8)Διαβάζοντας ,κανείς την ιστορία του μυθιστορήματος, παρακολουθεί και διάφορα ιστορικά γεγονότα. Αυτό έγινε με φόντο την ιστορία του σήμερα, είχε αυτό αντίκτυπο στην έμπνευση σας;

Στο παρόν υπάρχει πάντα το παρελθόν και ως ένα σημείο και το μέλλον .

9) Η κρίση ,ήταν προγραμματισμένη να εμφανιστεί στη χώρα μας ή έγινε «δήθεν» με λάθους χειρισμούς των πολιτικών κυβερνήσεων;

Είμαι οπαδός της θεωρίας του ορθού λόγου και η κρίση, η όποια κρίση, θεωρώ πως είναι το αποτέλεσμα επιλογών και χειρισμών, όχι μόνον των εκάστοτε κυβερνώντων αλλά και ημών των ιδίων σε κάποιο βαθμό.

10) Μέσα από την οικονομική κρίση παρακολουθούμε την εξαθλίωση του Έλληνα πολίτη, θεωρείται την πολιτική που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση είναι σωστή ή όχι;

Δε θα μπορούσα αβίαστα να σας απαντήσω με ένα ναι ή ένα όχι. Θα ήταν πολύ επιπόλαιο εκ μέρους μου. Ποιος μπορεί με βεβαιότητα να προβλέψει ποιες θα ήταν οι συνέπειες αν είχαμε ακολουθήσει άλλη πολιτική από αυτή που ακολουθούμε σήμερα;

11)Σε διάφορες δημοσκοπήσεις  υπάρχει το ερώτημα ‘Δραχμή ή ευρώ’ εσείς τι θα απαντούσατε στην συγκεκριμένη ερώτηση;

Με βάση τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας, αλλά χωρίς να είμαι ειδική στα οικονομικά, έχω τη γνώμη ότι η επιστροφή στη δραχμή θα είχε καταστροφικές συνέπειες. Χειρότερες από αυτές που βιώνουμε σήμερα. Η κοινή λογική λέει πως το νερό δε γυρίζει πίσω στο ποτάμι.

12) Ο λαός πρέπει να αντίδραση σε αυτό το χαώδης τοπίο που συνεχίζει την καταστροφική του δράση;

Με ποιο τρόπο;


13)Το υπουργείο οικονομικών θεωρείται από τον Έλληνα πολίτη ‘μαύρο πρόβατο’ ,συμμερίζεστε αυτή την άποψη;

Ποτέ και σε καμία χώρα του κόσμου, εξ όσων γνωρίζω, δεν ήταν αγαπητό ένα υπουργείο οικονομικών. Ο ρόλος του είναι πάντα δυσάρεστος.

15) Υστερόγραφο ζωής, αν το αναλύσει ο αναγνώστης , θα θεωρήσει ότι είναι τα λόγια συγνώμης λίγο πριν φύγει για το μακρινό ταξίδι ;


Είναι και αυτό μια άποψη, αλλά όχι η μόνη. Προτιμώ να αφήσω τους αναγνώστες να βρουν την απάντηση διαβάζοντας το βιβλίο.

16)Μάνα και γιος, αιώνια αγάπη αλλά και ορισμένες φορές προδοσία, γιατί συμβαίνει αυτό; Φταίει η συνθήκη ζωής, και ποιος έχει μεγαλύτερη ευθύνη για να διατηρηθεί αυτή η αγάπη ζωντανή;

Η αγάπη δεν είναι θέμα ευθύνης, είναι στάση ζωής. Γεννιέται, μεγαλώνει, τρέφεται, πεθαίνει με τόσους και τόσους τρόπους, χωρίς κανόνες, χωρίς όρια. Είναι κοινός τόπος ότι πολλές φορές συμβαίνει  να αγαπούμε αυτούς που δε μας αγαπούν ή μας έχουν προδώσει.

17) Αιώνια αγάπη υπάρχει με τις εκδόσεις ψυχογιός;

Φυσικά.

18) Έχετε δεχτεί κ Τσαμαδού , Υστερόγραφο ζωής;

Καθένας από μας έχει δεχθεί, ένα ή και περισσότερα.

19) Η κριτική είναι μέρος της ζωής σας, πληγώνεστε με την αρνητική κριτική και πως αντιδράτε;

Κάθε βιβλίο από τη στιγμή που εκδίδεται παραδίνεται στην κριτική. Σαν άνθρωπος ναι, ομολογώ, με πληγώνει η αρνητική κριτική, όπως θα πλήγωνε κάθε μάνα η αρνητική κριτική για το παιδί της. Από την άλλη σκέφτομαι πως έστω και έτσι το βιβλίο μου, διαβάστηκε και μίλησε και σε άλλους, εκτός από μένα. Και αυτό το θεωρώ ως κάτι πολύ θετικό.  Δεν αντιδρώ όμως επιδιώκοντας να ανασκευάσω τη γνώμη του άλλου, προσπαθώ μόνο να καταλάβω τους λόγους που τον οδήγησαν να κάνει αρνητική κριτική και, όσο γίνεται, αντικειμενικά να κρίνω με τη σειρά μου αν έχει ή όχι δίκιο..

20)Οι αναγνώστες ,είναι απαιτητικοί, έχετε επικοινωνία μαζί τους , συμφωνείται με τα πιστεύω τους για οποιοδήποτε λογοτεχνικό σας εγχείρημα;

΄Εχω τακτική επικοινωνία με τους αναγνώστες  μέσα από το blog και το facebook. Δεν είναι δυνατόν να συμφωνώ με όλους, δε βρίσκετε;

21)κ. Τσαμαδού, σας ευχαριστώ πολύ για την υπέροχη συνέντευξη, εύχομαι το νέο σας βιβλίο να είναι καλοτάξιδο.

Εγώ σας ευχαριστώ και πάλι για τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις.


Το βιβλίο "Υστερόγραφο ζωής" κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις Εκδόσεις Ψυχογιός.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΖΩΗΣ "

Το "Υστερόγραφο Ζωής" είναι ένα  μυθιστόρημα με αφορμή ένα πραγματικό γεγονός.  Δίνει ζωντανές περιγραφές της προπολεμικής και μεταπολεμικής Θεσσαλονίκης και της Πάτρας.  Μιλάει για την Αμερική των «παιδιών των λουλουδιών», το Μαύρο Σεπτέμβρη του Μονάχου, την Αθήνα του Πολυτεχνείου και για την Ευρώπη την εποχή που εκολάπτεται "το αυγό του φιδιού".  Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, η Ραχήλ, μία Ελληνίδα Εβραία, παίρνει κρίσιμες  αποφάσεις που καθόρισαν την πορεία της, αλλά και τη ζωή του παιδιού που έχασε. Ο γυιός της Γιάννης, ή Γιοχανάν, θα κρίνει τις αποφάσεις της, ενώ προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τις δικές του μνήμες και ενοχές.

Στη ροή του μυθιστορήματος ενσωματώνονται πρόσωπα και ιστορίες που αποτελούν συνέχεια του βιβλίου της  "Ο Χορός των Μυστικών"  και λύνουν το μυστήριο του "Ο Επισκέπτης του Ονείρου" .

Η παρουσία σας στην εκδήλωση θα μας τιμήσει και θα μας δώσει χαρά.

Πληροφορίες

Για τη συγγραφέα:  tsamadou.psichogios.gr/

Για το βιβλίο:  www.psichogios.gr/site/Books/show?cid=1002036

Μουσική:   www.youtube.com/watch?v=2kr9LtEjDoE