Έχετε επισκεφτει τη Λήμνο;

Την περασμένη βδομάδα βρέθηκα για πρώτη φορά στη Λήμνο, τον τόπο καταγωγής της γιαγιάς Χρυσάνθης του Κίμωνα. Μαγεύτηκα με την πρώτη ματιά. Νησί Αιγαιοπελαγίτικο, γυμνό, δαρμένο από ανέμους, "Ανεμόεσσα" την έλεγαν στην αρχαιότητα..
Χάρη στην ακαταπόνητη  εξαδέλφη Δέσποινα,  που περνάει τα καλοκαίρια της στη Λήμνο των προγόνων της, γνώρισα όσο περισσότερο από τη νησί γινόταν, λόγω του περιορισμένου χρόνου που είχα στη διάθεσή μου.
Θαύμασα και κολύμπησα στις υπέροχες παραλίες με τα καταγάλανα κατακάθρα νερά και τις αμμουδιές που βρίσκεις ακόμη κοχύλια και αχιβάδες. Με εντυπωσίασαν τα ηφαιστιογενή πετρώματά των βράχων με κορυφαίο το επιβλητικό Κάστρο πάνω στο οποίο ζουν ελάφια! Μάλιστα ελάφια.
Είδα τον ήλιο να βουτάει στο Αιγαίο φωτίζοντας με πορφυρό φως την πυραμίδα του Αγίου Όρους που όλη μέρα κρυβόταν στο βάθος του ορίζοντα..
Είδα τη Μαρούλα της Λήμνου, να φυλάει ακοίμητη το νησί της με υψωμένο το σπαθί και ξαναδιάβασα του υπέροχο βιβλίο " Η ΜΑΡΟΥΛΑ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ' της κ.Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου.
Εμαθα την τραγική ιστορία του "νοσοκομείου" περίθαλψης των τραυματιών στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο οι πιο πολλοί από τους οποίους, ανάμεσά τους και δύο Καναδέζες νοσοκόμες, πέθαναν όχι από τα τραύματα, αλλά από την έλλειψη υγιεινής. Η δυσεντερία θέριζε ανθρώπινες ζωές τότε...
Επισκέφτηκα γραφικά χωριά τον " Κοντιά" και το "Κορνό", είδα "μάντρες" και "μύλους".
Δεν μπόρεσα,  αυτή τη φορά,

να επισκεφτώ την Πολιόχνη, την πρώτη οργανωμένη ευρωπαϊκή πόλη 3000 χρόνια προ Χριστού, ούτε το Καβείριο, είδα όμως τα εντυπωσιακά ευρήματα στο αρχαιολογικό μουσείο, στεγασμένο σε ένα υπέροχο νεοκλασσικό σπίτι, από τα πολλά που υπάρχουν και  κατοικούνται ακόμη στο "Ρωμέικο Γυαλό".Λείψανα μιας άλλης εποχής που τα παιδιά της Λήμνου, όπως ο πατέρας της γιαγιάς Χρυσάνθης, άφηναν τον τόπο τους για να προκόψουν στην ξενητιά, Αίγυπτο, Τεργέστη, χωρίς όμως να ξεχνούν την πατρίδα τους και να τη συντρέχουν με δωρεές ..Ας είναι ευλογημένοι.
Είχα την μεγάλη τύχη να παρακολουθήσω και τη θεία λειτουργία στη Μητρόπολη την ημέρα που είχε έρθει η Ρωσσική αντιπροσωπεία, που έρχεται κάθε χρόνο την ίδια μέρα για να τιμήσει τους  για νεκρούς Ρώσους  του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου. Υπέροχες φωνές, αγγελικές..
Και φυσικά.έφαγα...εκτός από "φλομάρι" και μελίχλωρο και ανάλατο "Καλαθάκι", που δυστυχώς δε βρίσκουμε εδώ στην Αθήνα,...και  "Βενιζελικά" τα περίφημα γλυκά σε ανάμνηση της απελευθέρωσης του νησιού και ήπια το υπέροχο άσπρο κρασί " Λαγοπάτι" . Χαλάλι η πίεση που ανέβηκε...
Πιο πολύ όμως απ΄όλα με κέρδισε η απλότητα και η αγάπη των ανθρώπων,όπως του κ. Παντελή Μπακάλη, του βιβλιοπωλείου "Νέα Σελίδα"  και του κ. Ηλία Κότσαλη, του ραδιοφωνικού σταθμού ΄"Αλφα", που χωρίς ενδοιασμό και χωρίς προειδοποίηση αγκάλιασαν το βιβλίο μου με αγάπη παρουσιάζοντάς το στο κοινό. Με συγκίνησε και  η αγάπη της κυρίας Μαλάμως, ελπίζω να λέω σωστά το όνομά της, που ακούγωντας τη συνέντευξή μου στο ραδιόφωνο, έσπευσε να μου τηλεφωνήσει να μου πει πως αυτή και ο άντρας της έχουν διαβάσει όλα μου τα βιβλία! Και πως τα αγαπούν.
Έφυγα τη Δευτέρα το βράδυ με τη νοσταλγία ήδη εγκατεστημένη στην καρδιά μου και την υπόσχεση να επιστρέψω του χρόνου. Είναι γνωστό  άλλως τε, όπως λένε, πως όποιος επισκεφτεί τη Λήμνο, κλαίει φτάνοντας και κλάιει φεύγοντας. Γιατί άραγε;