Παρασκευή βράδυ...

Θα αρχίσω με μία κοινοτυπία, όλα στη ζωή μας κρέμονται σε μια κλωστή..
Την Παρασκευή που μας πέρασε, παραμονή της γιορτής της Παναγίας, πηγαίναμε με τον Κίμωνα στο Μάραθο. Είναι η εποχή που μαζεύουμε τις ελιές και βγαίνει το καινούργιο λάδι. Κάθε χρόνο τη χαιρόμαστε αυτή τη διαδικασία σα μικρά παιδιά και την περιμένουμε να έρθει με ανυπομονησία. Γιαυτό και δεν υπήρξαμε φρόνιμοι και δεν ακούσαμε τις μικρές φωνές που άλλα μας έλεγαν...
Κανονικά θα φεύγαμε το πρωί της Παρασκευής, διάφορες όμως δουλειές δε μας άφησαν να φύγουμε πριν τις 6.30 το απόγευμα. ΄Ημουνα αρκετά κουρασμένη και δεν είχα μεγάλη διάθεση να ταξιδέψω, αφού μάλιστα ο λιοτριβιάρης που είχαμε τηλεφωνηθεί μας είπε ότι δε θα έβγαζε το λάδι πριν το μεσημέρι της επομένης. Ο Κίμων όμως είχε τη γνώμη ότι θα ήταν καλύτερα να κοιμηθούμε στο χωριό και το πρωί με την ησυχία μας να πάμε στο λιοτριβειό.
Πλησιάζοντας την Κορινθο αναρρωτήθηκα ξανά μήπως θα ήταν προτιμότερο να γυρίσουμε, δεν επέμενα όμως και συνεχίσαμε. Οδηγούσε ο Κίμων την Εθνική οδό Αθηνών Τριπόλεως μέσα από συνεχή εμπόδια. Δεν ξέρω αν το έχετε υπόψει σας ,αλλά αυτός ο δρόμος είναι κάτι σαν της ΄Αρτας το γιοφύρι, φτιάχνεται και ξαναφτιάχνεται εδώ και δύο χρόνια ίσως και περισσότερο, πότε το ένα τμήμα πότε το άλλο. Κολωνάκια σε ανακατευθύνουν, πινακίδες σε οδηγούν και πάει λέγοντας. ΄Εχει ανοίξει και η δεύτερη σήραγγα του Αρτεμισίου, αλλά λειτουργεί μόνο μία, γιατί λέει πρέπει να ξαναφτιάξουν, να ανακαινίσουν δεν ξέρω τι ακριβώς και την παλιά. Τέλος πάντων αφού είχε τελειώνε αυτός ο μετ΄εμποδίων δρόμος και έλεγα στον Κίμωνα ότι στην επιστροφή θα έπρεπε ίσως να γυρίσουμε μέσω Πατρών, μια και σε χρόνο θα κάναμε το ίδιο, και ενώ διασχίζαμε το τελευταίο τμήμα του δρόμου την ευθεία που λέγεται "Νέα Εθνική Οδός Αθηνών Τριπόλεως", βλέπουμε το προπορευόμενο αυτοκίνητο να στρίβει απότομα δεξιά χωρίς να βγάλει φλάς και ο Κίμων αναφωνεί " Τι γίνεται εδώ!" πριν προλάβουμε να καταλάβουμε τι είχε γίνει, ένας τρομακτικός θόρυβος, ένα τρομερό τράνταγμα, δύο αερόσακοι άνοιξαν μπροστά μας και το αυτοκίνητο σταμάτησε τελικά πάνω σε μια μπάρα του δρόμου. Τι είχε συμβεί; Στο σημείο που τελειώνει η ευθεία η ούτως αποκαλούμενη " Νέα Εθνική Οδός" ενώνεται απότομα με δύο επαρχιακούς δρόμους ο ένας που βρίσκεται αριστερά οδηγεί στο βουνό και ο άλλος δεξιά στην Τρίπολη. Στο σημείο δε ακριβώς που τελειώνει ο δρόμος και ενώνεται με τους δύο επαρχιακούς δρόμους, κάποτε κάποιος εργολάβος τοποθέτησε τσιμεντένια τρίγωνη νησίδα για να βάλει κάποια πινακίδα. Σήμερα η πινακίδα δεν υπάρχει, προφανώς κάποιος άλλος ατυχής έπεσε πάνω της, υπάρχει όμως η νησίδα, χωρίς καμμία σήμανση, ούτε ανακλαστήρες ,ούτε φωτισμό, ούτε καν βαψιμο με λίγο ασβέστη που να την κάνει εμφανή. Ποιό σκοπό εξυπηρετεί είναι άγνωστο; Μάλλον χρησιμεύει ως παγίδα των ατυχών που ταξιδεύουν βράδυ. Αν προσθέσετε και τον κακό φωτισμό θα καταλάβετε γιατί έχουν γίνει ένα σωρό ατυχήματα στο σημείο αυτό όπως μάθαμε εκ των υστέρων. Εγώ πάντως εκείνο που έχω να πω είναι ότι είναι ένα ακόμη δείγμα της προχειρότητας, της επιπολαιότητας και της αδιαφορίας προς τις ανθρώπινες ζωές, να αφήνονται τέτοιες παγίδες σε δρόμους που θέλουν να λέγονται "Εθνική Οδός".
Αποτέλεσμα, δύο κατεστραμένα αυτοκίνητα, μια μπάρα του δρόμου, ο Κίμων με σπασμένο σπόνδυλο και υποχρεωτική ακινησία για έξη τουλάχιστον εβδομάδες και αν δεν χρειαστεί εν τω μεταξύ εγχείρηση και εγώ.. κακώσεις στο στέρνο, στον κόκκυγα και το πηγούνι, που σημαίνει ότι με δυσκολία κάθομαι και με πόνους προσφέρω ό,τι βοήθεια χρειάζεται ο ακινητοποιημένος Κίμων.
Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας και μια εμπειρία μοναδική, γιαυτό παρά τους πόνους γράφω αυτό σημείωμα. Τη στιγμή που γινόταν η σύγκρουση είχα ολοζώντανη την αίσθηση ότι κάποιος με κρατούσε. Όταν σταμάτησε κάποτε το αυτοκίνητο και βγήκα σώα στα πόδια μου βρήκα πεσμένο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.