ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;

Πολλά γράφονται, πολλά λέγονται τις τελευταίες μέρες για το τι έγινε και για το τι μέλλει γεννέσθαι. Πριν σας μιλήσω για μια ιδέα που έχω, καθόλου πρωτότυπη, την έχουν ήδη πει και άλλοι πιο πριν από μένα, επιρέψτε μου να γκρινιάξω για λίγο...
Όσο περνούν τα χρόνια και γερνάω, τόσο πιο απαισιόδοξη γίνομαι...Την παιδική ηλικία μου την πέρασα στην Πάτρα και το χτήμα του παππού μου στη Μεσσηνία, την εφηβεία μου στην Εκάλη και το σχολείο μου ήταν στην Κηφισιά. Ποτέ μα ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν ξέραμε τι θα πει "πυρκαγιά". Στην Εκάλη της δεκαετιας του 50-60 με τη Ρέα, το Διόνυσο,τη Δροσιά και το Μπογιάτι, λίγο πιο πέρα, να ορίζουν τα σύνορά μας, δεν είδαμε ποτέ τον καπνό να ανεβαίνει στον ουρανό. Γιατί λοιπόν τώρα, γιατί κάθε καλοκαίρι να πρέπει να μετράμε τα χιλιόμετρα των τετραγωνικών της καμένης γης, τους καμένους πνεύμονες της δύστυχης Αττικής, τα μικρά ζώα του δάσους, τους σκαντζόχοιρους και τις χελώνες που δεν μπορούν να τρέξουν να γλυτώσουν, τα πουλιά που δε θα βρίσκουν τροφή να φάνε...,γιατί; Διότι γίναμε άπληστοι, θέλουμε τα πάντα. Βεβαίως και θέλουμε τη θέα, τα πεύκα, τον καθαρό αέρα, αλλά ..θέλουμε επίσης και να "εκμεταλευτούμε" τη γη στο μέγιστο της. Να την κάνουμε οικόπεδα, να την κάνουμε "οικισμούς"..δυστυχώς όμως χωρίς καμία πρόνοια για την προστασία του περιβάλλοντος, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς μέριμνα. Έχω ζήσει στην Αμερική και το σπίτι που μέναμε ήταν σε μια περιοχή γεμάτη πελώρια δέντρα. ΄Ολη η πόλη ( Washington DC) και η γύρω περιοχή ήταν ένα πελώριο δάσος. Κάθε τόσο έβλεπες πυροσβεστικούς σταθμούς και στα πάρκα ειδκά διαμορφωμένους χώρους για να κάνεις πικ νικ και να ανάψεις ψησταριά αν ήθελες. Μπορούσες και στην αυλή του σπιτιού σου, αλλά με την τήρηση αυστηρών κανόνων που όφειλες να σεβαστείς και όλοι σεβόμαστε. ΄Ολα τα σπίτια είχαν υποχρεωτικά σύστημα πυρόσβεσης, δεν νοείτο κτίριο χωρίς το σύστημα και σε κάθε δημόσιο χώρο, γραφείο, νοσοκομείο, σχολείο, οι ασκήσεις ετοιμότητας σε πυρκαγιά ήταν κάτι το συνηθισμένο, υπόθεση ρουτίνας. Θα μου πείτε εκεί δεν γίνονται πυρκαγιές; Φυσικά και γίνονται, η φωτιά είναι δυστυχώς ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Οι άνθρωποι όμως εκεί, και ανάμεσά τους βάζω και τους ξενητεμένους συμπατριώτες μας που εδώ στην πατρίδα μας αν ήταν θα συμπεριφέρονταν διαφορετικά, ξέρουν να προνοούν και πως να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο αυτό. Θα μου πείτε πάλι εκεί είναι Αμερική, το κράτος έχει λεφτά και τα διαθέτει για την υποδομή, εμείς δεν έχουμε. Και στη μικρή Κύπρο όμως οι άνθρωποι ξέρουν καλύτερα από εμάς , και το απέδειξαν με την πρόσφατη αποτελεσματική βοήθεια που μας πρόσφεραν, ξέρουν να προστατέψουν τη φύση, να φυλλάξουν τα δάση στο Τρόοδος εκεί που υπάρχουν ακόμη Κέδροι και αίγαγροι, .. Εμείς τι κάνουμε; Καίμε την "Πεύκη της Κεφαλληνίας" και τα ελαφάκια στην Πάρνηθα... Και αν επιμένετε ότι το κράτος μας δεν έχει πόρους για να κάνει όσα θα έπρεπε, έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί δεν έχει; Γιατί όλοι μας σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό δεν είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας απέναντι του. Κάθε φορά που ένας επαγγελματίας ή καταστηματάρχης μας προτείνει να μας κάνει καλύτερη τιμή μη κόβωντας απόδειξη, είτε κόβωντας μικρότερη, έχουμε σκεφτεί ότι με το να δεχτούμε την πρότασή του, στην ουσία τους εαυτούς μας τιμωρούμε και όχι το "δοβλέτι"; Και με την άναρχη οικοδόμηση σε δάση και ρεματιές δεν είναι σα να προσκαλούμε τις πυρκαγιές και άλλοτε τις πλημμύρες; Για όλα φταίει το κράτος και όχι εμείς που μπαζώσαμε το ρέμα ή χτίσαμε στο οικοπεδάκι που αγοράσαμε από τον α ή β "οικοδομικό συνεταιρισμό" που φρόντισε να αποχαρακτηρίσει την περιοχή ώστε να πάψει να θεωρείται δάσος; Το δάσος όμως είναι "κοινό αγαθό", περιουσία όλων μας και όχι μεμονωμένων ατόμων. Υποτίθεται πως το προστατεύει το Σύνταγμα, το ίδιο που υποτίθεται ότι έχουμε υποχρέωση να προστατεύουμε όλοι μας.. Ποιούς τίτλους ιδιοκτησίας μπορεί να έχει κάποιος στην κορφή ενός δασωμένου βουνού; Αιδώς Αργείοι.. Ολα καλά και όλα ωραία για το συμφέρον μας και ως εκεί που δεν χαλάει τη βολή μας, ως εκεί που εμείς θα κάνουμε αυτό που θέλουμε ενάντια σε κάθε νόμο και κανόνα λογικής. Μη μου πείτε πως φταίει το κράτος μόνο, ότι μας δίνει το κακό παράδειγμα, μη μου αναφέρετε τους κακούς υπαλλήλους τους επιλήσμονες του όρκου τους, τους "αδειούχους πυροσβέστες" και όλα αυτά τα κονότυπα και γνωστά "τοις πάσι". ΄ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΣΥΔΟΣΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ..Όποιος έχει δει ένα δέντρο να καίγεται ανυπεράσπιστο με τα κλαδιά χέρια ικεσίας απλωμένα, θα καταλάβει γιατί φωνάζω

Και τώρα τι; Τι μπρούμε να κάνουμε για να αναπληρώσουμε τους "πνεύμονες ¨που χάσαμε; Αναδάσωση; Ναι. Αυστηρή τήρηση των νόμων που απαγορεύει την ανοικοδόμηση σε καμένη γη; Ασφαλώς ναι. Αλλά και κάτι απλό, κάτι άμεσο που δε θέλει το χρόνο που απαιτεί μια αναδάσωση τόσων και τόσων χιλιάδων στρεμμάτων γης. Ας γεμίσουμε τα μπαλκόνια και τις ταράτσες μας με πρασινάδα. Δε χρειάζονται μεγαλεπήβολα σχέδια, εξωτικά φυτά και πολυπλοκοι σχεδιασμοί, Ας προμηθευτούμε από τα κρατικά φυτώρια, μικρά πεύκα, κυπαρίσσια, πικροδάφνες και ελιές. Κάθε ταράτσα πολυκατοικίας ας γίνει ένα μικρό ιδιωτικό πάρκο. ΄Εχει τύχει να δω κάποιες ταράτσες που οι ιδιοκτήτες τους το έκαναν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ωραίο θέαμα είνα. Αντί να βλέπεις μπουγαδόσχοινα, που κανείς ή σχεδόν κανείς δε χρησιμοποιεί πια, αντί για κεραίες τηλεοράσεων και πιάτα δορυφορικών λήψεων, θα μπορούσαμε να βλέπουμε λίγο πράσινο και όποιος από τους ενοίκους ήθελε θα μπορούσε να φέρνει μια καρέκλα από το σπίτι του και να κάθεται το απόγευμα να πίνει τον καφέ του στη δροσιά. Τα παιδιά θα μπορούσαν να παίζουν έξω από το σπίτι και όχι μπροστά στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και οι μαμάδες, όπως άλλοτε θα μπορούσαν να ανταλλάσουν συνταγές και μικρά μυστικά. Σας φαίνονται ρομαντικά όλα αυτά; ΄Ισως. Δεν είναι ακατόρθωτα όμως αρκεί να το βάλουμε βαθειά στην καρδιά μας. Και αν το κόστος μας τρομάζει, ας φροντίσουμε να ζητήσουμε από το κράτος να βοηθήσει, αυτή τη φορά θα έχουμε δίκιο. Μια μικρή επιδότηση, ένα κίνητρο, κάπως θα βοηθήσει, άλλως τε δε νομίζω να είναι τρομακτικό το κόστος, λίγες γλάστρες, χώμα και ένα σύστημα ποτισμού και ..μπόλικη καλή θέληση. Κάποτε είχαν θεσπισθεί κίνητρα για τους ηλιακούς θερμοσίφωνες, για φωτοβολταϊκά, γιατί να μην υπάρξει επιδότηση για να αποκτήσουμε και λίγο επι πλέον πράσινο; Γιατί θα πρέπει τα μπαλκόνια της πόλης να συνεχίσουν να είναι αποθηκευτικοί χώροι και όχι μικρές εστίες πρασίνου; Που πήγε η αγάπη που είχαμε άλλοτε για τα λουλούδια που και στων πιο φτωχικών σπιτιών τις αυλές ή ακόμη και στα πεζοδρόμια μπροστά στα σπίτια έβλεπες τενεκέδες με μυριστικά; Τα ξεχάσαμε και αυτά; Μήπως πάλι φταίει το κράτος; Πότε θα ξυπνήσουμε;