Πολλά γράφονται, πολλά λέγονται τις τελευταίες μέρες για το τι έγινε και για το τι μέλλει γεννέσθαι. Πριν σας μιλήσω για μια ιδέα που έχω, καθόλου πρωτότυπη, την έχουν ήδη πει και άλλοι πιο πριν από μένα, επιρέψτε μου να γκρινιάξω για λίγο...
Όσο περνούν τα χρόνια και γερνάω, τόσο πιο απαισιόδοξη γίνομαι...Την παιδική ηλικία μου την πέρασα στην Πάτρα και το χτήμα του παππού μου στη Μεσσηνία, την εφηβεία μου στην Εκάλη και το σχολείο μου ήταν στην Κηφισιά. Ποτέ μα ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν ξέραμε τι θα πει "πυρκαγιά". Στην Εκάλη της δεκαετιας του 50-60 με τη Ρέα, το Διόνυσο,τη Δροσιά και το Μπογιάτι, λίγο πιο πέρα, να ορίζουν τα σύνορά μας, δεν είδαμε ποτέ τον καπνό να ανεβαίνει στον ουρανό. Γιατί λοιπόν τώρα, γιατί κάθε καλοκαίρι να πρέπει να μετράμε τα χιλιόμετρα των τετραγωνικών της καμένης γης, τους καμένους πνεύμονες της δύστυχης Αττικής, τα μικρά ζώα του δάσους, τους σκαντζόχοιρους και τις χελώνες που δεν μπορούν να τρέξουν να γλυτώσουν, τα πουλιά που δε θα βρίσκουν τροφή να φάνε...,γιατί; Διότι γίναμε άπληστοι, θέλουμε τα πάντα. Βεβαίως και θέλουμε τη θέα, τα πεύκα, τον καθαρό αέρα, αλλά ..θέλουμε επίσης και να "εκμεταλευτούμε" τη γη στο μέγιστο της. Να την κάνουμε οικόπεδα, να την κάνουμε "οικισμούς"..δυστυχώς όμως χωρίς καμία πρόνοια για την προστασία του περιβάλλοντος, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς μέριμνα. Έχω ζήσει στην Αμερική και το σπίτι που μέναμε ήταν σε μια περιοχή γεμάτη πελώρια δέντρα. ΄Ολη η πόλη ( Washington DC) και η γύρω περιοχή ήταν ένα πελώριο δάσος. Κάθε τόσο έβλεπες πυροσβεστικούς σταθμούς και στα πάρκα ειδκά διαμορφωμένους χώρους για να κάνεις πικ νικ και να ανάψεις ψησταριά αν ήθελες. Μπορούσες και στην αυλή του σπιτιού σου, αλλά με την τήρηση αυστηρών κανόνων που όφειλες να σεβαστείς και όλοι σεβόμαστε. ΄Ολα τα σπίτια είχαν υποχρεωτικά σύστημα πυρόσβεσης, δεν νοείτο κτίριο χωρίς το σύστημα και σε κάθε δημόσιο χώρο, γραφείο, νοσοκομείο, σχολείο, οι ασκήσεις ετοιμότητας σε πυρκαγιά ήταν κάτι το συνηθισμένο, υπόθεση ρουτίνας. Θα μου πείτε εκεί δεν γίνονται πυρκαγιές; Φυσικά και γίνονται, η φωτιά είναι δυστυχώς ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Οι άνθρωποι όμως εκεί, και ανάμεσά τους βάζω και τους ξενητεμένους συμπατριώτες μας που εδώ στην πατρίδα μας αν ήταν θα συμπεριφέρονταν διαφορετικά, ξέρουν να προνοούν και πως να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο αυτό. Θα μου πείτε πάλι εκεί είναι Αμερική, το κράτος έχει λεφτά και τα διαθέτει για την υποδομή, εμείς δεν έχουμε. Και στη μικρή Κύπρο όμως οι άνθρωποι ξέρουν καλύτερα από εμάς , και το απέδειξαν με την πρόσφατη αποτελεσματική βοήθεια που μας πρόσφεραν, ξέρουν να προστατέψουν τη φύση, να φυλλάξουν τα δάση στο Τρόοδος εκεί που υπάρχουν ακόμη Κέδροι και αίγαγροι, .. Εμείς τι κάνουμε; Καίμε την "Πεύκη της Κεφαλληνίας" και τα ελαφάκια στην Πάρνηθα... Και αν επιμένετε ότι το κράτος μας δεν έχει πόρους για να κάνει όσα θα έπρεπε, έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί δεν έχει; Γιατί όλοι μας σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό δεν είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας απέναντι του. Κάθε φορά που ένας επαγγελματίας ή καταστηματάρχης μας προτείνει να μας κάνει καλύτερη τιμή μη κόβωντας απόδειξη, είτε κόβωντας μικρότερη, έχουμε σκεφτεί ότι με το να δεχτούμε την πρότασή του, στην ουσία τους εαυτούς μας τιμωρούμε και όχι το "δοβλέτι"; Και με την άναρχη οικοδόμηση σε δάση και ρεματιές δεν είναι σα να προσκαλούμε τις πυρκαγιές και άλλοτε τις πλημμύρες; Για όλα φταίει το κράτος και όχι εμείς που μπαζώσαμε το ρέμα ή χτίσαμε στο οικοπεδάκι που αγοράσαμε από τον α ή β "οικοδομικό συνεταιρισμό" που φρόντισε να αποχαρακτηρίσει την περιοχή ώστε να πάψει να θεωρείται δάσος; Το δάσος όμως είναι "κοινό αγαθό", περιουσία όλων μας και όχι μεμονωμένων ατόμων. Υποτίθεται πως το προστατεύει το Σύνταγμα, το ίδιο που υποτίθεται ότι έχουμε υποχρέωση να προστατεύουμε όλοι μας.. Ποιούς τίτλους ιδιοκτησίας μπορεί να έχει κάποιος στην κορφή ενός δασωμένου βουνού; Αιδώς Αργείοι.. Ολα καλά και όλα ωραία για το συμφέρον μας και ως εκεί που δεν χαλάει τη βολή μας, ως εκεί που εμείς θα κάνουμε αυτό που θέλουμε ενάντια σε κάθε νόμο και κανόνα λογικής. Μη μου πείτε πως φταίει το κράτος μόνο, ότι μας δίνει το κακό παράδειγμα, μη μου αναφέρετε τους κακούς υπαλλήλους τους επιλήσμονες του όρκου τους, τους "αδειούχους πυροσβέστες" και όλα αυτά τα κονότυπα και γνωστά "τοις πάσι". ΄ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΣΥΔΟΣΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ..Όποιος έχει δει ένα δέντρο να καίγεται ανυπεράσπιστο με τα κλαδιά χέρια ικεσίας απλωμένα, θα καταλάβει γιατί φωνάζω
Και τώρα τι; Τι μπρούμε να κάνουμε για να αναπληρώσουμε τους "πνεύμονες ¨που χάσαμε; Αναδάσωση; Ναι. Αυστηρή τήρηση των νόμων που απαγορεύει την ανοικοδόμηση σε καμένη γη; Ασφαλώς ναι. Αλλά και κάτι απλό, κάτι άμεσο που δε θέλει το χρόνο που απαιτεί μια αναδάσωση τόσων και τόσων χιλιάδων στρεμμάτων γης. Ας γεμίσουμε τα μπαλκόνια και τις ταράτσες μας με πρασινάδα. Δε χρειάζονται μεγαλεπήβολα σχέδια, εξωτικά φυτά και πολυπλοκοι σχεδιασμοί, Ας προμηθευτούμε από τα κρατικά φυτώρια, μικρά πεύκα, κυπαρίσσια, πικροδάφνες και ελιές. Κάθε ταράτσα πολυκατοικίας ας γίνει ένα μικρό ιδιωτικό πάρκο. ΄Εχει τύχει να δω κάποιες ταράτσες που οι ιδιοκτήτες τους το έκαναν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ωραίο θέαμα είνα. Αντί να βλέπεις μπουγαδόσχοινα, που κανείς ή σχεδόν κανείς δε χρησιμοποιεί πια, αντί για κεραίες τηλεοράσεων και πιάτα δορυφορικών λήψεων, θα μπορούσαμε να βλέπουμε λίγο πράσινο και όποιος από τους ενοίκους ήθελε θα μπορούσε να φέρνει μια καρέκλα από το σπίτι του και να κάθεται το απόγευμα να πίνει τον καφέ του στη δροσιά. Τα παιδιά θα μπορούσαν να παίζουν έξω από το σπίτι και όχι μπροστά στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και οι μαμάδες, όπως άλλοτε θα μπορούσαν να ανταλλάσουν συνταγές και μικρά μυστικά. Σας φαίνονται ρομαντικά όλα αυτά; ΄Ισως. Δεν είναι ακατόρθωτα όμως αρκεί να το βάλουμε βαθειά στην καρδιά μας. Και αν το κόστος μας τρομάζει, ας φροντίσουμε να ζητήσουμε από το κράτος να βοηθήσει, αυτή τη φορά θα έχουμε δίκιο. Μια μικρή επιδότηση, ένα κίνητρο, κάπως θα βοηθήσει, άλλως τε δε νομίζω να είναι τρομακτικό το κόστος, λίγες γλάστρες, χώμα και ένα σύστημα ποτισμού και ..μπόλικη καλή θέληση. Κάποτε είχαν θεσπισθεί κίνητρα για τους ηλιακούς θερμοσίφωνες, για φωτοβολταϊκά, γιατί να μην υπάρξει επιδότηση για να αποκτήσουμε και λίγο επι πλέον πράσινο; Γιατί θα πρέπει τα μπαλκόνια της πόλης να συνεχίσουν να είναι αποθηκευτικοί χώροι και όχι μικρές εστίες πρασίνου; Που πήγε η αγάπη που είχαμε άλλοτε για τα λουλούδια που και στων πιο φτωχικών σπιτιών τις αυλές ή ακόμη και στα πεζοδρόμια μπροστά στα σπίτια έβλεπες τενεκέδες με μυριστικά; Τα ξεχάσαμε και αυτά; Μήπως πάλι φταίει το κράτος; Πότε θα ξυπνήσουμε;
Πόσο κατανοώ την αγανάκτησή σου, αγαπητή Έλλεν. Κι εμείς εδώ, μη νομίζεις, θα μπορούσαμε να είμαστε πολύ καλύτερα, αν σκεφτείς πόσο μικρός και εύκολα να ελεγχθεί τόπος είμαστε. Τα πράγματα σε όλους του τομείς μπορούν ν' αλλάξουν μόνο αν πιστέψουμε ότι η μη τήρηση των νόμων δεν είναι μαγκιά. Ας το ευχηθούμε κι ας προσπαθήσουμε όλοι γι' αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά θα μπορούσαμε να κάνουμε κι εμείς αλλά, όπως λέει και η γιαγιά μου, δεν είμαστε μερακλήδες! Θυμάμαι σε ένα παλαιότερο ταξίδι μου στο Μονακό πόσο μου είχαν κάνει εντύπωση οι ταρατσόκηποι που υπήρχαν στις περισσότερες πολυκατοικίες. Το πριγκηπάτο, αν και πνιγμένο στο μπετόν, φάνταζε από ψηλά όμορφο. Οι ταράτσες ήταν διαμορφωμένες με γλάστρες και μεγάλα δέντρα που μαρτυρούσαν ένα πρόγραμμα και μια υποδομή. Στην ελληνική κοινωνία των πολυκατοικιών οι ένοικοι τρώνε τις σάρκες τους μεταξύ τους και πολύ δύσκολα βάζουν το χέρι στην τσέπη όταν κάτι ξεφεύγει από τα είδη ατομικής προβολής. Τώρα πια που ακόμα και η "καλημέρα" μεταξύ των ενοίκων είναι σπάνια, ο ταρατσόκηπος φαντάζει περιτή πολυτέλεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήAυτή η ρομαντική σου διάθεση Έλλεν μ' έχει ανεβάσει σ' ένα βάθρο κι από εκεί κοιτάζω τον κόσμο που κουβαλάς στην καρδιά σου. Αυτόν τον κόσμο που όλοι ονειρευόμαστε, όπου όλα θα λειτουργούν με αρμονία και σύνεση για να αναδείξουν την ομορφιά. Με κήπους στα μπαλκόνια και πάρκα με λουλούδια και δάση απέραντα με χιλιάδες πουλιά να κελαδούν... Έτσι πλάστηκε ο κόσμος, όμορφος. Όμως ο άνθρωπος ήταν από τα γεννοφάσκια του καταστροφικός κι άπληστος, κι όσο προοδεύει χειρότερος θα γίνεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜίλησες για την Κύπρο που τα πράγματα είναι καλύτερα. Πέρσυ δεν κλάψαμε κι εμείς τα δάση μας; Εγώ θα μιλήσω για την Αφρική. Ξέρεις πόσο συχνά οι ιθαγενής βάζουν φωτιές στα δάση για να καθαρίσουν τον τόπο από ξερά χόρτα κι από επικίνδυνα τροκτικά; Είναι εντυπωσιακό πώς καταφέρνουν να ελέγχουν τη φωτιά. Στα τόσα χρόνια που έχω ζήσει στην Αφρική ποτέ δεν είδα να καίγονται δάση!
Αγαπητή μου κ. Ε. Τσαμαδού,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τώρα τι;
Πραγματικά είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς, ότι στην πατρίδα, υπάρχει τέτοια αναρχία, ατιμωρισία ώστε δεν τους στοιχίζει τίποτα να τα κάνουν όλα στάχτη, με όφελος αργότερα οικοπεδοποίησης των καμένων.
****
(Ο Χορός των Μυστικών) 'συναρπαστικό' και είμαι ακόμα στην αρχή, θα σας γράψω όταν το τελειώσω, εκεί δίπλα από το 'Τζάκι' εννοώ το καλοριφέρ παρέα με τα χιόνια του χειμώνα.
Πολλούς χαιρετισμούς σε εσάς και σύζυγό σας.
από την πόλη του Μεγάλου Μήλου
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Aγαπητή Ελένη, συμφωνώ βεβαίως ότι ευθύνη φέρουμε όλοι για ό,τι συμβαίνει γύρω μας και φυσικά και για τις πυρκαγιές. Όμως αποδίδω ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευθύνη στο κράτος, στις εκάστοτε κυβερνήσεις για : 1)τη κομματικοποίηση του κρατικού μηχανισμού, έτσι που ποτέ (σχεδόν) δεν βρίσκονται στις υπεύθυνες θέσεις οι ικανότεροι και 2) για τη παντελή έλλειψη ΠΡΟΛΗΨΗΣ των πυρκαγιών ή την απόλυτα έγκαιρη αντιμετώπιση τους. Αλήθεια πόσο θα στοίχιζε στο κράτος αν σε όλες τις κορυφές των βουνών και των υψωμάτων, υπήρχαν φυλάκια-παρατηρητήρια για τον άμεσο εντοπισμό οποιασδήποτε φωτιάς, ώστε να σβήνεται εν τη γενέσει των? (πόσο αξίζουν τα καμένα? σε πόσα χρόνια μπορεί να ξαναγίνει ένα δάσος?)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή κ. Τσαμαδού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμπτωματικά βρέθηκα στην ιστοσελίδα σας και χάρηκα το όμορφο περιβόλι με τα βιβλία που έχετε φτιάξει.
Νάσται καλ'ά και αν θέλετε επισκεφτείτε γιά μιά γνωριμία το http://eftanhsa.blogspot.com
Ντένης Κονταρίνης
Αγαπητέ Μike,
ΑπάντησηΔιαγραφήAργησα λίγο να σου απαντήσω αλλά δε σε ξέχασα, βεβαίως έχεις δίκιο φταίει σαφώς το κράτος για την άλλη μια φορά ανυπαρξία προγραμματισμού και συντονισμού, αλλά φταίμε και εμείς που μπαζώνουμε τα ρέματα,χτίζουμε στα καμένα αντί να φροντίζουμε να αναδασωθούν, ανάβουμε φωτιές στα δάση, πετάμε αναμένα τσιγάρα στην άκρη των δρόμων και..και..
Αγαπητέ κ. Κονταρίνη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και βρίσκεσθε στη Ν.Υόρκη όπως βλέπω, φαίνεται φύσηξε αεράκι από το Ιόνιο και σας έφερε κοντά μας.Πολύ χάρηκα την επίσκεψή σας και θα είμαι και εγώ επισκέπτρια στη σελίδα σας, αν μη τι άλλο και εγώ στα νερά του Ιονίου βαφτίστηκα...όχι τα Επτανησιακά, αλλά στα Μοραϊτικα.
Αγαπητή κ. Τσαμαδού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ γιά την ευγενέστατη απάντησή σας και θα χαρώ να σας καλωςορίσω στα Εφτάνησα.
Μόλις πριν λίγο ήμουν παρέα με τον φίλο Γαβρίλη Παναγιωσούλη και φυσικά η λογοτεχνική κουβεντούλα μας έφτασε και σε σας και μου μίλησε με τα καλύτερα λόγια γιά το βιβλίο σας.
Φαίνεταιότι έχετε κάμει μιά πάρα πολύ καλή δουλιά. Εύγε.
Θα τα ξαναπούμε.
Νάστε καλά.
Ντένης Κονταρίνης
http://eftanhsa.blogspot.com