Δύο αγάπες, δύο απουσίες... σήμερα.

Λαλιγκιούλ, το Ρουμπίνι του Βοσπόρου

Με τον παράξενο αυτό τίτλο κυκλοφόρησε λίγες μέρες πριν από τις εκδόσεις "Ελφιλ", το πρώτο βιβλίο της Χριστίνας Αλεξάνδρου.

Από τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνει κανείς ότι το βιβλίο θα έχει κάποια σχέση με την Ανατολή και το χιλιοτραγουδισμένο Βόσπορο.

Η συγγραφέας μέσα από τις 318 πυκνογραμμένες σελίδες ξετυλίγει στα μάτια του αναγνώστη μια ιστορία αληθινή και τόσο απίστευτη που μοιάζει με παραμύθι. Μια ιστορία μιας όμορφης Κρητικοπούλας με Ενετική καταγωγή που στα δεκαπέντε της και ενώ στην Κρήτη έχει ξεσπάσει η Κρητική επανάσταση, πέφτει στα χέρια δουλεμπόρων και καταλήγει στο χαρέμι του Σουλτάνου Αμπτούλ Ασίζ. Η ζωή της νεαρής κοπέλας στο χαρέμι είναι σκληρή, ιδίως που η απαγωγή της γίνεται την επομένη της ημέρας του αρραβώνα της με τον αγαπημένο της .

ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ

Πόσοι από εμάς θυμούνται πως σαν σήμερα πριν εκατόν ένα ακριβώς χρόνια έγινε η Ναυμαχία της Λήμνου, η δεύτερη σπουδαία, μετά τη Ναυμαχία της Έλλης, ναυμαχία μεταξύ του Ελληνικού Βασιλικού Ναυτικού και του Οθωμανικού Στόλου  κατά τον  Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο; Το ιστορικό της ναυμαχίας με δύο λόγια όπως το δανείζομαι από τη Wikipedia έχει ως εξής:

Τη νύχτα της 4ης Ιανουαρίου 1913 ο οθωμανικός στόλος με επικεφαλής τον ναύαρχο Ταχίρ Μπέη, κατευθύνθηκε  προς το ελληνικό ορμητήριο του Μούδρου στη Λήμνο. Η έξοδος όμως έγινε έγκαιρα αντιληπτή και αρχηγός του ελληνικού στόλου ναύαρχος Κουντουριώτης  έσπευσε αποπλεύσει στέλνοντας συγχρόνως  προς τον στόλο το ακόλουθο σήμα:

«Ο ναύαρχος εύχεται την καλήν ημέραν εις τα γενναία επιτελεία και τα πληρώματα».

Στη ναυμαχία που ακολούθησε το πρωί της 5 Ιανουαρίου 1913, ο Ελληνικός στόλος με τη ναυαρχίδα "Αβέρωφ" και τα θωρηκτά "Σπέτσαι", "Ύδρα" και "Ψαρά" και 6-7 αντιτορπιλικά, κατάφερε καίρια πλήγματα στον οθωμανικό, αποφεύγοντας  δικά του, χάρη στους επιδέξιους χειρισμούς του ναυάρχου Κουντουριώτη και του κυβερνήτη του "Αβέρωφ". Όταν τα θωρηκτά του οθωμανικού στόλου, «Μπαρμπαρόσα» και «Μεσουδιέ» υπέστησαν μεγάλες ζημιές ο οθωμανικός  στόλος, εστράφη, πλέοντας με μεγάλη αταξία, κατευθυνόμενος προς τα στενά των Δαρδανελίων. Την κρίσιμη στιγμή όμως ο ναύαρχος Κουντουριώτης διέταξε τον ελληνικό στόλο να  καταδιώξει τον εχθρό και το «Αβέρωφ» πλέοντας με μεγάλη ταχύτητα  έπληξε με τα πυροβόλα του   καίρια το οθωμανικό θωρηκτό «Τουργούτ», αναγκάζοντας τον εχθρικό στόλο, ηττημένο  να καταφύγει τελικά στα Δαρδανέλια.

Ο ελληνικός στόλος είχε έναν και μοναδικό τραυματία και ασήμαντες ζημιές στο κατάστρωμα του «Αβέρωφ». Αντίθετα ο οθωμανικός  είχε πολλούς νεκρούς και τραυματίες και πολλές ζημιές στα πλοία του, στο πυροβολικό και τον εξοπλισμό του.

Και κατά τη ναυμαχία αυτή αποδείχθηκε η ηθική υπεροχή του Αρχηγού του Επιτελείου, των Πληρωμάτων και η δεξιότητα των χειρισμών του νεότευκτου αποκτήματος της Ελλάδος του «Αβέρωφ» που είχε τη δυνατότητα να αναπτύσσει μεγάλη  ταχύτητα  και ήταν εξοπλισμένο με μεγάλης ισχύος και αποτελεσματικότητας πυροβόλα.    

Το  αποτέλεσμα της ναυμαχίας ήταν ο Τουρκικός στόλος να μην επιχειρήσει ξανά έξω από τα Δαρδανέλλια κατά τη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν, αφήνοντας την κυριαρχία του Αιγαίου στην Ελληνικό στόλο και την απελευθέρωση των νησιών μας.

Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο που η ανάρτηση αυτή δεν έχει να κάνει με βιβλία. Έχει να κάνει όμως με την άλλη αγάπη μου, τη θάλασσα και το Ναυτικό που έζησα κοντά του πενήντα τόσα χρόνια. Αλλά και με τη Λήμνο, την απώτερη πατρίδα που αγάπησα αυτό το καλοκαίρι…

Και κάτι άλλο ακόμη, νομίζω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι θα πρέπει να θυμόμαστε, ιδίως τις πικρές μέρες του σήμερα, πως όταν δε μας τρώει ο διχασμός και η μιζέρια μπορούμε να  κάνουμε σπουδαία πράγματα.