Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Το δηλώσει πολλές φορές και το δηλώνω άλλη μια τώρα, θεωρώ την ποίηση τη πιο δύσκολη μορφή λογοτεχνίας. Ποτέ μου δεν έχω καταφέρει να γράψω ποίημα αν και αγαπώ την ποίηση και υπάρχουν ποίηματα που με συγκίνησαν και συγκινούν από την εποχή της νιότης μου.
Από πολύ τρυφερή ηλικία άκουγα ποίηση, μεγάλωσα με ποίηση.
Τον τελευταίο καιρό τακτοποιώντας τα αρχεία του πατέρα μου, μύστη του λόγου και της Θέμιδας, ανακάλυψα σημειώσεις του που αναφερόταν στη ζωή μας στη Σπάρτη την δύσκολη εποχή της Κατοχής και ιδιαίτερα στις τελευταίες μέρες λίγο πριν φύγουν οι Γερμανοί . Την περίοδο αυτή ο κατακτητής είχε επιβάλλει πολύ αυστηρούς κανονισμούς απαγορεύοντας την κυκλοφορία όλη την διάρκεια της ημέρας με εξαίρεση δύο ώρες το πρωί.
Τις μέρες λοιπόν εκείνες, τις σκληρές, μόνη παρηγοριά του πατέρα μου υπήρξε η λογοτεχνία και η ποίηση. Διάβαζε πολύ, έγραφε και μου μάθαινε ποίηματα που, κατά τα γραφόμενά του, παρά την τρυφερή μου ηλικία φαίνεται πως απήγγηλα με πάθος.
΄Ενα από τα ποίηματα που έμαθα τότε και θυμάμαι ακόμη ήταν ο "Διγενής και ο Χάροντας " του Κωστή Παλαμά. Αν δεν κάνω λάθος είναι από τα τελευταία που έγραψε ο ποιητής.
Παρόλον ότι από τότε η ποίηση έχει ακολουθήσει άλλες φόρμες έκφρασης, εντούτοις έχω τη γνώμη πως το νόημα του συγκεκριμένου ποίηματος μιλάει στην καρδιά μας ιδιαίτερα στους δύσκολους καιρούς που ζούμε σήμερα. Σας το αφιερώνω.

Ο Διγενής κι ο Χάροντας

Καβάλλα πάει ο Χάροντας
τον Διγενή στον 'Αδη,
κι άλλους μαζί. Κλαίει, δέρνεται
τ' ανθρώπινο κοπάδι.

Και τους κρατεί στου αλόγου του
δεμένους στα καπούλια,
της λεβεντιάς τον άνεμο,
της ομορφιάς την πούλια.

Και σα να μην τον πάτησε
του Χάρου το ποδάρι
ο Ακρίτας μόνο ατάραχα
κοιτάει τον καβαλλάρη

"Ο Ακρίτας είμαι, Χάροντα
δεν περνώ με τα χρόνια.
Μ' άγγιξες και δε μ' ένοιωσες
στα μαρμαρένια αλώνια;

Εγώ είμαι η ακατάλυτη
ψυχή των Σαλαμίνων,
στην Εφτάλοφην έφερα
το σπαθί των Ελλήνων.

Δε χάνομαι στα Τάρταρα,
μονάχα ξαποσταίνω,
στη ζωή ξαναφαίνομαι
και λαούς ανασταίνω!"

Και με την ευκαιρία θα ήθελα να μου λύσει κάποιος την απορία:
Αν έχουν δίκιο όσοι λένε πως οι ΄Ελληνες είχαν χάσει την επίγνωση της ταυτότητάς τους τα σκοτεινά χρόνια της τουρκοκρατίας και πως αποκτήσαμε συνείδηση του παρελθόντος και της Ιστορίας μας χάρη στο Γαλλικό Διαφωτισμό και τους εκπροσώπους του, Κοράη, Ρηγα κλπ, πως γίνεται η "Φυλλάδα του Μεγαλέναξντρου" ή άλλως " Διήγησις Αλεξάνδρου" να ήταν το δημοφιλέστερο ανάγνωσμα όλων "ραγιάδων", όχι μόνο των "γραμματιζούμενων" αλλά και του απλού λαού από τα πρώτα χρόνια της ΄Αλωσης μέχρι σχεδόν τις μέρες μας;
Και για του λόγου το αληθές ιδού πως τελειώνει ένα από τα διασωθέντα
"..ετούτο ετυπώθηκε με την δική μου γνώμη,
Γραικών υπάρχω γενεά, Ζακύνθου πατριώτης,
σ΄την Βενετιάν εγένετον, το άνθος της ολότης.""
Και αλλού..
Ετετυπώθη το λοιπόν, έλαβε γαρ και τέλος
ετούτη η ιστόρια και το ωραίον μέλος,
έτει μετά την λύτρωσιν ανθρώπων γαρ την νέα,
χίλια πεντακόσια δις δέκα και εννέα, στα δεκαπέντε του μηνός, λέγω του Σεπτεμβρίου, κόπως και δεξιότητι Ζήνου του Δημητρίου"
(Διήγησις του Αλεξάνδρου" David Holton, Bυζαντινή και Νεοελληνική Βιβλιοθήκη,Θεσσαλονίκη 1974)

Το business plan του πάγκου με τα φρούτα

Nα μαστε και πάλι...ιδέες πως να αποφύγετε κάποιες κακοτοπιές αναζητώντας εργασία...Τουλάχιστον έτσι μας συμβουλεύει η φίλη μας η Νοέλ Μπαξερ

"Το business plan του πάγκου με τα φρούτα

Και να θέλουμε, στις μέρες μας είναι δύσκολο να γίνουμε από δήμαρχος κλητήρας. Γιατί υπάρχουν κλητήρες χωρίς δουλειά που ψάχνουν για δουλειά. Γιατί να πάρουν δήμαρχο;

Στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες τέτοια σενάρια ήταν δημοφιλή. Βέβαια, δεν ήταν κωμωδίες. Η κόρη πλουσίας οικογενείας που από κόρη δημάρχου έγινε σύζυγος κλητήρα πλάνταζε στο κλάμα, και το νεόπτωχο παλικάρι στην οικοδομή που βρόντηξε κάτω δημαρχίες κι αηδίες τραγούδαγε πικρά τραγούδια. Η ευχαρίστηση του θεατή ήταν ότι αυτό δεν συνέβαινε σε αυτόν (στον θεατή). Μασούλαγε τον πασατέμπο του από απόσταση ασφαλείας.

Πια, δεν είμαστε σε απόσταση ασφαλείας. Πρωταγωνιστούμε εμείς! Η εποχή έχει γυρίσει σελίδα και η ζωή δεν είναι άσπρη-μαύρη. Τα λόγια ότι στην ανάγκη «θα πάω πωλήτρια στο σούπερ μάρκετ» είναι σε παλιά γλώσσα. Στα σύγχρονα, δεν μεταφράζεται έτσι και δεν πολυισχύει. Επειδή σε μία εργασιακή σχέση παντρεύονται δύο ανάγκες: η ανάγκη του εργοδότη και η ανάγκη του εργαζόμενου. Πριν ξαναπείτε λοιπόν ότι στην ανάγκη «θα πάω να πουλάω ψωμί», σκεφθείτε αν η ανάγκη που επικαλείστε συμφωνεί με του συγκεκριμένου κυρίου-Γιάννη, του αρτοποιού της γειτονιάς σας.

Όσο πιο κλητήρας είμαστε διατεθειμένοι να πάμε, τόσο πιο δήμαρχος θα διαπιστώνουμε πως είμαστε! Κανένας προϊστάμενος κλητήρων δεν θα πετάξει την σκούφια του να μας έχει από κάτω του. Κανένα αφεντικό δεν θα νιώσει αρκετά αφεντικό κοντά μας. Είμαστε παράταιροι, είμαστε απειλή. Ο ακαδημαϊκός όρος είναι «overqualified».

Ενός λάθους μύρια έπονται. Όταν πάμε να χτυπήσουμε μια λάθος πόρτα, θα συναντήσουμε λάθος άνθρωπο (τον κύριο-Γιάννη) και μάλλον θα του πούμε λάθος λόγια. Ο άσσος που κρίνουμε πως έχουμε στο μανίκι μας, ότι ξεσκονίζοντας το ράφι του θα ξεσκονίσουμε και την επιχείρησή του προσφέροντας δωρεάν στον εργοδότη μας, παράδειγμα, ένα σούπερ business plan που ούτε στο όνειρό του δεν το έχει δει, είναι άλλης τράπουλας άσσος. Της παλιάς μας τράπουλας.

Άρα, ή να βρούμε τα σωστά λόγια να πούμε στον κύριο-Γιάννη (γνωρίζοντας τον κίνδυνο «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού») ή να μείνουμε σταθεροί στον επαγγελματικό μας στόχο και σε αναμονή (γνωρίζοντας τον κίνδυνο «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού»).

Οπωσδήποτε, όσο πιο κοντά παραμένει κανείς στον Στόχο του, τόσο τον βλέπει και τον θυμάται. Μερικές αποφάσεις, τελικά, είναι ζήτημα θέσης.

Σκέψη στο περιθώριο
Ουδέν προσωρινότερον! Αντί του ουδέν μονιμότερον.
"

Το βασίλειό μου για μια δουλειά

Σας ξάφνιασε ο τίτλος; Είναι καιρός τώρα να μιλάμε για βασίλεια; Διαβάστε το και θα δείτε. ΄Αλλο ένα κείμενο της Νοέλ Μπάξερ για την ανεργία.


Το ανταλλάσσεις; Το ανταλλάσσεις πράγματι; Τον εαυτό σου, το «βασίλειό» σου που μεγάλωσες με διαξιφισμούς ακροβατώντας σε επικίνδυνα τοιχία και το υπερασπίστηκες, άλλοτε, με μάχες πρόσωπο με πρόσωπο χωρίς να φοβηθείς το τρομερό προσωπείο του εχθρού; Αναρωτιέμαι τι έγινε ο ηγεμών που ήξερα στο σώμα σου! Πάει; Πήγε στο γραφείο; Μετά τις 5 το απόγευμα πια θα επιστρέφει ο βασιλιάς; Επικεφαλής ηγεμών χωρίς σώμα στρατού θα είναι! Πλέον μετά τις 5:00 καβάλα στον Βουκεφάλα του, παντέρημος θα καλπάζει στα παλιά πεδία μάχης που έχουν καλύψει άγριες ανεμώνες καταδιώκοντας την σκιά του.

Όλα τούτα και όοοολα εκείνα που κουβαλάνε οι σιωπές σου περιμένουν ένα νεύμα σου. Για να ξεφυσήσουν με ανακούφιση και να ξαναπλώσουν τα τρυφερά μέλη τους, ή την αρίδα τους, στο βασίλειο που τους έχτισες να ζήσουν, μνήμες βασιλοπούλες με βελούδινα βαρύτιμα φορέματα εποχής και ροδαλά τριανταφυλλένια μάγουλα.

Εδώ, σου βάζω τη δουλειά στην άκρη στο τραπέζι. Λιμπιστική δουλειά, ε; Την αρπάζεις; Κάτω το χέρι σου, δεν τα ‘παμε ακόμη! Δεν συμφωνήσαμε. Τι περιέχει το βασίλειό σου, τι έχεις από τον εαυτό σου να μου δώσεις για να πάρεις;

...Βάλε το «βασίλειό» σου πίσω στην τσέπη σου. Δεν θα το πάρω. Δεν το θέλω πια. Αν το κατάλαβες, δεν έχεις πλέον βασίλειο να πουλήσεις.

Σκέψη στο περιθώριο
Ανταλλακτική οικονομία με τον εαυτό μας;

Νοέλ Μπάξερ
Ένα από τα κείμενά της για την ανεργία