Χθές πήρα αυτό το μήνυμα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Η αποστολέας ήθελε να το κάνει σχόλιο στην ανάρτηση μου " Ο παππούς μου ο μετανάστης" αλλά επειδή δεν τα κατάφερε ανέλαβα να το δημοσιεύσω εγώ, για να ακουστεί και η δική της άποψη πάνω στο θέμα "Μετανάστες στην Ελλάδα"
Οφείλω να ομολογήσω ότι οι παρατηρήσεις της με συγκλόνησαν. ΄Αλλο είναι να βλέπεις το πρόβλημα μέσα από το συναισθηματικά φορτισμένο πρίσμα των αναμνήσεων του μετανάστη παππού και άλλο να το βιώνεις στην καθημερινότητά του. Εκείνο όμως που γίνεται φανερό είναι πως το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης για τη δημιουργία του προβλήματος την έχει το κράτος που βρέθηκε απροετοίμαστο να υποδεχτεί τους πάσης εθνικότητας μετανάστες. Κυρίως γιατί δεν υπάρχει ιατρικός έλεγχος αλλά και για την έλειψη αστυνόμευσης και τον κατακλισμό των πεζοδρομίων με τα εμπορεύματα τους.
Ολα αυτά όμως δεν πρέπει να μας κάνουν να ξεχνούμε την ανθρωπιά μας όταν σκοτώνεται ένα παιδί που έψαχνε στα σκουπίδια να βρεί κάτι που θα το βοηθούσε να επιβιώσει।
Αγαπητη Ελεν,
οταν ο παππους σου εφευγε για την Αμερικη, η ο καθενας για Γερμανια η Αυστραλια, ηταν προγραμματισμενος ο αριθμος εργατων που εχρειαζοντο. Οταν εφταναν στην Αμερικη περνουσαν στη νησο Ellis απο ιατρικο ελεγχο, και οι ασθενεις επεστρεφαν (κατω απο αθλιες συνθηκες). Εδω ξερεις τι ποσοστο φυματιωσης και ηπατιτιδος υπαρχει στους λαθρομεταναστες;
Aν κανεις μια βολτα στην πλ. Βικτωριας, δεν θα μπορεσεις να περασεις απο την απλωμενη πραματεια. Το ιδιο γινεται και στο Οικονομικο Πανεπιστημιο και στην Βιβλιοθηκη και Ακαδημια( λες και εχουμε πολλα κτιρια να επιδειξουμε..)
Δε μιλαμε για τους νομιμους μεταναστες οι οποιοι ειναι ευπροσδεκτοι και μας εχουν βοηθησει πολυ.
Οι παραδρομοι στην πλ. Βικτωριας ειναι δημοσια ουρητηρια , με την αναλογη μυρωδια. Οι καυγαδες και τα μαχαιρωματα ειναι καθημερινα.
Εαν εμενες σε μια αλλη περιοχη απο αυτη που μενεις ( οσο και να εισαι συναισθηματικα φορτισμενη, απο τις διηγησεις του παππου σου ), θα τα εβλεπες τα πραγματα
απο αλλη σκοπια.
Οταν καποιος απο εμας διαμαρτυρηθει, θεωρειται φασιστας και ρατσιστης. Σε πληροφορω οτι δεν ειμαι τιποτα απο τα δυο.
Ηρω Κοκκεβη
Κατοικος του γκετο πλ. Βικτωριας"
Ωραία τα λέει η Ηρω Κοκκεβη. Συμφωνώ. Αλλά παράλληλα λέω πως όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη ζωή. Και η γη ανήκει σε όλους. Τα σύνορα μάλλον δεν έπρεπε να υπάρχουν καν. Αλλά θάπρεπε πρώτα να έχουμε ανεβεί σε πολύ ανώτερο επίπεδο πολιτισμού για να μπορούσαμε να επιτύχουμε κάτι τέτοιο. Επίσης, λέω, πως όσοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, βρέθηκαν σε μια χώρα, σε οποιαδήποτε χώρα, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και Χρόνια Πολλά. Συμφωνώ με την γκετοποίηση οριμένων περιοχών, αλλά αυτοί που ευθύνονται, δεν είναι οι μετανάστες που ψάχνουν ένα μέρος "δικό τους" για να νιώθουν ότι κάπου ανήκουν. Είναι η πολιτεία, που για λόγους σκοπιμότητος εθελοτυφλεί στο πρόβλημα. Κι όσο το οικονομικό θα γίνεται κάθε μέρα και πιο δύσκολο, το θέμα των μεταναστών των λαθρέων για να μην παρεξηγούμαι, θα γίνεται και πιο έντονο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα με ενδιαφέρον το σχόλιο της κ. Ηρώ Κοκκέβη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέφθηκε ποτέ κανένας να μπει στα παπούτσια του μετανάστη; παίρνοντας ως παράδειγμα τον τότε Λαθραίο Έλληνα μετανάστη, αυτόν που διώχθηκε από την Ελλάδα του τότε, γιατί δεν περίσευε ούτε μια φέτα ψωμί, αυτόν που έφυγε για να χορτάσουν οι υπόλοιποι, αυτόν που καταδιώχθηκε στα ξένα σαν μη επιθυμητός, αυτός που υπέφερε από ρατσισμό μέχρι φυλάκιση, Το νησί Έλλις ήταν φυλακές μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, με το μόνο έγκλημα να ζητήσει ένα αποκούμπι, μια δουλειά να τρώει από τα περισεύματα των εχόντων του καιρού εκείνου, αυτόν που πήγαιναι στην Αμερική ή σε οποιοδήποτε άλλο κράτος όχι προγραμματισμένα, αλλά με το σακίδιο της ανέχειας, της πείνας, κρεμασμένο στην πλάτη, ζητώντας μια θέση κάτω απ' τον ήλιο μια που η πατρίδα η δικιά του δεν του παρείχε τίποτα άλλο εκτός από ανεργία και φτώχεια.
Πολλοί από εμάς, οι αμέσως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έλληνες λαθραίοι μετανάστες, νιώσαμε στο πετσί μας, τον ρατσισμό, την στέρηση της ελευθερίας μας, στα κρατητήρια, τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης, το φόβο της αστυνομίας, μα και την πολύωρη εκμετάλευση στις υπόγειες τρώγλες πλένοντας πιάτα, μόνο για ένα μεροκάματο...
Ο ήλιος πρέπει να ανατέλει για όλους.
συμφωνώ με την κατάσταση που περιγράφει η κάτοικος του Γκέτο της πλ. Βικτωρίας, αλλά απουσιάζει το κράτος, όπως κάθε τι έτσι και το νόμισμα των λαθραίων μεταναστών έχει δυο όψεις,
Γαβριήλ,
Νέα Υόρκη
Ελένη, άσχετα με το πως έφτασαν εδώ (αυτό είναι άλλο θέμα), από τη στιγμή που βρίσκονται στη χώρα μας πρέπει να τους φερόμαστε σαν αυτό που είναι, δηλαδή άνθρωποι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒίοι παράλληλοι ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι αν ψάξεις ελάχιστοι δεν έχουν
μια ιστορία μετανάστευσης ή προσφυγιάς
μέσα στην οικογένειά τους !!!
Πολλοί μάλιστα και τα δυο μαζί ...
Μεγάλωσα με τις ιστορίες του παππού μου
που βίωσε κάθε είδους δυστυχία κι όμως πάλαιψε και στάθηκε ορθός ...
Έχω κάνει και σχετική «Ανάρτηση» …
Γι' αυτό δε μπορώ παρά να βλέπω με
συμπάθεια κάθε μορφής κατατρεγμένους !!!
Αγαπητοί φίλοι, Mike,Πένυ Παπαδάκη,Γαβριήλ,και Sidepap21. Σας ευχαριστώ για την έπισκεψη και τα σχόλιά σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ τραγική και συνάμα συγκινητική ιστορία του παππού του Sidepap21,είναι κοινή σε πολλές ελληνικές οικογένειες. Δεν ξέρω άλλο λαό να έχει γράψει τόσα τραγούδια, τόσα ποίηματα για την ξενητειά και τους ξενητεμένους. Για αυτό και έκανα αυτή την ανάρτηση για να θυμηθούμε πως όλο και κάποιος κοντινός μας άνθρωπος θα βιώσε στο πετσί του την ταπείνωση του ξένου, του διαφορετικού, την αγωνία για τον επιούσιο και τη λαχτάρα να στεριώσει στον ξένο τόπο και να προκόψει.
Και φυσικά οι παππούδες μας που μετανάστευσαν στην Αμερική δεν το έκαναν όλοι με νόμιμο τρόπο, ούτε ήταν όλοι τους νομοταγείς και κάθισαν ήσυχοι. Δυστυχώς υπήρξαν και αρκετοί που συνεργάστηκαν με συμμορίες γκάγκστερ και κόσμησαν με ελληνικά ονομάτα το πάνθεον του εγκλήματος. Αυτοί όμως ήταν μειονότητα, οι περισσότεροι ήταν σαν το παππού μου, σαν το παππού του Sidepap21.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, υπάρχουν μετανάστες που σέβονται τους νόμους του κράτους που τους φιλοξενεί, που δουλεύουν σκληρά για στείλουν λεφτά στα σπίτια τους και υπάρχουν και τα παραβατικά άτομα,εγκληματικά στοιχεία. Εδώ νομίζω υπάρχει το θέμα της ευθύνης της Πολιτείας.Πως και με ποιό τρόπο προστατεύει τους πολίτες της από φαινόμενα, σαν αυτά που περιγράφει η Ηρώ Κοκκέβη; Φοβούμαι πως τα μέτρα είναι σπασμωδικά και ανεπαρκή. Εκεί νομίζω είναι η ουσία του προβλήματος.
Αγαπητέ απόγονε, σου ζητώ συγώμη, από παραδρομή δεν περιέλαβα το όνομά σου στην απάντηση μου. Συμφωνώ μαζί σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήMε τον άντρα μου ζήσαμε περισσότερο από 40 χρόνια στην Αφρική. Όπως όλοι οι ξένοι έτσι κι εμείς ακολουθούσαμε τις προδιαγραφές που μας όριζε αυστηρά το κράτος. Σεβόμαστε τους νόμους, τα ήθη και έθιμα των ανθρώπων της χώρας που μας φιλοξενούσε. Βοηθούσαμε και στηρίζαμε αυτούς που είχαν ανάγκη. Και αυτό το κράτος δεν είχε κανένα σχέδιο συμπαράστασης προς εμάς αλλά ούτε και δικαίωμα είχαμε να υπεραστπιστούμε τα δίκαιά μας. Ζούσαμε καθημερινά με το φόβο και ευτυχώς είχαμε τις πολυεθνικές εταιρίες που μας εργοδοτούσαν για προστασία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ στην Κύπρο τα πράγματα είναι αλλιώς. Οι ξένοι σε γενικές γραμμές είναι πολύ καλά. Όχι γιατί ο κόσμος δεν έχει ρατσιστικές απόψεις και προκαταήψεις. Αλλά το κράτος μεριμνά γι αυτούς τους ανθρώπους ίσως καμιά φορά περισσότερο και από όσο μεριμνά για τους ίδιους τους Κύπριους. Για παράδειγμα το κράτος δίνει στους πολιτικούς πρόσφυγες μέχρι να βρουν εργασία ένα πολύ καλό επίδομα για κάθε μέλος της οικογένειας και επιχορήγηση για ενοίκιο σπιτιού. Το αίτημά τους μελετάτε σε δύο εβδομάδες το πολύ ενώ για αιτήματα κυπρίων παίρνει ίσως περισσότερο από έξι μήνες. Πολλοί από αυτούς τους μετανάστες επαναπαύονται παίρνοντας αυτό το επίδομα και δεν προσπαθούν να βρουν εργασία. Οι τουρκοκύπριοι και οι ξένοι γενικά έχουν προτεραιότητα στα νοσοκομεία για ιατρική περίθαλψη.
Οι ξένοι ξέροντας τα δικαιώματά τους έχουν απαιτήσεις. Πριν μερικούς μήνες έσπασαν τα γραφεία του υπουργείου γιατί καθυστέρησαν να πάρουν το επίδομα. Δημιουργούν συντεχνίες και διεκδικούν δικαιώματα σε μια ξένη χώρα και στην καρδιά των πόλεων όπως καλά το είπε η Ηρώ Κοκκέβ δημιουργούν γκέτο στα οποία κανένας λογικός άνθρωπος δεν τολμά να κυκλοφορήσει τις νύχτες.
Είμαι σίγουρη πως οιτότε Έλληνες μετανάστες δεν έγιναν δεχτοί με ευκολία στις θετές τους πατρίδες και δεν τους χαρίστηκε ποτέ κανείς. Πάλεψαν για την επιβίωσή τους και έζησαν με σεβασμό και υπακοή στη χώρα που τους φιλοξένησε και έτσι κέρδισαν την αναγνώριση.
Δεν είμαι υπέρ των φυλετικών διακρίσεων και δεν υποστηρίζω τη διαφορετικότητα. Έχω γράψει πολλά άθρα και βιβλία για ίση μεταχείριση και ίσα δικαιώματα για όλους. Ίσως έχουμε κάποιο λάθος στον τρόπο υποδοχής των ξένων. Τους αντιμετωπίζουμε σαν κάποιους αδύνατους και αποδιοπομπαίους που ήρθαν να διεκδικήσουν κάτι που μας ανήκει. Αν τους δεχόμαστε σαν άτομα ίσα προς εμάς και τους μπάζαμε στις δικές μας νοοτροπίες, να τους εντάξουμε στην κοινωνία μας ίσως να μπορούσαμε να συμβιώσουμε πιο αρμονικά κι ανθρώπινα. Γιατί έτσι θα μάθαιναν να σέβονται τους νόμους και τον τρόπο ζωής μας. Εξάλλου η κάθε συμβίωση δε στηρίζεται στον αλληλοσεβασμό;