Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Ο παππούς μου, ο μετανάστης


Περισσότερο από 100 χρόνια πριν, στα τέλη του 19ου αιώνα, ο παππούς μου, αγόρι τότε γύρω στα 15, ξεκίνησε από ένα χωριό της Νοτιοδυτικής Ελλάδας να βρει μια καλύτερη τύχη στην Αμερική. Ο παππούς μου δεν ήταν παρά ένας από τα χιλιάδες ελληνόπουλα που θέλοντας να γλυτώσουν από την ανέχεια και τη δυστυχία μιας πτωχευμένης και ντροπιασμένης από τον πόλεμο του΄97 Ελλάδας, έφυγαν κυνηγώντας το «αμερικανικό όνειρο».
Διέσχιζαν τον Ατλαντικό με καράβια, όχι λίγες φορές επικίνδυνα , στο κατάστρωμα ή στο αμπάρι. Τρέφονταν με τα αποφάγια της πρώτης θέσης που τους τα «σέρβιραν» οι ναύτες αδειάζοντας μπροστά στα πεινασμένα μάτια τους βαρέλια με το περιεχόμενο τους.. Οι πιο πολλοί είχαν ξοδέψει όλες τις οικονομίες τους για να αποκτήσουν το εισιτήριο για το όνειρο, άλλοι είχαν αγοράσει το εισιτήριο υπογράφοντας συμβόλαια δουλείας. ΄Ολοι ή σχεδόν όλοι βιώσαν απάνθρωπες συνθήκες. Ο παππούς μου έμενε με άλλους σαράντα σε ένα δωμάτιο. Μοιράζονταν με βάρδιες τα λιγοστά κρεβάτια. Και φυσικά δεν υπήρχε ούτε ασφάλεια, ούτε υγειονομική περίθαλψη αν πάθαιναν ένα ατύχημα.. Συνέχισαν να τρώνε αποφάγια που αγόραζαν για 5 σέντς το βαρέλι από τα εστιατόρια. Και όμως όλοι αυτοί που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα είναι αυτοί που συνέβαλαν με τις δυνάμεις τους για να δημιουργηθεί το «θαύμα’ στη χώρα που τους δέχθηκε. Είναι οι ίδιοι που δεν ξέχασαν την πατρίδα και με τις όποιες δυνάμεις τους, φτωχικές ή μη, βοήθησαν κάθε φορά που η ανάγκη το ζητούσε. ΄Αλλοτε στέλνοντας δολάρια και δέματα στα αρφανεμένα σπίτια τους, άλλοτε χτίζοντας σχολεία, εκκλησίες, νοσοκομεία και άλλοτε δίνοντας και αίμα τους για την πατρίδα.
Μίλησα για τον παππού μου και όσα έμαθα ακούγοντας τον ίδιο να μου διηγείται όταν ήμουνα παιδί, όμως τα ίδια αντιμετώπισαν και οι πατριώτες μας που ξενιτευτήκαν στη Γερμανία, ή την Αυστραλία ή τη Νέα Ζηλανδία. ΄Ολοι μετανάστες, Gastarbeiter, φιλοξενούμενοι εργάτες, έτσι τους έλεγαν στη Γερμανία όταν έχτιζαν και το εκεί «θαύμα».
Λίγες νομίζω είναι οι ελληνικές οικογένειες που δεν είχαν κάποιο συγγενή ή φίλο ή γνωστό έστω μετανάστη, στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Γερμανία. Γιατί λοιπόν το ξεχνάμε; Γιατί ο ξένος είναι ανεπιθύμητος; Γιατί θεωρούμε ότι ο δικός μας ο παππούς, ο συγγενής, ο φίλος, ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο από τον Αφγανό, τον Αλβανό, τον Πακιστανό τον όποιο μετανάστη; Γιατί δε συγκινούμαστε από το θέαμα ανθρώπων σκλάβων κάποιων «οργανώσεων» που «δουλεύουν» στα φανάρια και στις στάσεις του Μετρό, άλλοτε πλένοντας τζάμια, άλλοτε πουλώντας την πραμάτεια τους και άλλοτε ζητιανεύοντας. Γιατί κλείνουμε τα μάτια στις σιωπηλές φιγούρες που ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν κάτι φαγώσιμο ή κάτι χρήσιμο; Γιατί δε μας ταράζει, η εικόνα ενός παιδιού που βρήκε το θάνατο τη στιγμή που χαιρόταν γιατί νόμιζε πως είχε βρει ένα ρολόι; Είναι μήπως γιατί η ιστορία του παππού μου και η ιστορία του κάθε παππού μετανάστη είναι ήδη μακρινή, γιατί σήμερα, έστω μέχρι χθες, ζούμε στην μακαριότητα της κατανάλωσης και γιατί πώς να το κάνουμε είμαστε πεπεισμένοι πως εμείς είμαστε κάτι άλλο είμαστε «το άλας» της γης και ο κόσμος όλος μας χρωστάει δεν του χρωστάμε.

11 σχόλια:

  1. Αγαπητή μου κ. Ε. Τσαμαδού,
    Πόσο κοντά, δίπλα μου το νιώθω, το άρθρο σου «Η ιστορία του Παππούς μου» μου αγγίζει την ψυχή, μου ματώνει την καρδιά, γυρνώ το κεφάλι και βλέπω τον μετανάστη, όχι δεν είναι ο ξένος της Ελλάδας, αλλά ο έλληνας εαυτός μου σε ξένη χώρα, νιώθω πάνω μου τον ρατσισμό, την εκμετάλλευση, το κυνήγι των αρχών,
    το έγκλημά μου ζητούσα ένα κομμάτι ψωμί, μια δουλειά, μια θέση κάτω απ τον πατέρα ήλιο…

    Τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται αντιστρόφως,
    Τι κρίμα! 21ος αιώνας η ανθρωπιά χάθηκε για μια ακόμη φορά, ακόμα και στη χώρα της 'φαιδράς πορτοκαλέας'.

    Χαιρετώ

    Γαβριήλ Παναγιωσούλης
    Νέα Υόρκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια, αγαπητέ φίλε Γαβριήλ. Συνηθίζαμε να λέμε πως, εμείς στην Ελλάδα δεν είμαστε ρατσιστές, η καθημερινότητά μας όμως άλλα δείχνει.
    ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ελένη μου, ...τίποτα δεν άλλαξε!
    ακόμη και τώρα (1970-2010!) η ίδια ιστορία...
    άφησε που οι λευκοί έχουν μετατραπεί σε μειωνότητα...
    Με κρύα καρδιά θα πάμε στον Επιτάφιο, κι ίσως πιο πικρά στην Ανάσταση... εδώ είναι το σπίτι μας, τα παιδιά μας, μα το "ΣΠΙΤΙ" μας είναι εκεί!
    Σε φιλώ κι εύχομαι και πάλι ό,τι το καλλίτερο.
    Φιλιά στον Κίμωνα και τα παιδιά,
    Υιώτα
    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζεις,
    Ελένη μας, ότι έχει αλλάξει κάτι?
    οι λευκοί έχουν γίνει μειονότητα, οι πλούσιοι δεν "καταδέχονται" τους κατώτερους...
    οι φτωχοί, ασχέτως ποιάς εθνικότητας όλο και πληθαίνουν...
    κι όλοι περιμένουμε για την μεγάλη ανάσταση...
    Καλή Ανάσταση,
    χαιρετισμούς στον Κίμωνα και την οικογένεια,
    Υιώτα
    αστοριανή
    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπημένη μου,
    Η ιστορία του παππού σου συνώνυμη με την ιστορία των Ελλήνων του 20ου αιώνα, που τους έδιωξε η μικρή φτωχή πατρίδα για μια κα΄λύτερη τύχη.Ομως οι χώρες υποδοχής τους πέρίμεναν, είχαν ανάγκη απο τα εργατικά τους χέρια, γι αυτό τους αγκάλιασαν και τους βοήθησαν.
    Στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι περίπλοκο. Οι π΄ρωτοι Αλβανοί μετανάστες ήταν σχεδόν καλοδεχούμενοι, ΄το ίδιο και οι Βαλκάνιοι. Το πρόβλημα σωρεύεται απο την ακατάσχετη εισροή Πακιστανών εξ ανατολών, με αποτέλεσμα την αλλοίωση του προφίλ της Ελλάδας και τη Ευρώπης. Εδώ πρέπει να υπάρξει σθεναρή πολιτική βούληση, αλλοιώς οι Ελληνες με κάποιο επίπεδο θα μεταναστεύσουν και πάλι για να ξεφύγουν απο τον κλοιό μιας άκριτης μετανάστευσης.
    Καλή Ανάσταση με τους δικούς σου. Φιλιά στον Κίμωνά σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Kαλή Ανάσταση!
    Χρόνια Πολλά!

    (κι είναι το τρίτο που σας στέλνω! γιατί "χάνονται?)
    Υιώτα
    και Δημήτρης,
    αστοριανή,
    ΝΥ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλή μου φίλη Ελένη,

    Και μένα ο πατέρας μου πρόσφυγας, ήταν, από τους Έλληνες που ήρθαν από την Οδυσσό το 1925. Η μετέπειτα πορεία του τίμησε και τον τόπο που γεννήθηκε ΑΛΛΑ ΚΑΙ τον τόπο που τον υποδέχθηκε (όχι τόσο φιλικά πάντα).

    Άλλεες αντιλήψεις, άλλες αξίες, άλλα ήθη.. άλλες εποχές, διαφορετικές.

    Ανυπομονώ να διαβάσω το τέταρτο βιβλίο σου. Εγώ... τα ξέρεις έχω κολλήσει στο δεύτερο... Αυτή η "δέκατη φωτογραφία" έχει κιτρινίσει πιά... Το παλέυω όμως, που θα μου πάει !!

    Χρόνια Πολλά και καλή Ανάσταση !! Υγεία, χαρά και ότι άλλο επιθυμείς για σένα και τα αγαπημένα σου πρόσωπα.

    Γιώργος Παυλίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φίλοι καλοί και αγαπημένοι, σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια σας. Υιώτα μου λυπούμαι για την καθυστέρηση, αλλά βρίσκομαι εκτός Αθηνών στο χωριό και η σύνδεση εδώ είναι χάλια. Ιουστίνη μου, έχεις δίκιο το πρόβλημα είναι πολυσύνθετο και δε λύνεται μεταξύ τυρού και αχλαδίου. Θέλησα μόνο να θυμήσω πως δεν πρέπει να είμαστε συλλήβδην εχθρικοί με τους "ξένους" μια και εμείς κάποτε βρεθήκαμε σε ανάλογη με αυτούς θέση, χρειάζεται ψυχραιμία και κατανόηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Aν δεχθούμε ότι οι μετανάστες είναι πάντα στην ίδια μοίρα έιτε είναι τώρα είτε είναι πριν 100 ή 50 ή 30 χρόνια και ότι ανάμεσα σε όλες αυτές τις γενιές θα υπήρχαν ή θα υπάρχουν και καλοί και κακοί ΑΝΘΡΩΠΟΙ τότε θα ζούμε πιο γαλήνια και δεν θα φταίνε αυτοί για τα κακά του όποιου τόπου ζούνε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή