,
Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη, πέρα από αγαπημένη φίλη είναι και αγαπημένη συγγραφέας. Έχω διαβάσει και απολαύσει όλα τα βιβλία της, εκτός του εξαντλημένου “Στις γειτονιές του κόσμου” και για αυτό περίμενα με ανυπομονησία να διαβάσω και το καινούργιο, την ΤΡΙΚΥΜΙΑ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ. Παρ΄ όλο που γνώριζα ήδη το μύθο και την πλοκή του, ή ίσως ακριβώς για αυτό το λόγο, έσπευσα να το αγοράσω από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του και αρνήθηκα να δεχθώ να μου σταλεί “τιμής ένεκεν”, για δύο λόγους. Πρώτον γιατί πιστεύω πως τα βιβλία πρέπει να αγοράζονται και να κυκλοφορούν και δεύτερον γιατί ήθελα να είμαι η πρώτη που θα το αγόραζε και θα έσπαγε το φράγμα της κυκλοφορίας.
Μάλλον δεν κατάφερα το δεύτερο γιατί απ΄ ότι φαίνεται υπήρξαν και άλλοι που είχαν την ίδια σκέψη και αν κρίνω από την υποδοχή που του έγινε μέσα από τις κριτικές τους ήδη ταξιδεύει χωρίς τρικυμίες, πλησίστιο στον ωκεανό της βιβλιοπαραγωγής .
Ας είναι όμως θα μοιραστώ και εγώ μαζί σας τις σκέψεις και τα αισθήματα που μου γέννησε η ανάγνωσή του, αισθήματα και συγκινήσεις τόσο έντονες που δε μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Σας ζητώ όμως συγνώμη γιατί άργησα λιγάκι να γράψω την κριτική μου… Την αιτία ίσως τη μαντεύετε, οι τελευταίες πινελιές στο πολύπαθο βιβλίο που γράφω εδώ και τρία χρόνια.. Επί τέλους την Κυριακή έγραψα τη λέξη ΤΕΛΟΣ και απαλλαγμένη, από την αγωνία της γραφής, προσωρινά όμως, γιατί θα επακολουθήσουν, η δεύτερη, τρίτη ίσως και τέταρτη ανάγνωση των όσων έχω γράψει, μέχρι να πάρει την οριστική μορφή του το χειρόγραφο και το δρόμο για τον εκδότη. Ως τότε όμως υπάρχει και χρόνος και για άλλα πράγματα.
Στην “Τρικυμία” τώρα. Η συγγραφέας εμπνεόμενη από το ομώνυμο τελευταίο έργο του Σαίξπηρ ( εγώ επιμένω να τον γράφω με “αι” και όχι “ε”) μας χαρίζει ένα αριστουργηματικό βιβλίο. Ομολογεί πως και αυτό, όπως όλα της άλλως τε, το έχει εμπνευστεί από μια αληθινή ιστορία. Ως ένα σημείο απόλυτα θεμιτό στη λογοτεχνία, όλοι μας άλλως τε από κάποια αφετηρία ξεκινάμε, στην πορεία όμως η ιστορία που έβαλε μπρος το μηχανισμό της έμπνευσης αυτονομείται, αποκτά δική της υπόσταση, παίρνει άλλες διαστάσεις. Σαν τις εικόνες που βλέπει κανείς μέσα από ένα πρίσμα μεταμορφώνεται σε κάτι αλλιώτικο. Η Ιουστίνη παίρνει μια απλή ιστορία ενός καλοκαιρινού έρωτα και τη μεταμορφώνει σε ένα βιβλίο ψυχογράφημα. Με χειρουργική ακρίβεια αλλά και ευαισθησία ανατέμνεται ο έρωτας και οι ψυχές δύο διαμετρικά αντίθετων ανθρώπων, του Πέτρου, του εξωστρεφή και φιλόδοξου νέου γιατρού που κάνει το “αγροτικό” του σε νησί του Αιγαίου, και της Πολέτ, μιας σιωπηλής και επιφυλακτικής και βαθιά πληγωμένης από τη ζωή Ελληνοκαναδής που επισκέπτεται ως τουρίστρια το νησί. Ο έρωτας, κεραυνοβόλος, από τη μεριά του Πέτρου, συμπαρασύρει και τη διστακτική Πολέτ στη δίνη του. Ο έρωτας συνεχίζεται και στην Αθήνα που επιστρέφει ο Πέτρος όταν τελειώνει το “αγροτικό” του. Ο γάμος που ακολουθεί και η καθημερινότητα μεταμορφώνει, βάζει σε άλλο επίπεδο τη σχέση του ζευγαριού. Τώρα αυτή που βιώνει τον έρωτα απόλυτα και σε όλη του την έκταση και ένταση είναι η Πολέτ, ενώ ο Πέτρος, αδύναμος και, γιατί όχι, με τα γνωστά χαρακτηριστικά ελαττώματα πολλών αρσενικών, θέλει να δοκιμάζει και να τολμά πέρα από τα καθιερωμένα ζώντας εν αγνοία της γυναίκας του μια παράλληλη αποσπασματική ζωή, ως το μοιραίο ξαφνικό τέλος. Ο θάνατος του Πέτρου ενεργεί σαν καταλύτης στη ζωή όλων όσων είναι κοντά του, της Πολέτ πρώτα και των γονιών του, αλλά και του παιδιού του που γεννιέται χωρίς να τον γνωρίσει. Από εκεί και πέρα έρχονται απανωτές ανατροπές, τρικυμίες, και πάθη που απειλούν να καταστρέψουν όλους. ‘Ωσπου.. όχι, δε θέλω να σας αποκαλύψω τα μυστικά του βιβλίου, θα σας πω μόνον πως αυτά τα μυστικά, τα καλά κρυμμένα μυστικά, είναι που θα δώσουν μια άλλη ώθηση στη ζωή των ανθρώπων οδηγώντας ορισμένους από αυτούς στην αναζήτηση και την αυτογνωσία και άλλους στην συντριβή και ταπείνωση..
Η Τρικυμία ως φυσικό φαινόμενο και ως ψυχικό συναίσθημα που ταράζει τη ζωή των ανθρώπων παρασύροντας στη δίνη της πλεούμενα και ανθρώπινες ψυχές, κυριαρχεί στο βιβλίο. Η Τρικυμία, είναι στην πραγματικότητα η πραγματική ηρωίδα, το κεντρικό πρόσωπο, ο άξονας του βιβλίου. Αισθήματα και πάθη παρασύρουν, στροβιλίζοντας σε ένα ατέρμονα χορό τους ήρωες του βιβλίου .. Κάποιοι, χάνονται άλλοι σώζονται, ανάλογα με την ικανότητά τους να επιβιώνουν ενάντια σε όλες τις καταστάσεις, ανάλογα με το ηθικό βάρος που κουβαλάνε. ΄Οπως λέει και ο Αλεξανδρινός ποιητής,
….
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Στο βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη, οι ήρωες και οι ηρωίδες της, θα τους συναντήσουν και τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες και θα έχουν ν΄ αντιπαλέψουν με τον άγριο Ποσειδώνα. Καλά κρυμμένα μυστικά, πάθη που δεν ελέγχονται, καλές προθέσεις που αντί για βοήθεια γίνονται, βαρίδια και βρόγχοι που πνίγουν. Κανείς δεν είναι αθώος, κανείς δεν είναι ελεύθερος από το παρελθόν που κουβαλάει μέσα του. Όλοι κάτι ζητούν απεγνωσμένα, άλλος την αναγνώριση και ικανοποίηση μέσα από τον αγοραίο έρωτα και τυχαίες συνευρέσεις, άλλος, πληγωμένος και στερημένος από παιδί την αγάπη, γαντζώνεται απεγνωσμένα σε αυτό που νομίζει παντοτινό έρωτα μέχρις ότου ο γυάλινος κόσμος που έχει χτίσει γύρω από αυτόν τον έρωτα συντρίβεται σε θρύψαλα τραυματίζοντας τον ίδιο ανεπανόρθωτα, αλλά και άλλους κοντά του…ενώ ένας άλλος ζει στη σκιά αναμνήσεων δημιουργώντας και τρεφόμενος από ψευδαισθήσεις εις βάρος άλλων. Όλοι χορεύουν στο χορό της τρικυμίας των παθών του παρελθόντος και των λαθών του παρόντος… μέχρι την τελική κάθαρση που έρχεται με τρόπο συγκλονιστικό, μοναδικό και μας παρασύρει και εμάς στο χορό της Τρικυμίας που καταλαγιάζει..
Δάκρυσα και έκλαψα αρκετές φορές διαβάζοντας το βιβλίο της Ιουστίνης. Δεν ήταν ένα φτηνό μελό ρομάντζο που μπορεί να συγκινεί τους αναγνώστες που αρέσκονται σε εύκολες συγκινήσεις. Με εντυπωσίασε και με συγκίνησε η αριστουργηματική γραφή της, η εναλλαγή της αφήγησης, ανάλογα με το πρόσωπο που φωτίζει κάθε φορά. Η ικανότητά της με αδρές πινελιές να δίνει εικόνες τόσο έντονες, όσο οι περιγραφές της τρικυμίας και του περαστικού μπουρινιού στην αρχή του βιβλίου, που κάτι σαν προανάκρουσμα σε προϊδεάζει για το τι θα επακολουθήσει, οι σκηνές στη μαγική σπηλιά του νησιού και η ατμόσφαιρα της καλοκαιρινής ραστώνης σε αντίθεση με την πολύβουη και πολύπαθη Αθήνα των Εξαρχείων. Με εντυπωσίασε η διεισδυτική ματιά της συγγραφέως και η ικανότητά της να ανατέμνει και να ψυχογραφεί ανθρώπινες ψυχές, από μια απόσταση, σαν το ψυχίατρο ή τον ψυχολόγο, χωρίς να τις κρίνει, χωρίς να τους υποβάλει λύσεις, οι ίδιοι μόνοι τους πρέπει να βρουν το δρόμο τους, την Τρικυμία πρέπει μόνοι να την ξεπεράσουν , το παρελθόν είναι στο παρόν μας λέει ο Σαίξπηρ στο ομώνυμο έργο του και το παρελθόν είναι παρόν στη ζωή όλων των ηρώων.
Συγχαρητήρια Ιουστίνη, έγραψες ένα αριστούργημα, διαβάζοντάς το ο αναγνώστης καταλαβαίνει τι είναι αληθινή λογοτεχνία, αλλά και τι κουβαλάει στις αποσκευές του ο συγγραφέας. Δεν αρκεί το ταλέντο, είναι βέβαια προϋπόθεση, χρειάζεται όμως και παιδεία, και διάβασμα πολύ, κλασικών και νεότερων, διαφορετικά το γράψιμο δεν έχει έρμα, είναι κάτι επιφανειακό, επιδερμικό προορισμένο να έχει ημερομηνία λήξεως. Όχι όμως και τα δικά σου και ακόμη περισσότερο τούτο εδώ, “ Η Τρικυμία” σου το βιβλίο της ωριμότητας και της σοφίας.. Συγχαρητήρια και στην εκδότριά σου που μας παρουσίασε με αγάπη σε μια καλαίσθητη έκδοση το βιβλίο σου. Να είναι Καλοτάξιδη πάντα η “Τρικυμία” σου και συνέχισε έτσι αγαπητή Ιουστίνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου